Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Całkiem niedawno byłam w Reszlu. Zwiedziłam zamek. Obejrzałam też wystawę z narzędziami tortur. Do tej pory mam ciarki, gdy przypomnę sobie niektóre z nich. Gdy dowiedziałam się, że Katarzyna Kuśmierczyk napisała książkę, której fabuła wiąże się ze spaleniem w Reszlu ostatniej w Polsce czarownicy, wiedziałam, że muszę tę powieść przeczytać. Nie zawiodłam się. Podobała mi się fabularyzowana historia życia Barbary Zdunk, koncentrująca się na feralnym roku 1811. Ciekawe były także przygody Michaliny – studentki historii sztuki, rozgrywające się współcześnie. Autorka płynnie połączyła oba wątki. Powstała zajmująca opowieść, z którą warto się zapoznać.

Całkiem niedawno byłam w Reszlu. Zwiedziłam zamek. Obejrzałam też wystawę z narzędziami tortur. Do tej pory mam ciarki, gdy przypomnę sobie niektóre z nich. Gdy dowiedziałam się, że Katarzyna Kuśmierczyk napisała książkę, której fabuła wiąże się ze spaleniem w Reszlu ostatniej w Polsce czarownicy, wiedziałam, że muszę tę powieść przeczytać. Nie zawiodłam się. Podobała mi...

Początkowe rozdziały „Apartamentu” zrobiły na mnie spore wrażenie. Byłam zaintrygowana i zaciekawiona. Niestety, po jakimś czasie miałam dosyć wynurzeń głównego bohatera - Tomasza Engela, choć zazwyczaj narracja 1-osobowa mi nie przeszkadza. Jego tok myślenia zaczął mnie irytować i męczyć. To nie jest zła książka. Po prostu Izabela Janiszewska ma w swoim dorobku lepsze powieści, np. „Niewybaczalne” czy „Ludzie z mgły”.

Początkowe rozdziały „Apartamentu” zrobiły na mnie spore wrażenie. Byłam zaintrygowana i zaciekawiona. Niestety, po jakimś czasie miałam dosyć wynurzeń głównego bohatera - Tomasza Engela, choć zazwyczaj narracja 1-osobowa mi nie przeszkadza. Jego tok myślenia zaczął mnie irytować i męczyć. To nie jest zła książka. Po prostu Izabela Janiszewska ma w swoim dorobku lepsze...

Trzeci tom pt. „Zwykła przyzwoitość” cyklu „Bezimienny” stawiam na równi z tomem pierwszym, który bardzo mi się podobał. Wojciech Chmielarz stworzył kolejną ciekawą historię, w której bohater staje po stronie pokrzywdzonego nieznajomego i stara mu się pomóc w imię szeroko pojętej sprawiedliwości. Trochę przypomina innego bohatera znanego cyklu Lee Childa – Jacka Reachera. W obu przypadkach bohater nie ma stałego miejsca zamieszkania, angażuje się w sprawy, które osobiście go nie dotyczą, świetnie radzi sobie z oprychami, nigdy nie lekceważy przeciwnika, przewiduje i planuje każdy krok. Są też różnice – u Chmielarza nie znamy personaliów bohatera ani jego przeszłości. W trzecim tomie wprawdzie dowiadujemy się co nieco, ale to nadal chodząca tajemnica.

W „Zwykłej przyzwoitości” autorowi udało się kilka razy mnie zaskoczyć, co bardzo sobie cenię w powieściach z gatunku kryminał/sensacja. Teraz czekam na część czwartą.

Trzeci tom pt. „Zwykła przyzwoitość” cyklu „Bezimienny” stawiam na równi z tomem pierwszym, który bardzo mi się podobał. Wojciech Chmielarz stworzył kolejną ciekawą historię, w której bohater staje po stronie pokrzywdzonego nieznajomego i stara mu się pomóc w imię szeroko pojętej sprawiedliwości. Trochę przypomina innego bohatera znanego cyklu Lee Childa – Jacka Reachera. W...

„Karpie bijem” to tom bardzo dobrych opowiadań z niezawodnym duetem Jakub – Semen. Mnóstwo absurdalnych sytuacji i groteskowych dialogów. Podziwiam pomysłowość autora, która zaiste nie ma granic. Z 17 opowiadań do gustu najbardziej mi przypadły:
„Gumofilc” – króciutkie, ale przezabawne, z kosmitami w tle.
„Zlecenie” – numer z telefonem rozłożył mnie na łopatki.
„Rycerz burej onucy vulgo Leonidas współczesny” – czyli prawdziwa, nieocenzurowana wersja bitwy pod Grunwaldem, a właściwie sceny z mieczami.
„Żona” – nowatorskie wykorzystanie znanego, baśniowego motywu.
„Wizyta” – wisielczy humor starych dziadów, czyli wisienka na torcie zamykająca tom.

