Nie jedź tam. Od Czarnobyla po Koreę Północną

Była to przyjemna, lekka lektura. Nie rozumiem do końca tak złych ocen na jej temat. To było trochę jak czytanie artykułów o kolejnych miejscach z delikatnym dodatkiem historii autora i jego partnerki. Może nie miałam za dużych oczekiwań, ale czytało mi się ją bardzo miło i szybko. Nie miałam pojęcia, że istnieje coś takiego jak Liberland, a zabawne anegdotki o ludziach i kulturze każdego miejsca były bardzo ciekawe. Całkiem dobra lektura.

Była to przyjemna, lekka lektura. Nie rozumiem do końca tak złych ocen na jej temat. To było trochę jak czytanie artykułów o kolejnych miejscach z delikatnym dodatkiem historii autora i jego partnerki. Może nie miałam za dużych oczekiwań, ale czytało mi się ją bardzo miło i szybko. Nie miałam pojęcia, że istnieje coś takiego jak Liberland, a zabawne anegdotki o ludziach i...

Właściwie nie wiem czym jest ta książka. Nie jest ani dobrym reportażem, ani pamiętnikiem. Wynudziłam się.

Właściwie nie wiem czym jest ta książka. Nie jest ani dobrym reportażem, ani pamiętnikiem. Wynudziłam się.

Adam podróżuje tak jak ja. Bez specjalnego planu. Woli obserwować ludzi na ulicy niż zwiedzać atrakcje. Chłonie klimat miejsc, bez względu na to czy to klimat sprzyjający, czy nie. Ma świetne poczucie humoru ironisty, który ucieka przed własnym życiem. Za sarkazmem chowa własne słabości i konfrontację z życiem. Ta książka to podróż nie tylko przez dziwne kraje, ale również przez własne słabości w poszukiwaniu sensu i zrozumieniu siebie.

Adam podróżuje tak jak ja. Bez specjalnego planu. Woli obserwować ludzi na ulicy niż zwiedzać atrakcje. Chłonie klimat miejsc, bez względu na to czy to klimat sprzyjający, czy nie. Ma świetne poczucie humoru ironisty, który ucieka przed własnym życiem. Za sarkazmem chowa własne słabości i konfrontację z życiem. Ta książka to podróż nie tylko przez dziwne kraje, ale również...

Męczyłam tę książkę i zmęczyć nie mogłam. Nudziarstwo straszne. Czytamy pamiętniczek pary a później samego Pana, który podróżuje po dziwacznych miejscach z takim zamierzeniem, a później jest rozczarowany razem ze swoją dziewczyną, że są dziwne. Pojawiają się opowiastki z problemami jak u małych dzieci. Stambułu nie polecają, bo trafili akurat na protest na ulicy. Liberland na Bałkanach u chorej psychicznie społeczności również ich zaskoczył. Samo podsumowanie było podkreślone staropolskim powiedzeniem – wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej. Jeśli ktoś, podobnie jak ja, nastawił się na książkę o podróżach, to może się rozczarować. To życiowa opowieść Pana Adama Fletchera. Nie polecam

Męczyłam tę książkę i zmęczyć nie mogłam. Nudziarstwo straszne. Czytamy pamiętniczek pary a później samego Pana, który podróżuje po dziwacznych miejscach z takim zamierzeniem, a później jest rozczarowany razem ze swoją dziewczyną, że są dziwne. Pojawiają się opowiastki z problemami jak u małych dzieci. Stambułu nie polecają, bo trafili akurat na protest na ulicy. Liberland...

Kupiłem tę książkę bo miało być o Czarnobylu i Korei. Było... niestety. Ktoś kto choć troszkę wie, czytał na ten temat będzie mocno rozczarowany jak płytko problemy zostały przedstawione. Dla mnie, osoby która była i dużo czyta na temat Czarnobyla, rozdział ten był jak profanacja. Autor podróżuje ze swoją dziewczyną, ich dialogi, jeśli prawdziwe, niezbyt nadają się do cytowania w książce. Plusem jest to, że autor otwarcie mówi o kiepskiej jakości swojego warsztatu i tak rzeczywiście jest. Miało być z humorem ale ja tego humoru nie rozumiem.

