Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zastanawiam się... czy dobrze zrobiłem, grając przy nim ten akord. Ponieważ... nieświadomie zagrałem też... na strunach... jego serca.

- Cholernie cię kocham. Dobrze już, przyznaję się... Umrę jeśli mnie rzucisz. [... ]
- Mogę powiedzieć teraz coś bardzo, ale to bardzo poważnego?
- Hm? Okej.
- Wyjdź za mnie!
- Co? Dlaczego?

Nie czuję się samotny. Choć już więcej się nie spotkamy... i mimo że nie znalazłem jeszcze słów... by powiedzieć to na głos. Chcę jednak, żebyś wiedział... że na zawsze zatrzymam... tę rzecz... która była dla ciebie tak droga.

Nigdy nie wiem, jak mam się zachować. Nie radzę sobie z rzeczami, które innym przychodzą z łatwością. Nie potrafię... ani śmiać się razem z nimi, ani płakać. I chyba nigdy się tego nie nauczę.

Odkąd cię poznałem, moje myśli są w rozsypce.

Koniec końców nawet jeśli będę próbował je od siebie odsunąć... kotłujące się we mnie uczucia tak po prostu nie znikną. Spowiły moje serce jak gęsta mgła... która przyniosła ze sobą duszący zapach zgnilizny.

Zawsze myślałem... że miłość jest czymś... delikatnym... słodkim... i czułym. Lecz... dopiero kiedy sam jej doświadczyłem, uświadomiłem sobie, że to tylko złudzenie. Ponieważ w rzeczywistości, kochając kogoś, czujesz się tak, jakby coś rozdzierało twoje ciało od środka.

Kochać kogoś... to jak odsłonić najdelikatniejszą... najbardziej wrażliwą część swojej duszy. Wystarczy jeden dotyk, by wprawić ją w drżenie. Wystarczy małe zadrapanie... żeby ją uszkodzić. A jeśli zostaniesz celowo zraniony przez kogoś, kogo kochasz, wszystko inne może stracić dla ciebie sens.

Jeśli nie powiesz tego co trzeba albo użyjesz złych słów... to potem... może być już za późno.

Ty też... zamierzasz uciec, mimo że mnie kochasz?

Skoro nie jestem mu potrzebny, to czemu pozwala mi się kochać?

Kiedy byliśmy ze sobą, wiedziałem, że to nie może długo potrwać. Lecz kochałem cię całym sercem... ponieważ byłeś moją pierwszą miłością.

Jak mam wytłumaczyć mu to uczucie?

Myślałem, że nie mam nic więcej... że liczysz się tylko ty. A mimo to... cierpiałem.

Nadejdzie czas, kiedy nasze dłonie odsuną się od siebie.

Dziękuję. Za to, że przynajmniej odrobinkę mnie uratowałaś.

Bo tak naprawdę... tym, który został odcięty od wszystkiego... byłem ja.

Ich świat wydawał się kompletny. A ja... nigdy nie uważałem się za jego element.

Znam to uczucie. Zwyczajne, a jednocześnie wyjątkowe.

Czy tego chcemy czy nie... niedługo wszystko się zmieni.

Za wszelką cenę chciałem sprawić, by patrzył tylko na mnie.

Tamtego dnia za sprawą jednej kartki papieru do origami... uczyniłeś mnie swoim bogiem.

Powiedz mi czego chcesz... a dam ci to.

Jestem gotów poświęcić się dla jego muzyki.

I choć jestem tylko drugoplanową postacią dodającą innym otuchy... Właściwie nie mam nic przeciwko temu.

Siedzieliśmy w naszej piwnicy... niczym owady w kokonach... aż doszło... w nas... do przemiany.

Głębokim... spokojnym głosem... opowiadam kłamstwa.

Bycie szczęśliwym to naprawdę nic skomplikowanego.

Mój świat jest pełen głosów w nieskończoność powtarzanych przez echo.

Znalazłem porzuconego kota... i człowieka. Postanowiłem przygarnąć obu.