Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie da się postawić człowieka w absurdalnej sytuacji, jeśli cały świat, w którym żyje jest absurdalny; niepodobna tego uczynić, jeśli przez absurd rozumie się coś skłaniającego do chichotu lub wzruszenia ramion.

Na tym wyjątkowo wysokim poziomie artyzmu literatura [...] odwołuje się do tajemniczej głębi duszy ludzkiej, gdzie cienie innych światów przesuwają się jak cienie bezimiennych bezszelestnych statków.

Wrażenia nie tworzą dobrych pisarzy; dobrzy pisarze sami je wymyślają w młodości, a potem wykorzystują, jakby były wtedy czymś rzeczywistym.

W świecie tkwi coś bardzo niedobrego i wszyscy ludzie to łagodni wariaci dążący do celów, które wydają im się bardzo ważne, podczas gdy absurdalnie logiczna siła nie pozwala im się oderwać od bezsensownych zajęć [...].

Dziwna jest ta chorobliwa skłonność do sprawiającego radość odkrycia (na ogół fałszywego i zawsze nieistotnego), że dzieło sztuki wyprowadzić można z jakiejś "historii prawdziwej". Skąd się to bierze? Czyżbyśmy wyżej cenili siebie samych, dowiedziawszy się, że pisarz, tak jak i my, nie był wystarczająco bystry, aby samodzielnie wymyślić jakąś historię? Czy może niewielka siła naszej wyobraźni wzmaga się, kiedy wiemy, że dotykalna rzeczywistość jest podstawą "fikcji", którą, nie wiedzieć czemu, pogardzamy? Czy też, biorąc rzecz ogólnie, mamy tu do czynienia z ową czcią dla prawdy, co każe małym dzieciom pytać opowiadającego o to, "czy to zdarzyło się rzeczywiście", i co nie pozwalało Tołstojowi w jego hiperetycznym okresie życia wkroczyć na obszar kompetencji bóstwa i stwarzać, tak jak Bóg stwarza, całkowicie fikcyjnych ludzi?