Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kowboje, ranczo, rodeo – te klimaty polubiłam już dzięki wielu filmom, które miałam okazję obejrzeć. Dlatego tym chętniej sięgnęłam po powieść z motywem, nazwijmy to ogólnie, „Dzikiego Zachodu” w tle. I była to całkiem przyjemna historia. No może poza małym „ale”.
Clementine „Emmy” Ryder w wyniku pewnych wydarzeń, które wstrząsnęły jej światem, postanawia wrócić do rodzinnego miasteczka. Chociaż kiedyś tak bardzo chciała się z niego wyrwać, dziś czuje się zagubiona i dosyć spontanicznie podejmuje decyzję, by nie tylko odwiedzić „stare śmieci”, ale także zakotwiczyć tu na dłużej, być może na stałe… Luke już jakiś czas temu stał się przyszywanym piątym członkiem rodziny Ryderów. Doskonale wie, że siostra najlepszego przyjaciela jest nietykalna, ale ciężko trzymać ręce przy sobie, kiedy ma się przed oczami taką ślicznotkę. Z czym zmaga się Emmy i czy Luke stanie się przeszkodą w odzyskaniu przez nią równowagi? A może jest właśnie tym, co jej w tym pomoże…?
To była naprawdę fajna historia. Lekka, w kowbojskim klimacie. Autorka stworzyła opowieść, która z jednej strony wydaje się banalna, ale pod otoczką romansową skrywa się także coś więcej. Trudne dzieciństwo, odtrącenie przez ojca — to bagaż doświadczeń, które czasami towarzyszą nam przez całe życie, co powoduje, że budujemy wokół siebie pancerz, który ludzie różnie odbierają. W swojej powieści Lyla Sage pokazuje, jak czasami pozory mogą mylić, dlatego nie warto po nich oceniać człowieka.
To także historia o tym, że czasami jedno wydarzenie może zburzyć naszą dotąd uporządkowaną codzienność. Że jasno wytyczony cel, może zostać zachwiany, kiedy czujemy się zagubieni, bo zostało nam odebrane coś, co było dla nas całym światem. Jednak każdą traumę da się przepracować, zwłaszcza jeśli otworzymy się na pomoc, która czasem może przyjść z najmniej oczekiwanej strony…
„Done and Dusted” to romans, w którym chemia między bohaterami jest wyraźnie wyczuwalna. Ich relacja ma dosyć nietypowy początek, ale ewidentnie „coś wisi w powietrzu”. Mimo uszczypliwości i wzajemnych przytyków, które sobie serwują, ku jednoczesnej radości czytelnika, bo humor to stanowczo coś, co jest mocną stroną tej książki.
Fabuła rozwija się w swoim tempie, mamy wiele wątków pobocznych, które ubarwiają ten kowbojski światek i nagle… Zostaje nam zaserwowany rozdział, w którym dochodzi do jakże oczekiwanego zbliżenia między bohaterami. I ja nie wiem, co tu się zadziało, ale nagle wpadliśmy jakby do innej historii. Już nie ma tej fajnej „spicy chemii” i rozwijającego się uczucia, które tak nas kręciło, ale zupełnie inni ludzie, którym włożono w usta wulgarne teksty, jakby ich podmienili z jakiegoś… tandetnego filmu dla dorosłych. Nie wiem, czy to kwestia tłumaczenia, ale w tym rozdziale postaci przechodzą jakiś ewidentny glow-down. Niektóre zwroty mnie bawiły, były naprawdę absurdalne, zważywszy na okoliczności, ale inne po prostu średnio pasowały do wcześniej rozpisanej relacji między bohaterami, może stąd tak mocno odczuwalny kontrast. Dlatego polecam ominąć ów rozdział, żeby nie psuć sobie odbioru całości.

Podsumowując:

„Done and Dusted” to naprawdę fajny romans. Klimatyczny, kowbojski, niepozbawiony także życiowych rozterek. To opowieść o sile rodziny, na którą zawsze można liczyć. Która stanie za nami murem i da oparcie w momencie życiowego kryzysu. To taki trochę przyspieszony slow burn, ale dzięki temu nie trzeba czekać zbyt długo na spodziewany finał relacji uczuciowej. Ale przede wszystkim to historia o miłości, która zakiełkowała nieoczekiwanie. Ogólnie, poza małym „ale”, dobrze się przy niej bawiłam. Dlatego, jeśli szukacie lekkiej spicy powieści, do przeczytania w jeden wieczór, to ta książka będzie trafionym wyborem.

Kowboje, ranczo, rodeo – te klimaty polubiłam już dzięki wielu filmom, które miałam okazję obejrzeć. Dlatego tym chętniej sięgnęłam po powieść z motywem, nazwijmy to ogólnie, „Dzikiego Zachodu” w tle. I była to całkiem przyjemna historia. No może poza małym „ale”.
Clementine „Emmy” Ryder w...

