Cytat dnia
- Będzie padać, dobrze że mam przynajmniej stojak na parasole.
Najnowsze artykuły
Artykuły„Kobiety rodzą i wychowują cywilizację” – rozmowa z Moniką Raspen
1
ArtykułyMagiczne sekrety babć (tych żywych i tych nie do końca…)
0
ArtykułyNapisz recenzję powieści „Kroczący wśród cieni” i wygraj pakiet książek!
2
ArtykułyLiam Hemsworth po raz pierwszy jako Wiedźmin, a współlokatorka Wednesday debiutuje jako detektywka
1
Popularne wyszukiwania
Polecamy
- Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
To, co najistotniejsze o panu Moritzu Vlastimil Třešňák 
Nie od razu polubiłam pana Praga i pana Moritza. W dodatku tego drugiego pana polubiłam o wiele mniej od pierwszego, a moją sympatię zaskarbił sobie tylko dzięki kociakowi.
Dopiero około osiemdziesiątej strony zaczęłam wchodzić w tę historię i oswajać dziwaczne zachowania bohaterów.
W okolicach setki, historia dwóch panów zaczęła mnie bawić i jęłam pojmować zasady tej purnonsensowej „gry”. Z coraz większym zaciekawieniem uczestniczyłam w śledztwie pana Praga i w jego równolegle rozwijającej się znajomości z pewną czarnowłosą aktywistką. Sposób w jaki ten wątek został poprowadzony podobał mi się najbardziej.
Mimo początkowej nieufności wysoko oceniam zamysł poprowadzenia fabuły (doskonale przemyślana i skonstruowana),kreacje bohaterów, intrygę (list do ciotki i wyciąganie na spytki oraz podpuszczanie Müllera vel Mlynařá – genialne) i świetne tłumaczenie. Tylko ten koci wątek tak nagle urwany. Do końca czekałam licząc na to, że się wyjaśni.
Cóż, zachęcam do sięgnięcia i jestem ciekawa od której strony Wam się spodoba.
I czy w ogóle.
To, co najistotniejsze o panu Moritzu Vlastimil Třešňák
Dobra, wręcz klasyczna czeska książka z dwoma świetnymi bohaterami, których nie sposób nie lubić od razu, pełna celnych dialogów, niezłego właściwego braciom Czechom humoru i – żeby nie było za śmiesznie –z towarzyszącą temu wielką zbrodnią, którą w sumie od początku przeczuwamy.
Ale na pewno nie jest to „najlepsza czeska książka” (nawet gdy ją już znamy) - jak trąbi z właściwą mu prawdomównością reklamowy blurb, i to, właśnie żeby było śmieszniej, już na okładce.
Najbardziej podoba mi się tu konstrukcja narracji, gdzie początek jest końcem. Wątki, nie wiadomo po co rozpoczęte na początku, imponująco składają się w logiczną całość pod koniec, co „utrudnia lekturę”, czyli zmusza do wysiłku mózgowego - i za to (plus świetny hasz) daję mocną „5”.
Niestety, w sumie jednak do zapomnienia wkrótce po przeczytaniu (nie jak Hrabal, Pavel, Kundera czy Škvorecký). Z drugiej jednak strony nie jest to jednak na szczęście niejaki Boček Evžen ze swym przerażająco prostackim cyklem o „arystokratce”….
Tylko kilka cytatów
- Będzie padać, dobrze że mam przynajmniej stojak na parasole.
Był mniej więcej mojego wzrostu i w moim wieku, miał tylko kilka zębów więcej.
Policjant (…) powiedział mi, że podczas obławy zostałem zatrzymany właściwie przez pomyłkę, ale - jak dodał - „gdzie drwa rąbią, tam wióry lecą”.
PS Na str. 125 fatalny błąd autorski (?),redakcyjny (?): gdy czytamy o „wywieszce z winem Fernet Branca”. A mowa tu o najlepszym digestivo świata…
PS A stron ma 155, nie 300 - jak stoi na LC
