Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po mangę sięgnąłem ze względu na intrygujący pomysł, oraz fakt, że mój ulubiony Junji Ito inspirował się Umezzem. Głównym bohaterem jest Shou, uczeń 6-stej klasy. Pewnego dnia budynek szkoły do której uczęszczał Shou znika razem z uczniami i nauczycielami i... pojawia się na jałowym pustkowiu. Zaczyna się brutalna walka o życie nie tylko z głodem, ale również z faktem, że część personelu oszalała. Dużą zaletą mangi jest sam pomysł i historia. Przyznam, że fabuła mnie wciągnęła i im bliżej końca 1 tomu tym bardziej wydawała mi się intrygująca. Całość mocno przypomina fabułę gier Forbidden Siren i wygląda na to, że głównym motywem mangi będą podróże w czasie lub między wymiarami. Nie jest to spoiler, ponieważ sam 1 tom niewiele zdradza, ale zachęca do dalszego czytania. Do wad można zaliczyć kilka nieścisłości fabularnych. Moim zdaniem kadrze trochę za wcześnie odbiło. Mam również nadzieję, że w następnych częściach wyjaśni się skad wziął się ten pistolet. Kontrowersyjny był również sam moment zniknięcia szkoły i ukazania całej sytuacji z perspektywy matki Shou na samym początku mangi. Przedstawienie sytuacji tylko z perspektywy zaginionych byłaby bardziej tajemnicza. Mimo wyraźnych podobieństw do Ito, Dryfująca Klasa uderza w inne nuty. Nie mamy tutaj body-horrorowej uczty z powykręcanymi monstrami rodem z Uzumaki czy Tomie. Umezz szokuje w inny sposób np: brutalną przemocą wobec małoletnich. Pierwszy tom Dryfującej Klasy nie wyrywa z kapci, ale jest wciągającą i dobrze zapowiadającą się historią, 7/10