„Karpie bijem” to tom bardzo dobrych opowiadań z niezawodnym duetem Jakub – Semen. Mnóstwo absurdalnych sytuacji i groteskowych dialogów. Podziwiam pomysłowość autora, która zaiste nie ma granic. Z 17 opowiadań do gustu najbardziej mi przypadły:
„Gumofilc” – króciutkie, ale przezabawne, z kosmitami w tle.
„Zlecenie” – numer z telefonem rozłożył mnie na łopatki.
„Rycerz...

Właściwie nigdzie nie mogłam znaleźć żadnej informacji o tej książce i na podstawie tytułu założyłam, że będą to wspomnienia łączniczki z powstania warszawskiego. Założenia okazały się błędne, choć akcja rozgrywa się podczas II wojny światowej. Autorka, czyli Irena Perkowska-Szczypiorska to komunistka zaangażowana w partyjną działalność i popieranie Rosjan. Co jakiś czas, a właściwie to dosyć często, w narracji pojawiają się kwiatki typu: „Należał do tych towarzyszy, którzy dobrze rozumieli, że miejsce Polski jest wśród przyjaciół Związku Radzieckiego”. Propaganda aż się wylewa, ale jest też świadectwem ówczesnych czasów. Najciekawsze fragmenty to oczywiście te opisujące pobyt w obozie koncentracyjnym Auschwitz, choć i tam autorka nie szczędzi czytelnikom swych komunistycznych wywodów. „Pamiętnik łączniczki” został wydany w 1962 roku i teraz rozumiem, dlaczego nie było wznowień. Gdyby usunąć wszystkie fragmenty propagandowe, powstałaby bardzo dobra, wciągająca i poruszająca książka.

Właściwie nigdzie nie mogłam znaleźć żadnej informacji o tej książce i na podstawie tytułu założyłam, że będą to wspomnienia łączniczki z powstania warszawskiego. Założenia okazały się błędne, choć akcja rozgrywa się podczas II wojny światowej. Autorka, czyli Irena Perkowska-Szczypiorska to komunistka zaangażowana w partyjną działalność i popieranie Rosjan. Co jakiś czas,...

„Zgłoba” to 15. tom cyklu „Lipowo” Katarzyny Puzyńskiej. Serię czytam bardziej z przyzwyczajenia, bez jakiegoś większego zainteresowania. Miały na to wpływ perypetie sercowe głównego bohatera, czyli Daniela Podgórskiego. Miłosny trójkąt ciągnął się przez wiele tomów i przypominał brazylijski czy turecki tasiemiec. Aż tu nagle autorka na końcu najnowszej powieści uchyliła rąbka tajemnicy i zdradziła, że inspirowała się prawdziwą historią. Uuu!

Wracając jednak do samej książki, „Zgłoba” to nie najgorsza część. Zapowiadała się znakomicie. Prolog sięgający 1822 roku i tematu spalenia ostatniej wiedźmy w Polsce. Brzmi interesująco? Zapewne. Wszelkie wydarzenia rozgrywające się w Puszczykowie też należały do tych przyciągających uwagę. Właściwie najsłabiej wypada wątek współczesny, w którym pojawia się znana już czytelnikom para bohaterek Klementyna – Malwina. Najgorsze w moim odczuciu natomiast jest samo wyjaśnienie zagadki i motywacje mordercy. Liczyłam na coś bardziej przekonującego psychologicznie. Mnie propozycja autorki nie usatysfakcjonowała. Czuję niedosyt i lekki zawód. W obecnym kształcie ta seria mogłaby się na tym tomie zakończyć. Nie widzę powodu do kontynuacji.

„Zgłoba” to 15. tom cyklu „Lipowo” Katarzyny Puzyńskiej. Serię czytam bardziej z przyzwyczajenia, bez jakiegoś większego zainteresowania. Miały na to wpływ perypetie sercowe głównego bohatera, czyli Daniela Podgórskiego. Miłosny trójkąt ciągnął się przez wiele tomów i przypominał brazylijski czy turecki tasiemiec. Aż tu nagle autorka na końcu najnowszej powieści uchyliła...