Rozwiń

Zwiń

Przyjaźnie z młodości mają w naszych sercach szczególne miejsce. Pierwsi powiernicy tajemnic, towarzysze dziecięcych zabaw. Ci, którzy razem z nami się cieszą i płaczą, kiedy cierpimy. Ci, którzy są nam czasami bliżsi niż rodzina, a bywa, że nawet ją tworzą… Zawsze możemy na nich polegać, wciąż mając świadomość, że obok jest ktoś, kto będzie asekurował nas w chwili upadku; ktoś, kto będzie towarzyszył nam w momentach największego szczęścia. Przyjaciel.
Jako wierna fanka twórczości Tomasza Betchera byłam ciekawa jego najnowszej powieści. Czułam, że to będzie emocjonująca lektura, ale nawet przez myśl mi nie przyszło, że tak bardzo ją przeżyję… Że przewracając ostatnie strony, nie będę w stanie przeczytać tekstu, bo zalana łzami będę łkać po tym wszystkim, co zaserwował mi autor… Cóż… Z jednej strony, się nie spodziewałam, a z drugiej, wiedziałam, że to będzie wspaniała historia. W końcu to powieść Tomasza Betchera.
Autor zabiera czytelnika do Grudziądza. I to właśnie to miasto jest równorzędnym bohaterem. To jego zakamarki zwiedzamy, poznajemy, zachwycamy się architekturą, poniekąd historią, zwłaszcza spichlerza, który stał się domem głównych bohaterów. Ale także wszystkie te miejsca, które były niemymi świadkami rozkwitu wyjątkowej przyjaźni. Najpierw dwóch dziewczynek, które wspierały się na każdym kroku, nawet jeśli przyszło im stawić czoła trudnej i bolesnej rzeczywistości jednej z nich. Nawet wtedy, kiedy musiały zmierzyć się z perspektywą choroby… To one – siostry, które połączyła wyjątkowa relacja, mimo braku więzów krwi. Był też on. Chłopak z talentem, który potrafił wyczarować cuda z drewna. To on dopełnił tę przyjaźń, a z czasem stał się kimś więcej. Aż pewnego dnia wszystko się zmieniło, stawiając świat całej trójki na głowie…
Tomasz Betcher w nowej książce stanowczo gra na czytelniczych emocjach. Jednak mam wrażenie, że nie jest to igranie z premedytacją, a jedynie chęć pokazania prawdy, która wypływa ze stron nakreślonych jego ręką historii. Być może ciężko akceptowalnej, ale jednak… To życie pisze tę historię, to ono, jego blaski i cienie, są najbardziej poruszającym aspektem książki autora. „Ta druga” to bowiem powieść na wskroś prawdziwa, realna. Która wręcz obnaża naszą skłonność do oceniania decyzji podjętych przez bohaterów. I były momenty, w których ja sama jej uległam. Byłam oburzona, rozgoryczona, nie mogłam zrozumieć – dlaczego?! A potem… A potem już nic nie było takie samo… Ruszyła lawina emocji, która zalała mnie do tego stopnia, że wręcz zabrakło mi tchu. Nie byłam w stanie dostrzec, w którym miejscu nastąpił zwrot. Kiedy moje uczucia uległy przemianie, kiedy zaczęłam współodczuwać? Niemniej – zrozumiałam, cierpiałam, ale pojęłam dlaczego…
„Ta druga” to powieść, która zaskakuje. Jeśli w pewnym momencie myślimy, że wszystko jest jasne, że to kolejna opowieść, która stanowi wyłącznie wiwisekcję rozpadu związku, to jesteśmy w błędzie. Autor, niczym znawca ludzkiej psychiki, zdaje się przewidywać naszą reakcję. Serwuje kolejne sceny, które najpierw łamią nasze serce, które dosłownie rozsypuje się na wiele kawałków, by następnie „podać nam chusteczkę”. Poklepać po plecach, jakby chciał powiedzieć: „no już, wytrzyj oczy. Jest dobrze. Tak miało być”. Wraz z płynącymi łzami przychodzi ukojenie. Ostatnie strony są niczym balsam, który łagodzi emocje, choć nie jest łatwo zapanować nad ich eksplozją. Tak trudno bowiem pogodzić się z tym, co się stało…

Podsumowując:

Tomasz Betcher w najlepszym wydaniu! Świetne pióro, mnóstwo emocji, niesztampowa powieść obyczajowa, która wymyka się z ram gatunku, bowiem autor okrasił ją sporą dawką psychologicznego wydźwięku i zaserwował czytelnikowi plot twist, który trudno przewidzieć. „Ta druga” to opowieść o wyjątkowej przyjaźni. O siostrzanej miłości ponad wszystko. O macierzyństwie, które jest najpiękniejszym darem, ale bywa jednocześnie największym wyzwaniem. O uczuciu, które przyszło w nieoczekiwanym momencie i wypełniło pustkę dwóch osamotnionych serc… Historia, która wywoła w was ambiwalentne odczucia. Z jednej strony, będziecie pełni frustracji i niezrozumienia dla decyzji niektórych bohaterów, a z drugiej, zawstydzeni, kiedy zrozumiecie, dlaczego tak postąpili… Powieść o ludziach z różnym bagażem doświadczeń, których ścieżki los postanowił skrzyżować, jednocześnie plącząc łączące ich relacje. Opowieść, która jasno pokazuje, że w życiu na pewne rzeczy mamy szansę tylko raz, dlatego tak ważne jest, by ją jak najlepiej wykorzystać. Przejmująca, życiowa, nieoczywista – taka jest nowa książka Tomasza Betchera. Ogromnie mnie poruszyła... Polecam!

Przyjaźnie z młodości mają w naszych sercach szczególne miejsce. Pierwsi powiernicy tajemnic, towarzysze dziecięcych zabaw. Ci, którzy razem z nami się cieszą i płaczą, kiedy cierpimy. Ci, którzy są nam czasami bliżsi niż rodzina, a bywa, że nawet ją tworzą… Zawsze możemy na nich polegać, ...

Rozwiń

Zwiń

Jak wiele jesteś w stanie poświęcić dla miłości? Zmienić całkowicie swoje życie, by zacząć od nowa? Sprzeciwić się, jeśli ktoś stoi na drodze temu uczuciu? Czy dasz radę odrzucić swoją aktualną codzienność, by budować szczęście we dwoje? Co jeśli jest wiele przeszkód, które oddalają perspektywę na wspólną przyszłość? Czy jesteś w stanie poświęcić absolutnie wszystko, nawet siebie…?
Paige Toon to autorka, której powieści zawsze zapadają mi w serce. Kreśli opowieści o miłości, ale nie są one słodkimi romansami, w których królują motyle w brzuchu, ale życiowymi historiami, które wywołują ogrom emocji. Tak skrajnych, że kiedy porywa nas fala napływających wraz z lekturą uczuć, nie potrafimy ich okiełznać.
Poznali się jako dzieci. Jej ojciec związał się z jego matką. Od tego czasu byli jak rodzeństwo – nierozłączni. Jednak los zdecydował przerwać rodzinną sielankę, zsyłając na nich cios, po którym już nic nie było takie samo… Mijały lata, a przyjaźń ewoluowała w uczucie. Zakazane dla wielu, z czym musieli się pogodzić. A jednak serca wciąż wygrywały wspólną melodię, a każda rozłąka zadawała im niemal fizyczny ból. Czy ich relacja ma szansę na happy end?
„Pięć lat od teraz” to historia, która złamie wam serce. Kiedy wydawało mi się, że limit został wyczerpany, że cios, jaki zadała bohaterom, a jednocześnie czytelnikom, autorka będzie tym ostatnim, pojawił się inny. Czy mniej dotkliwy? Nie wiem… Wciąż trudno mi pogodzić się z tym, w jakim kierunku potoczyła się fabuła. Z jednej strony czuję, że tak musiało być, a z drugiej… Nie można odmówić nowej książce Paige Toon emocji, które są niczym tornado. Ja dałam się wciągnąć i bardzo przeżywałam to, co spotkało Nell i Viana aż do ostatniej sceny…
Autorka snuje opowieść przede wszystkim o miłości. O tej, której doświadczyć możemy tylko raz. Kiedy zabraknie drugiej połówki w naszym życiu, nic ani nikt nie jest w stanie zapełnić pustki po jej odejściu. O tej, która wyrasta z przyjaźni i staje się uczuciem tak silnym, że jest w stanie przetrwać największe zawieruchy. O miłości, która uskrzydla, a jednocześnie zadaje ból, kiedy dociera do nas, że nie zawsze los daje nam to, czego byśmy oczekiwali. Mimo to nie należy się poddawać, tylko spojrzeć z innej perspektywy. Wszak nic nie dzieje się bez powodu i to, co dziś jest dla nas końcem świata, jutro może okazać się początkiem czegoś nowego, czasem piękniejszego…

Podsumowując:

„Pięć lat od teraz” to historia, która zapada w serce. Mości się w nim, by zająć swoje miejsce. A to dlatego, że jeszcze długo po lekturze, ta opowieść rezonuje w naszej pamięci. To powieść o tym, że koniec czegoś może być jednocześnie szansą na nowe jutro. Nawet jeśli w danym momencie nie jesteśmy w stanie się z tym pogodzić, jeśli cierpimy i nie możemy uwierzyć, że jeszcze kiedyś przestanie boleć… Powieść o wyjątkowej relacji, która ewoluowała przez lata. Która była niczym sztorm na oceanie uczuć. Poruszająca, łamiąca serce, ale jednocześnie dająca nadzieję. Autorka ucieka od schematyczności gatunku, serwując nam historię, w której nic nie jest takim, jakie mogłoby się wydawać, a fabuła skrywa wiele niespodzianek... „Pięć lat od teraz” to idealna na lato, pełna emocji historia dla tych z was, którzy lubią życiowe, nielukrowane opowieści o miłości.