Kupiłem tę książkę bo miało być o Czarnobylu i Korei. Było... niestety. Ktoś kto choć troszkę wie, czytał na ten temat będzie mocno rozczarowany jak płytko problemy zostały przedstawione. Dla mnie, osoby która była i dużo czyta na temat Czarnobyla, rozdział ten był jak profanacja. Autor podróżuje ze swoją dziewczyną, ich dialogi, jeśli prawdziwe, niezbyt nadają się do...

43/2023
Nie jestem typem podróżnika. Jestem pewna, że mnóstwo miejsc by mnie zachwyciło, ale jeszcze nikt mnie nie zabrał, a zachwyt niedzielony z kimś, to tylko pół zachwytu.
Może kiedyś ;)
trudno też tęsknić za czyms, czego się nie zna..
uwielbiam za to czytać o podróżach, zwłaszcza takich nieudanych. Cudowne poczucie humoru, świetny język, groza, zabawa i groteska jednocześnie.
Znakomite :)

43/2023
Nie jestem typem podróżnika. Jestem pewna, że mnóstwo miejsc by mnie zachwyciło, ale jeszcze nikt mnie nie zabrał, a zachwyt niedzielony z kimś, to tylko pół zachwytu.
Może kiedyś ;)
trudno też tęsknić za czyms, czego się nie zna..
uwielbiam za to czytać o podróżach, zwłaszcza takich nieudanych. Cudowne poczucie humoru, świetny język, groza, zabawa i groteska...

Myśl przewodnia: Nuda jest towarem luksusowym.

To nie jest książka podróżnicza, choć narrator udaje się do różnych miejsc na świecie.
Najlepiej oddaje charakter książki podtytuł:
zagubić siebie - tego, kim do tej pory byłem,
odnaleźć wszystkich innych - inne myślenie, inne sposoby życia, inne doświadczenia, reakcje.
I skonfrontować się z tym innym - rezultat nie jest wcale przyjemny.
Moim zdaniem Fletcherowi udało się w lekki, zabawny, ironiczny sposób napisać o całkiem poważnych sprawach.
Balon próżności i zadowolenia z siebie – żyjącego w dostatniej Europie człowieka – wiele traci tu na objętości.

Myśl przewodnia: Nuda jest towarem luksusowym.

To nie jest książka podróżnicza, choć narrator udaje się do różnych miejsc na świecie.
Najlepiej oddaje charakter książki podtytuł:
zagubić siebie - tego, kim do tej pory byłem,
odnaleźć wszystkich innych - inne myślenie, inne sposoby życia, inne doświadczenia, reakcje.
I skonfrontować się z tym innym - rezultat nie jest...

Adam Fletcher w tym reportażu nie opisuje wakacji marzeń, chyba że czyimś marzeniem może być dostanie gazem po oczach to wtedy tak, jak najbardziej. Tym razem z brytyjskim poczuciem humoru i dawką ironii podróżnik opisuje 10 według niego najdziwniejszych miejsc na ziemi.
Możemy się dowiedzieć jak to się stało, że brał udział w zamieszkach w Turcji, dlaczego lepiej nie jechać do Chin zimą i jak uciec przed Chorwacką policją, co w sumie może być wiedzą dość przydatną w niesprzyjających okolicznościach.
Ja jestem fanką brytyjskiego poczucia humoru i ironii, dlatego od pierwszego rozdziału miałam ochotę przybić z autorem wirtualną piątkę bo akurat ironii mamy tu sporo.
Książka jest też ciekawa z perspektywy osoby, która tak jak ja pewnie nigdy do tych miejsc nie pojedzie, autor opisuje je dość rzetelnie i chociaż oczywiście przez pryzmat najdziwniejszych przygód, to wciąż z dziennikarskim sznytem. Dla fanów podróży z pewnością będzie do ciekawa pozycja.
A wy jakie macie najgorsze wspomnienia z wakacji?