Rachel (Roma) Roth urodziła się w 1926 roku w żydowskiej rodzinie na warszawskiej Pradze. Jej ojciec był znanym i szanowanym dziennikarzem, zaś matka prowadziła sklep z eleganckimi ubraniami. Miała troje młodszego rodzeństwa – dwie siostry i brata. Wraz z wybuchem II wojny światowej jej beztroskie i ustabilizowane życie legło w gruzach.

„Przysięgnij, że przeżyjesz” to opowieść Romy o okupacji w Warszawie, o życiu w getcie i powstaniu, o gehennie i pracy w trzech obozach – Majdanku, Auschwitz, Bergen-Belsen. Tytuł nawiązuje do słów, które autorka usłyszała od jednej z więźniarek po trwającym całą noc apelu. Spędziły je na placu, grzęznąć po kostki w błocie, w towarzystwie trupa powieszonej szesnastoletniej dziewczyny, która próbowała uciec z obozu. Wówczas Roma postanowiła odciągnąć uwagę więźniarek od tragicznego obrazu i zaczęła ze szczegółami opowiadać o tradycyjnym piątkowym wieczorze w swoim domu. Nad ranem jedna z kobiet powiedziała do Romy: „Ja wolności nie doczekam. Skazana jestem na niechybną śmierć. Ale ty jesteś młoda! (…) Przyrzeknij, że przetrwasz tę gehennę i opowiesz całemu światu, co te bestie z nami robiły”. Roma słowa dotrzymała. Powstała przejmująca, wstrząsająca historia nierównej walki o przetrwanie, o każdy dzień, o kęs pożywienia, o zachowanie godności.

To ważna i potrzebna książka, niestety daleko jej do obiektywizmu czy bezstronności. I nie mam tu na myśli niemieckich oprawców. Tych dawno osądzono i wydano wyrok. Dla nich nie ma litości czy usprawiedliwienia. Myślę tu o antypolskiej wymowie opowieści Rachel Roth, która co jakiś czas wtrąca zdania stawiające Polaków w złym świetle. Mało tego, w pewnym momencie autorka zrównuje Niemców i Polaków. Nigdy nie czytałam wspomnień świadka Holocaustu, w których byłoby tyle żalu, nienawiści czy pogardy wobec polskiego społeczeństwa. Jako dowód przytoczę kilka zdań:
„Na ulicy Targowej kilku niemieckich żołnierzy złapało Żydów i dla rozrywki golą im brody (…) kaleczą im twarze przy akompaniamencie wybuchów szalonego śmiechu i sprośnych żartów rozbawionych tym widowiskiem Polaków.”
„Polscy chuligani atakują Żydów w celach rabunkowych. Popierają ich Niemcy.”
„Niemiec, stojący na warcie przy wylocie z getta, rozkazał żydowskiemu chłopczykowi przejść przez bramę wyjściową na aryjską stronę i kazał mu kupić tam kartofle. Polski policjant złapał dziecko i zaczął okładać go razami. Litościwy Niemiec obronił chłopca, wyrywając go z rąk policjanta.”
„Po aryjskiej stronie Polacy w każdym przechodniu upatrują Żyda.”
„Obóz otoczony jest wrogami: Niemcami i antysemicko nastawioną ludnością polską.”
„Cudem uniknęłam czyhających tam na Żydów szmalcowników i polskich gestapowców.”
„Nasze rodziny stracono w komorach gazowych ku satysfakcji większości antysemicko nastawionego społeczeństwa polskiego.”
„Przecież wiadomo, że Polacy nami wzgardzili. (…) gorliwie pomagali hitlerowcom w szatańskich wyczynach.”

Tych cytatów jest o wiele więcej. Ani razu autorka nie wspomina o ludziach, którzy z dobroci serca, z narażaniem życia przechowywali u siebie Żydów, którym przyznano tytuł Sprawiedliwego wśród Narodów Świata – a na pewno musiała o tym słyszeć. Nie wspomina o szmuglowaniu przez Polaków żywności, a potem broni na teren getta. Jest za to w tej książce fragment, z którego wynika, że w 1943 Polacy żyli sobie beztrosko, polskie dzieci w podskokach i z uśmiechem na ustach biegły z tornistrami do szkoły. Ktoś, kto nie zna polskich realiów podczas II wojny światowej, czytając tę opowieść, pomyśli, że u nas okupacji nie było, a Polacy gremialnie współpracowali z Niemcami, tępiąc Żydów. Rozumiem, że Rachel Roth przeżyła piekło, ale nie ma mojej zgody na fałszowanie rzeczywistości. Dlatego nie przyznam tej książce 8 czy 10 gwiazdek, jak to ochoczo uczynili niektórzy czytelnicy.