Jak wiele jesteś w stanie poświęcić dla miłości? Zmienić całkowicie swoje życie, by zacząć od nowa? Sprzeciwić się, jeśli ktoś stoi na drodze temu uczuciu? Czy dasz radę odrzucić swoją aktualną codzienność, by budować szczęście we dwoje? Co jeśli jest wiele przeszkód, które oddalają perspe...

Rozwiń

Zwiń

Mówi się, że najtrudniej wyrwać z serca pierwszą miłość. To z nią kojarzą się lata beztroski, motyle w brzuchu, które bez opamiętania rozpanoszyły się w naszej codzienności. Najważniejsze emocje, pierwsze pocałunki – sentyment do tego uczucia nigdy nie przemija, oczywiście o ile było odwzajemnione. Czy jednak zawsze ta pierwsza miłość jest tą ostatnią? Czy można zapomnieć o kimś, kogo tak bardzo się kochało, z kim wtedy chciało się budować przyszłość, by kreować aktualną codzienność z kimś innym?
To było moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i uznaje je za całkiem udane. „Latem, o tej samej porze” to urocza historia, która otula niczym morska bryza i ewidentnie kojarzy się z latem nie tylko przez wzgląd na wakacyjną okładkę. Bo jakże mogłoby być inaczej, kiedy wokół piasek, czytając, niemal czujemy go pod stopami. Domek na drzewie kusi swoimi tajemnicami, a fale zachęcają do tego, by serfować i poczuć przysłowiowy wiatr we włosach. I myślę, że autorce udało się uchwycić ten powiew beztroski, która jest kojarzona z młodością i pierwszymi razami w różnych dziedzinach.
„Latem, o tej samej porze” to przede wszystkim opowieść o miłości. A tak jak wiemy, bywa kapryśna, więc czytelnik ma okazję obserwować rozkwit młodzieńczego uczucia, które staje się największą wartością dla Sam i Wyatta. I jest coś ujmującego w ich historii, bo mimowolnie sami wspominamy pierwszą miłość. Rozdziały z przeszłości, zwłaszcza te, które opisują codzienność młodych ludzi, którzy każdego dnia mogą korzystać z uroków plażowania i surfingu, na myśl przywodzą wakacje i letni urlop, więc czyta się je z dużą przyjemnością.
Chociaż autorka postawiła na nieco schematyczną fabułę, co w sumie w tym przypadku nie jest żadną wadą historii, to wplotła w nią również kilka życiowych wątków takich jak: zdrada, zawiedzione nadzieje, trudności w udźwignięciu emocji po tym, jak bezpieczny świat dla młodego człowieka się zawalił. Annabel Monaghan kreśli opowieść przede wszystkim o kobiecie, która wpadła w pułapkę złudzeń. Która uciekała od bolesnych wspomnień i, być może zupełnie nieświadomie, już jako dorosła osoba, starała się zbudować coś nowego, co da jej poczucie stabilizacji i szczęścia. Pytanie tylko, czy ta nowa rzeczywistość nie jest wyłącznie ułudą wzniesioną niczym zamek na piasku? Co warto wybrać – przewidywalną codzienność, którą podpowiada rozsądek, a może jednak coś szalonego, do czego skłania się serce? Jaką decyzję podjęła bohaterka – tego dowiecie się, sięgając po „Latem, o tej samej porze”.

Podsumowując:

Nowa powieść Annabel Monaghan jest naprawdę urocza, iście wakacyjna, wypełniona po brzegi dźwiękami gitary oraz szumem fal. Idealna na lato historia o tym, że powiedzenie, iż prawdziwa miłość nigdy nie rdzewieje, nie zawsze jest wyłącznie frazesem. Że warto czasami w życiu pójść za głosem serca, nawet jeśli wydaje nam się, że to duże ryzyko, które pozbawi nas poczucia bezpieczeństwa. Opowieść o dwójce młodych ludzi, którzy kiedyś nie zdołali zmierzyć się z wydarzeniami, jakie zaserwował im los; którzy musieli odnaleźć siebie po tym, jak odebrano im to, co było dla nich najcenniejsze. Historia o drugiej szansie, która czasem zupełnie przypadkiem jest nam podana niejako na tacy i tylko od nas zależy, czy z niej skorzystamy. A także o młodości, która pełna jest pięknych momentów i o pierwszej miłości, która w sercu każdego z nas zawsze zajmuje wyjątkowe miejsce, niezależnie od jej losów.

