Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Osiemnastolatek postanawia opuścić rodzinną Anglię i udać się do Konstantynopola. Ambitny cel, a dodam, że jesteśmy w 1933 roku. W tym miejscu u czytelnika powinna pojawić się błyskawiczna kaskada faktów, zdarzeń, które w niedługim czasie nastąpią w Europie. Gdzieś tego również dotyka „Czas drogi” Patricka Leigh Fermora, którego wędrówka opisana w książce wiedzie poprzez stodoły, klasztory i inne równie ciekawe miejsca spoczynku. W kwestii tej wielkiej (i strasznej) historii nasz bohater z początku trafia do Holandii, z której przedostaje się do Niemiec. Tak, tych faszystowskich. Jego oczom ukazuje się krajobraz ze swastykami, gdzie młodzież karnie maszeruje. Ale znaleźć można i takich ludzi, którzy przygarną wędrowca pod swój dach. Również wygłaszając uwagi krytyczne względem panującego ładu. Mit jedności narodu może (choć nie musi) prysnąć pod wpływem tej lektury. W trakcie wędrówki zapiski autora, a dokładniej pamiętnik, giną i nie odnajdują się. A więc co my właściwie czytamy? Pytanie jest zasadne, gdyż autor musi polegać na swej pamięci, a efekt końcowy został spisany dłuższy czas po przebytej drodze. To ciekawe zderzenie, gdyż część notatek autor posiada, a część – już jako osoba dorosła, a nawet dojrzała – dopisuje pisząc o sobie jako o młodym człowieku. Ot, kolejna z literackich szarad. Lekturę utrudnia również prowadzona narracja, która często skręca w dygresje, a przygodowość bywa często przysłaniania przez dłuższe wywody lub refleksje. Niejednostajne tempo nie ułatwia sprawy, ale książki takie jak ta, nie są po to, aby ułatwiać, ale aby pokazać szlachetną formę myślenia. Myślę więc, że warto.