Zara, nie odrywając wzroku od kartek, uśmiechnęła się, widząc, jak postać podchodzi do łóżka, wsuwa się pod kołdrę i zakleszcza ręce wokół jej łydek. - Zoe, wyłaź! Nie można siedzieć pod kołdrą. - Czemu? – wesoły dziecięcy głos rozbrzmiewał gdzieś w okolicy nóg Zary. - Bo braknie ci powietrza. Wymacała pościel w poszukiwaniu głowy siostry. Znalazłszy ją, poklepała pieszczotliwie. Zoe roześmiała się, jej oddech łaskotał skórę Zary. - No chodź. - Boję się. – Dziewczynka spoważniała, zakleszczając ramiona ciaśniej wokół nóg siostry. - Czego, skarbie? - Tu jest ciemno. - Pod kołdrą? To wyjdź. - Nie, tu jest ciemno. Zara zmarszczyła brwi i odłożyła książkę. - O czym ty mówisz? Gdzie jest ciemno? - Tu. – Głos Zoe brzmiał tak, jakby dochodził zza ściany. – W grobie. Zara szarpnęła za kołdrę, książki i zeszyty zsunęły się na podłogę. Na prześcieradle leżały pożółkłe kości, z ramionami oplecionymi wokół jej łydek.

Zara, nie odrywając wzroku od kartek, uśmiechnęła się, widząc, jak postać podchodzi do łóżka, wsuwa się pod kołdrę i zakleszcza ręce wokół j...

Ostatecznie każda bajka musi mieć swoją wiedźmę.

Ostatecznie każda bajka musi mieć swoją wiedźmę.