Mówi się, że najtrudniej wyrwać z serca pierwszą miłość. To z nią kojarzą się lata beztroski, motyle w brzuchu, które bez opamiętania rozpanoszyły się w naszej codzienności. Najważniejsze emocje, pierwsze pocałunki – sentyment do tego uczucia nigdy nie przemija, oczywiście o ile było odwza...

Rozwiń

Zwiń

Kiedy jesteśmy dojrzali, a znaczną część życia mamy za sobą, może się wydawać, że nasza przyszłość jawi się w znanych i utartych barwach. Praca, dom, pomoc dorosłym już dzieciom, bo przecież młodość minęła, czas na stabilizację. Odstępstwo od takiej normy może być bowiem potraktowane jako szaleństwo. Bo jakże to nagle wpaść na pomysł, by zmienić o 180 stopni naszą rzeczywistość? Przecież na pewne ruchy na szachownicy życia jest już za późno, czyż nie?
Ależ to się przyjemnie czytało! To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Agnieszki Kulig i jestem oczarowana. Styl autorki jest lekki, przez co książka „czyta się sama” i jakkolwiek to zabrzmi – przez tę historię się dosłownie płynie. Dałam się porwać jej nurtowi i gdyby nie zdrowy rozsądek, przeczytałabym ją na przysłowiowy raz.
To powieść, która pachnie ziołami, otaczającą nas w czasie lektury podlaską przyrodą, której obraz autorka odmalowała w książce z dużą miłością. To ją czuć w podejściu bohaterów do regionu, który zamieszkują. To on urzeka, kusi pięknem krajobrazu, pozwala znaleźć równowagę po życiowej burzy i stanowi przystań dla każdego rozbitka. To tutaj się odpoczywa i nie inaczej było w czasie poznawania nakreślonej przez Agnieszkę Kulig historii. Rozsmakowałam się w opisach przyrody, uchwyconych w kadrach, do tego stopnia, że chciałabym bardzo kiedyś odwiedzić Podlasie, by na własnej skórze zobaczyć, czy zauroczy mnie równie bardzo, jak bohaterkę powieści – Alinę.
Sielski klimat, który nas otula, to nie jedyna wartość książki. Autorka porusza w niej również, a może przede wszystkim, temat straty. Ból po odejściu ukochanej osoby nie znika tak szybko, ucieczka może stanowić na niego remedium, ale czy aby na pewno? Czy próba odcięcia się od miejsca, które przywołuje wspomnienia, wystarczy, by ruszyć naprzód? Taką próbę podejmuje Alina, która szuka ukojenia po śmierci męża na podlaskiej wsi. Autorka pokazuje, że żałobę każdy z nas przechodzi inaczej, że dochodzenie do siebie to długotrwały proces, a na ból nie ma gotowego lekarstwa. A jednak trzeba żyć dalej, chwytać się zwyczajnych, małych radości, które z czasem mogą stać się częścią składową naszego nowego szczęścia. Agnieszka Kulig w nowej książce pokazuje, że nawet wtedy, kiedy wydaje nam się, że radość odeszła wraz ze śmiercią bliskiej osoby, można zacząć od nowa. Można, czasami mozolnie, zbudować swoją codzienność, akceptując to, co się wydarzyło i otwierając się na nieznane doznania, jakie serwuje nam los.
Podsumowując:

„Nawłoć jeszcze nie kwitnie” to ciepła, choć niepozbawiona goryczy, opowieść o poszukiwaniu dla siebie drugiej szansy po odejściu bliskiej osoby. Historia, która uświadamia, że zawsze jest czas, by zacząć od nowa, czasem nawet podejmując ryzykowne i spontaniczne decyzje. Może się bowiem okazać, że właśnie taka radykalna zmiana będzie fundamentem czegoś nowego, co da nam upragnione ukojenie. To powieść, która pachnie naturą, okraszona dobrą energią, którą roztacza „miejscowa czarownica”, czarująca słowiańskością i umiłowaniem do lokalnych tradycji. Historia, która uczy miłości oraz empatii do naszych czworonożnych przyjaciół, którzy odgrywają w niej swoją niebagatelną rolę. Kusząca pięknem podlaskiego krajobrazu opowieść o przyjaźni, sile kobiecości, wsparciu czasem zupełnie obcych ludzi, relacji matka – córka, a także miłości, która, jak to ona, zazwyczaj przychodzi nieproszona i niespodziewana. A to wszystko na tle pięknie odmalowanej przyrody, w której prostocie kryje się prawdziwa magia dnia codziennego. Polecam!

Kiedy jesteśmy dojrzali, a znaczną część życia mamy za sobą, może się wydawać, że nasza przyszłość jawi się w znanych i utartych barwach. Praca, dom, pomoc dorosłym już dzieciom, bo przecież młodość minęła, czas na stabilizację. Odstępstwo od takiej normy może być bowiem potraktowane jako ...

