Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Stosunkowo wcześnie w moim młodym życiu dane mi było się przekonać, że ludzki umysł niczego nie uwielbia tak bardzo, jak straszyć sam siebie, jakby nasze zwoje mózgowe były zastępem harcerek przytulonych do siebie przy ognisku gdzieś w ciemnych czeluściach czaszki.

Mogłabym ją uściskać. Mogłabym ją objąć i przytulić, gdyby nie ta dziwna oziębłość krwi de Luce'ów, która trzyma mnie na niewidzialnej smyczy.

Moje doświadczenia z tranem należy uznać za wszechstronne i dogłębne. [...] Bo kto przy zdrowych zmysłach chciałby pić z własnej nieprzymuszonej woli ciecz przypominającą zużyty olej silnikowy, którą wyciśnięto z rybich wątróbek gnijących najpierw na słońcu? Ciecz ta jest wykorzystywana w przemyśle grabarskim, co daje do myślenia, gdy rozważa się stan swojego wnętrza po jej spożyciu.