Jesteśmy społecznością, która kocha książki

...byłem nikim, nieboszczykiem spacerującym pośród żywych, przebranym za jednego z nich.

Później, gdy już został pełnoetatowym płatnym zabójcą, niebezpieczeństwo dodawało mu skrzydeł. Czasami ze zdumieniem przypominał sobie programy telewizyjne, które kiedyś uwielbiał, i myślał, że jego życie jest o wiele bardziej mroczne i zachwycające, niż to, co pokazywano na ekranie. Chociaż nigdy się do tego nie przyznał, nawet sam przed sobą, czuł dumę z powodu tkwiącego w nim zła. Mógł wylewać potoki łez po każdym morderstwie, lecz w głębi duszy rozsadzała go pycha.

Podczas ostatniej wizyty w Serra Chapel rozmawiałem z Bogiem o tym, jak bardzo Go nienawidzę za to, że nie istnieje. Powiedziałem mu, że stwarzanie iluzji czegoś odwrotnego jest wstrętne i nieuczciwe wobec ludzi, w szczególności dzieci, i za to również nim gardzę.

Moim zdaniem w zegarach drzemie jakaś siła. Mordując zawsze zatrzymywałem zegarek ofiary, bo czymże jest zegar jeśli nie instrumentem odmierzającym czas pozostały nam na osiągnięcie czegoś w życiu i odkryciu w sobie rzeczy, o których istnieniu nawet nie mieliśmy pojęcia.

I choć pamiętał żarliwą, a nieraz hipnotyzującą wiarę młodzieńczych lat o szanował ją bardziej, niż ktoś mógłby przypuszczać, nie udało jej się skruszyć lodu, który skuwał jego duszę.

Ciekawe jak czuje się drzewo odzierane z kwiatów przez wiatr, skoro nie posiada nic więcej?

W nic nie wierzył, nic nie czuł, nawet słowa psalmów, które kiedyś tak bardzo kochał, wywietrzały mu z pamięci.

Zło rzuca silniejszy czar niż dobro.

Gdyby nie możliwość przelewania naszych uczuć na papier (...) nie znalazłbym w sobie dość sił, by cię tu zostawić.