Rozwiń

Zwiń

Kiedy pragniemy czegoś najbardziej na świecie, wszystkie nasze działania skierowane są na osiągnięcie celu. To owo marzenie jest tym, co determinuje codzienność, co zawłaszcza bez reszty nasze myśli i działania. Uparcie dążymy do wytyczonej mety, nawet jeśli bieg do finału wymaga od nas ogromu pracy, a czasem i bólu. Świadomość, że u celu czeka nas to, o czym śniliśmy, spełnienie, które wypełni nas po brzegi, jest rekompensatą wszelkich niedogodności. Co jednak, kiedy słyszana w głowie melodia szczęścia nagle zostanie przerwana…?
Nowa książka Agaty Przybyłek zaczyna się dosyć niepozornie. Kochająca się rodzina, małżeństwo z trójką dzieci, które na co dzień prowadzi odrestaurowany dworek po przodkach. W ich życiu zdaje się niczego nie brakować, są spełnieni, a kolejne osoby, które odwiedzają stworzoną przez nich oazę sielskości, tylko potwierdzają, że mają wszystko, czego pragnęli. Jednak jeden list zmienia wszystko… Co takiego wydarzyło się w przeszłości Hanny? Czy wspomnienie o minionych latach rzuci cień na ich szczęśliwą rzeczywistość?
„Przerwana melodia” to opowieść o wielkiej pasji. O marzeniu, które zostało spełnione. Okupione ogromem pracy, która wymagała wielu wyrzeczeń. Autorka uświadamia w swojej książce, że marzenia można spełnić, jeśli jesteśmy skoncentrowani na wyznaczonym celu. Jeśli poświęcamy mu się bez reszty i mamy w sobie wystarczającą ilość determinacji i miłości, by spełnić pragnienie, które przyświecało nam od dzieciństwa. To jednak także historia, która pokazuje, że czasami los bywa okrutny. Że daje coś, by zaraz odebrać. I kiedy do tego dojdzie, mamy poczucie, że nasz świat legł w gruzach, że już nie ma nadziei, że po burzy wyjdzie dla nas słońce. Czujem się porzuceni za zakrętem życia, pozostawieni sami sobie bez planu B…
Nowa książka Agaty Przybyłek, mimo mroku, który wyłania się niemal na ostatniej prostej nakreślonej jej ręką historii, pokazuje, iż jest nadzieja na to, by podźwignąć się nawet po najbardziej bolesnym upadku. Że nawet największe okrucieństwo, które kiedyś wyniszczyło nas od środka, można przezwyciężyć dzięki… miłości. To ona jest niczym wiatr, który dmie w nasze, podcięte wcześniej, skrzydła, byśmy znów uwierzyli, że można wzlecieć. Że można odzyskać sens życia, dostrzec w nim nowe marzenia i radości, które z czasem wypełnią nasze serce po brzegi do tego stopnia, że krok po kroku uda nam się wyjść z cienia przeszłości…

Podsumowując:

Kiedy znajdziemy w życiu pasję, robimy wszystko, by móc się w niej spełniać. Czujemy ogromną satysfakcję, kiedy nasza praca przynosi zamierzone efekty. Dlatego tak bardzo boli zderzenie z rzeczywistością, która w okrutny sposób postanawia z nas zakpić. Nowa powieść Agaty Przybyłek jest z jednej strony, bardzo sielska, ciepła, okraszona rodzinną idyllą oraz całym oceanem miłości, a z drugiej zaś, przejmującą historią o przeszłości, którą niczym niechciane wspomnienie próbujemy wymazać z naszego serca i duszy. I kiedy wydaje się, że udało nam się od niej odciąć, przychodzą momenty, które pozwalają, by ból doszedł do głosu… Dlatego tak ważne jest, by nie chować się przed tym, co niczym trucizna trawi nas od środka. Dać sobie czas na to, by ukoić cierpienie, a przede wszystkim pozwolić sobie na szczerość, która przynosi oczyszczenie oraz poczucie, że od teraz już wszystko będzie dobrze. „Przerwana melodia” to opowieść o miłości, pasji, błędach młodości, ale także o drugiej szansie, jaką daje nam los, byśmy kiedyś poranieni, mogli wypełnić lukę, po utraconym marzeniu, nowym. Byśmy poczuli się znów spełnieni, w inny sposób, co wcale nie oznacza, że gorszy.

Kiedy pragniemy czegoś najbardziej na świecie, wszystkie nasze działania skierowane są na osiągnięcie celu. To owo marzenie jest tym, co determinuje codzienność, co zawłaszcza bez reszty nasze myśli i działania. Uparcie dążymy do wytyczonej mety, nawet jeśli bieg do finału wymaga od nas og...