Rachel (Roma) Roth urodziła się w 1926 roku w żydowskiej rodzinie na warszawskiej Pradze. Jej ojciec był znanym i szanowanym dziennikarzem, zaś matka prowadziła sklep z eleganckimi ubraniami. Miała troje młodszego rodzeństwa – dwie siostry i brata. Wraz z wybuchem II wojny światowej jej beztroskie i ustabilizowane życie legło w gruzach.

„Przysięgnij, że przeżyjesz” to...

Tom "Zło ze wschodu" zawiera 5 opowiadań - bohaterem 3 jest Robert Storm, 1 - Paweł Skórzewski. Właściwie tylko tytułowa historia przykuwa uwagę. Pozostałe są krótkie i sprawiają wrażenie szkiców czy wprawek pisarskich bez wyraźnej puenty. To chyba najsłabsza część całego cyklu Pilipiuka.

Tom "Zło ze wschodu" zawiera 5 opowiadań - bohaterem 3 jest Robert Storm, 1 - Paweł Skórzewski. Właściwie tylko tytułowa historia przykuwa uwagę. Pozostałe są krótkie i sprawiają wrażenie szkiców czy wprawek pisarskich bez wyraźnej puenty. To chyba najsłabsza część całego cyklu Pilipiuka.

Przyznam, że obawiałam się tej książki. Mój niepokój budziły gabaryty. Duży format, prawie 600 stron, niewielka czcionka. To prawda. „Sydonia” jest nieporęczna w czytaniu, ale to właściwie jedyny mankament.

Dawno nie czytałam niczego, co napisała Elżbieta Cherezińska i zapomniałam, że to mistrzyni słowa. Ona nawet zwykłą czynność potrafi tak opisać, że smakuje się to zdanie niczym aromatyczną kawę. A ja lubię takie smaczki.

Historia Sydonii von Bork i losy książąt pomorskich zawładnęły moją wyobraźnią. Myślałam o tej książce w chwilach, gdy nie mogłam jej czytać. I to chyba najlepsza rekomendacja. Gdy skończyłam, od razu zaczęłam szukać informacji w Internecie, żeby dowiedzieć się więcej. Ile jest takich książek, które inspirują do poszukiwań, pogłębiania wiedzy?

Autorka pomyślała o drzewie genealogicznym ostatniego pokolenia Gryfitów oraz mapie Księstwa Pomorskiego. W trakcie lektury często korzystałam z tych pomocy. Widać, że książka nie powstawała pod presją czasu, a Cherezińska włożyła w nią mnóstwo pracy. To się po prostu czuje. Nie mogę też nie wspomnieć o genialnej okładce. Jest dopełnieniem historii niepokornej panny z rodu Borków.

Przyznam, że obawiałam się tej książki. Mój niepokój budziły gabaryty. Duży format, prawie 600 stron, niewielka czcionka. To prawda. „Sydonia” jest nieporęczna w czytaniu, ale to właściwie jedyny mankament.

Dawno nie czytałam niczego, co napisała Elżbieta Cherezińska i zapomniałam, że to mistrzyni słowa. Ona nawet zwykłą czynność potrafi tak opisać, że smakuje się to...

Z okładki uśmiecha się do nas Franciszek Pieczka, wspaniały aktor i dobry człowiek. Szkoda, że książka mu poświęcona do dobrych raczej nie należy. Składa się z kilkudziesięciu krótkich rozdziałów, migawek z życia aktora i jego rodziny. Trzeba przyznać, że te opowieści są bardzo ciekawe, ale … No właśnie … Gdybyż autorka pokusiła się chociaż o ułożenie tych skrawków w jakiejś logicznej kolejności, choćby chronologicznej, powstałaby spójna całość. Ta sytuacja kojarzy mi się z odtwarzaczem CD. Gdy naciśniemy jeden z przycisków, utwory na płycie odtwarzane są w przypadkowej kolejności. Tak właśnie jest z tą książką. Totalny chaos. Taki aktor jak Franciszek Pieczka zasługuje na solidną biografię. Mam nadzieję, że kiedyś taka powstanie.