Adam Fletcher w tym reportażu nie opisuje wakacji marzeń, chyba że czyimś marzeniem może być dostanie gazem po oczach to wtedy tak, jak najbardziej. Tym razem z brytyjskim poczuciem humoru i dawką ironii podróżnik opisuje 10 według niego najdziwniejszych miejsc na ziemi.
Możemy się dowiedzieć jak to się stało, że brał udział w zamieszkach w Turcji, dlaczego lepiej nie...

Czasami człowieka nosi żeby gdzieś pojechać. Gdzieś daleko, aby przeżyć przygodę, zobaczyć coś ciekawego, niespotykanego. U mnie ta potrzeba nie jest specjalnie dominująca, częściej od podróży "w świat" udaje się do wnętrza samego siebie. Taki wewnętrzy ze mnie podróżnik. Ale świat poznawać lubię, jak również innych na jego temat spojrzenie. Dlatego też z wielką ochotą zabrałem się za lekturę "Nie jedź tam. Od Czarnobyla po Koreę Północną" Adama Fletchera. I moje zdziwienie tą lekturą było równe zdziwieniu Fletchera kiedy odwiedzał kolejne nietypowe destynacje. Otóż szybko okazało się, że ego autora tak mocno dominuje treść książki, że momentami gubił się jej właściwy sens. Owszem, przebijał się, aby opisać to i owo, aby scharakteryzować ludzi pomieszkujących tu i ówdzie, oddać miejscowy koloryt, ale z wielkim trudem. Zatem towarzyszymy Adamowi w wyprawach po Chinach, Izraelu, Mołdawii, Korei czy Ukrainie nie dowiadując się w zasadzie niczego wartościowego. Owszem jest zabawnie, fakt można z wieloma sytuacjami się utożsamić, ale nie można mieć do czytelnika żalu, że nie docenia opisu wielogodzinnej podróży do Wuhan autobusem (to musiała być mordęga) czy eskapady z grupą zapijaczonych turystów z Europy Zachodniej po Naddniestrzu i Mołdawii. W książce Fletchera jest parę błyskotliwych momentów i celnych uwag, ale jednak całość jakoś nie porywa. Zbyt wiele obiecuje, zbyt mało daje. Ot, wszystko w temacie.

Czasami człowieka nosi żeby gdzieś pojechać. Gdzieś daleko, aby przeżyć przygodę, zobaczyć coś ciekawego, niespotykanego. U mnie ta potrzeba nie jest specjalnie dominująca, częściej od podróży "w świat" udaje się do wnętrza samego siebie. Taki wewnętrzy ze mnie podróżnik. Ale świat poznawać lubię, jak również innych na jego temat spojrzenie. Dlatego też z wielką ochotą...

Czy autor rzeczywiście był w opisanych przez siebie miejscach i przeżył historie, które przywołuje? Zdecydowanie bliżej mi do podejrzeń, że wcale nie wstał z kanapy, jak próbuje nas przekonać. Trudno uwierzyć, że prowadzi ze swoją partnerka tak błahe, płytkie, sztuczne dialogi. Trudno uwierzyć, że był w tych przepięknych miejscach, skoro nie przywołuje żadnych chwytających za serce detali. Mnie ta pozycja bardzo zawiodla. Ledwo przebrnęłam przez ten humor "na siłę".

Czy autor rzeczywiście był w opisanych przez siebie miejscach i przeżył historie, które przywołuje? Zdecydowanie bliżej mi do podejrzeń, że wcale nie wstał z kanapy, jak próbuje nas przekonać. Trudno uwierzyć, że prowadzi ze swoją partnerka tak błahe, płytkie, sztuczne dialogi. Trudno uwierzyć, że był w tych przepięknych miejscach, skoro nie przywołuje żadnych...