Rozwiń

Zwiń

Każdy ma jakieś tajemnice. Skrywa coś przed światem, bo nie chce, by to, co go uwiera, wyszło na światło dzienne. Wydaje nam się, że łatwiej jest udawać, że nie ma problemu. Że wszystko jest idealne. Codziennie zakładamy maskę przed najbliższymi, a bywa, że i przed samymi sobą, by zepchnąć w niepamięć to, co stanowi rysę na obrazie naszego życia, który chcielibyśmy widzieć bez żadnych smug…
Nowa powieść Anny Szczęsnej to historia wyjątkowej przyjaźni. Trudnej relacji, która została utkana na bolesnym fundamencie, który niczym niechciane wspomnienie, wciąż tłamszone, próbuje o sobie przypominać… Tak trudno jest zapomnieć. Nawet jeśli wydaje nam się, że to już się stało, to gdzieś podświadomie dawne zadry w naszym sercu, dokuczają nam, sprawiając, że nie potrafimy poradzić sobie z codziennością. Odgrywamy swoją rolę jak najlepiej, często mamy wiele pretensji do wszystkich wokół, bo wciąż brakuje nam odwagi i siły, by skonfrontować bolesne wydarzenia z przeszłości z teraźniejszością…
Pozornie radosny wyjazd, który miał być okazją do spotkania przyjaciółek, stał się nieco mroczną scenerią dla frustracji, które zbyt długo ukrywane, spotęgowały niechęć. Autorka kreśli wnikliwie portrety psychologiczne czterech kobiet. Każda z nich ma własne życie, poszła swoją drogą, a jednak łączy je wyjątkowa nić, której z jednej strony, potrzebują, a z drugiej, zaczyna im ona ciążyć. Kiedy prawda o tłamszonych emocjach wyjdzie na światło dzienne, ich przyjaźń zostanie wystawiona na próbę. Czy przetrwa tę burzę?
Anna Szczęsna ukazuje całą historię z kilku perspektyw, co sprawia, że wspólny problem widzimy oczami każdej z przyjaciółek. I choć traumatyczne wydarzenia z przeszłości są najważniejszą blokadą, jaka hamuje nurt ich emocji, z którą muszą sobie poradzić, to jednocześnie poznajemy ich prywatne obawy i lęki. Poczucie bycia niewystarczającą, problem z tym, by odciąć toksyczną pępowinę przeszłości i ruszyć naprzód, macierzyństwo oraz upływający czas i chęć podjęcia próby, by coś jeszcze w życiu zmienić – to tylko część z tematów, jakie bierze na tapet autorka.

Podsumowując:

„Dom nad srebrną wodą” nie jest powieścią sielankową, bowiem od pierwszych stron czujemy niepokój. Nie tylko przez wzgląd na to, że być może ktoś zagraża kobietom, ale także ewidentnie coś wisi w powietrzu i lada moment pierwszy piorun emocji uruchomi lawinę skrywanych od dawna frustracji. Nowa książka Anny Szczęsnej to nie tylko wiwisekcja kobiecej przyjaźni, ale także drobiazgowo odmalowany portret psychologiczny każdej z postaci. To powieść, która ma w sobie wiele niezaleczonego bólu, z którym czasami ciężko sobie poradzić. Bywa, że potrzebna jest zawierucha w naszym życiu, która niczym deszcz oczyści atmosferę i pozwoli spojrzeć na wszystko z innej perspektywy. To historia o wyrzutach sumienia, niewypowiedzianych pretensjach, które prędzej czy później przejmują nad nami kontrolę. Dlatego tak ważne jest, by nie dać się im zdominować. Czasami wystarczy bowiem szczera rozmowa oraz chęć zrozumienia racji drugiej strony, by naprawić to, co zostało uszkodzone i czerpać z takiej starej-nowej relacji pełnymi garściami. Słodko-gorzka, ale niosąca nadzieję i krzepiąca historia o szczególnej przyjaźni.

Każdy ma jakieś tajemnice. Skrywa coś przed światem, bo nie chce, by to, co go uwiera, wyszło na światło dzienne. Wydaje nam się, że łatwiej jest udawać, że nie ma problemu. Że wszystko jest idealne. Codziennie zakładamy maskę przed najbliższymi, a bywa, że i przed samymi sobą, by zepchnąć...