Z okładki uśmiecha się do nas Franciszek Pieczka, wspaniały aktor i dobry człowiek. Szkoda, że książka mu poświęcona do dobrych raczej nie należy. Składa się z kilkudziesięciu krótkich rozdziałów, migawek z życia aktora i jego rodziny. Trzeba przyznać, że te opowieści są bardzo ciekawe, ale … No właśnie … Gdybyż autorka pokusiła się chociaż o ułożenie tych skrawków w...

„Żadanica” zaskoczyła mnie. Na plus. Ostatnio serię o Lipowie czytałam już tylko z przyzwyczajenia, bez jakiegoś szczególnego zainteresowania. Od czasu „Domu czwartego” żaden tom nie zrobił na mnie pozytywnego wrażenia. A tu nagle miła niespodzianka. Atmosfera jest gęsta. Czytelnik zdaje sobie sprawę, że za chwilę wydarzy się coś strasznego. Tylko nie wiadomo, kto ucierpi i dlaczego.

Plusy:
+ połączenie kryminału i horroru (bardzo udane),
+ nowe postaci i ich historia,
+ tajemnicza „wiedźma”,
+ wyjaśnienie tytułu książki,
+ postać Daniela Podgórskiego (we wcześniejszych tomach był nie do wytrzymania),
+ objętość książki (bez niepotrzebnego nabijania stron, mieszania i nadmiernego wikłania wątków)
+ zaskakujące zakończenie.

Minusy:
- Weronika i związany z nią wątek (autorce rozpaczliwie brakuje pomysłu na tę postać),
- za dużo Marii Podgórskiej, która urasta na bardzo ważną bohaterkę pierwszoplanową (nie jest znowuż aż tak ciekawa, żeby poświęcać jej tyle uwagi),
- mało wyrazista Klementyna Kopp, która w tej części niewiele wnosi do akcji.

„Żadanica” zaskoczyła mnie. Na plus. Ostatnio serię o Lipowie czytałam już tylko z przyzwyczajenia, bez jakiegoś szczególnego zainteresowania. Od czasu „Domu czwartego” żaden tom nie zrobił na mnie pozytywnego wrażenia. A tu nagle miła niespodzianka. Atmosfera jest gęsta. Czytelnik zdaje sobie sprawę, że za chwilę wydarzy się coś strasznego. Tylko nie wiadomo, kto ucierpi i...

W „Bielmach” Kosma podejmuje się nowego śledztwa. Ma zbadać sprawę śmierci księdza wysłanego do przyjrzenia się objawieniom pod lipą i „prorokowi Samuelowi”.

Jak to w powieściach Michała Śmielaka bywa, przyroda pełni bardzo istotną rolę w rozwoju akcji, dialogi skrzą się dowcipem i trafnymi spostrzeżeniami. Bohaterzy wiele ukrywają i potrzeba czasu, aby poskładać wszystkie elementy w całość. I tu następuje pierwszy zgrzyt. Nie mam pojęcia, jak Kosma wyłonił głównego podejrzanego. Dla mnie pozostaje to tajemnicą. Po prostu rano wstał i wiedział.

W książkach Śmielaka jest sporo negacji wiary i kościoła jako instytucji. Jak najbardziej rozumiem krytykę, ale przeszkadza mi wyśmiewanie i jednowymiarowe podejście do zagadnienia. Próżno szukać choć jednego zwyczajnego kapłana z powołania. Wszystko w tej kwestii jest zero-jedynkowe. Szkoda.

Kosma twierdzi, że Boga nie ma, a jednocześnie w rozmowie z Zenkiem stwierdza, że Bóg: „Proszę mi wierzyć, on jest strasznie mściwy”. Pokrętna logika.

Najbardziej podobały mi się rozdziały poświęcone przeszłości, czyli przebiegowi Akcji Specjalnej „Wisła”. Major Lew Koroniewski to niezwykle barwna i ciekawa postać, zasługująca na oddzielną powieść.

W „Bielmach” Kosma podejmuje się nowego śledztwa. Ma zbadać sprawę śmierci księdza wysłanego do przyjrzenia się objawieniom pod lipą i „prorokowi Samuelowi”.

Jak to w powieściach Michała Śmielaka bywa, przyroda pełni bardzo istotną rolę w rozwoju akcji, dialogi skrzą się dowcipem i trafnymi spostrzeżeniami. Bohaterzy wiele ukrywają i potrzeba czasu, aby poskładać...