Rozwiń

Zwiń

Każdy z nas ma jakąś historię. Piszemy ją sami, akceptując udział osób z najbliższego otoczenia. To oni są jak bohaterowie, którzy odgrywają określone role w naszym życiu. Niektóre opowieści są pełne pozytywnych emocji, inne smutne, jeszcze inne przypominają niezwykłą podróż. Jedne piszą się same, inne zaś powstają stopniowo, kiedy krok po kroku odkrywamy ich kolejne „rozdziały” To, co je łączy to wyjątkowość. Niezależnie od „fabuły” historia każdego z nas jest wartościowa, a my nigdy nie powinniśmy się zgadzać na drugoplanowe role…
Czy może być lepsza powieść dla książkoholika niż ta, która opowiada o… książkach? Nie wiem, ale ja nie potrafię przejść obok takich obojętnie. Tym chętniej sięgnęłam po „Zaginioną księgarnię”, która zabrała mnie do świata, w którym nic nie jest takie, jakim się wydaje…
Autorka kreśli wyjątkową opowieść, której akcja rozgrywa się w dwóch płaszczyznach czasowych. Współcześnie poznajemy Marthę i Henry’ego. Tych dwoje pozornie nic nie łączy, a jednak los postanawia skrzyżować ich ścieżki. Ona ucieka przed bolesną teraźniejszością, on wciąż pędzi za czymś, na czym mu bardzo zależy. Czy ich spotkanie przerodzi się w coś więcej? Czy będą w stanie sobie pomóc?
Niemniej intrygującą opowieścią jest ta, którą autorka osadziła w przeszłości. Początek XX wieku roztacza przed nami ówczesne realia oraz losy Opaliny, która powinna, ale nie chce podporządkować się bratu. Uciekając przed narzuconym przez rodzinę niechcianym małżeństwem, kobieta rozpoczyna podróż w nieznane. Ta wyprawa zaprowadzi ją do wyjątkowego miejsca, a misja odnalezienia rzadkiego rękopisu zacznie przyświecać jej życiu. Czy zakończy się ona sukcesem?
Gdybym miała powiedzieć, co łączy postaci w tej historii, to niewątpliwie książki. To one są dla nich ważnym elementem życia. Czymś, co pojawia się niespodziewanie i burzy spokój, ale także stanowi wielką pasję i chęć odkrycia tego, co dotąd było zagadką. Ta powieść to podróż, fascynująca droga pełna tajemnic, które pragniemy odkryć krok po kroku. Opowieść, która zabiera nas do wielu wyjątkowych destynacji i każda z nich jest istotnym punktem na mapie do poznania prawdy. A ta jest naprawdę zaskakująca i zupełnie odbiega od początkowego kursu, jaki obrali sobie bohaterowie, a my – czytelnicy wraz z nimi.
„Zaginiona księgarnia” to nie jest jednak wyłącznie powieść, w której dominuje książkowy wątek. To także historia, która opowiada o poszukiwaniu swojej własnej ścieżki. O odkrywaniu tego, na czym tak naprawdę nam zależy, nawet wówczas, kiedy początkowo myśleliśmy o czymś zupełnie innym. Evie Woods wykreowała ciekawe postaci, które niewątpliwie są wartością dodaną tej historii. Na pierwszy plan wysuwają się jednak dwie kobiety. Te, które miały w sobie wystarczającą ilość odwagi, by zaryzykować. By postawić wszystko na jedną, dosyć niepewną kartę, po to, by uciec od niechcianej przyszłości. Mimo wątpliwości, przeszkód, jakie napotkały na drodze, z determinacją i uporem realizowały swoje cele, które czasami krystalizowały się w trakcie ich podróży, narzucane niejako przez okoliczności. To opowieść o kobiecej sile, która czasami jest jedyną linią obrony, kiedy trzeba stawić czoła niesprzyjającej codzienności...

Podsumowując:

Evie Woods stworzyła historię, która jest wypełniona miłością do książek. To one stanowią bezcenny skarb, czasem są ucieczką lub drogowskazem, ale niewątpliwie również ogromną pasją, która nas uskrzydla. Urzekają w niej nawiązania do klasyki literatury, które kupiły mnie od pierwszych stron. „Zaginiona księgarnia” to powieść, która przesiąknięta jest realizmem magicznym, co sprawia, że czytając, czujemy się niejako zawieszeni pomiędzy jawą a snem. Dzięki czemu jej odbiór jest niezwykły, a niepewność tego, co jest prawdą, a co wyłącznie wynikiem wyobraźni, stanowi nie lada smaczek dla czytelników „Zaginionej księgarni”. To opowieść pełna tajemnic, której fabuła wciąga niczym najlepsza łamigłówka, a jednocześnie jest swego rodzaju świetnie sportretowanym aktem odwagi kobiet, które zdecydowały się postępować według własnych zasad, niezależnie od czasów, w których przyszło im żyć.

Każdy z nas ma jakąś historię. Piszemy ją sami, akceptując udział osób z najbliższego otoczenia. To oni są jak bohaterowie, którzy odgrywają określone role w naszym życiu. Niektóre opowieści są pełne pozytywnych emocji, inne smutne, jeszcze inne przypominają niezwykłą podróż. Jedne piszą s...

Rozwiń

Zwiń

Każdy z nas potrzebuje chwili oddechu. Oderwania od codziennego zgiełku. Miejsca, gdzie troski ulecą w dal, a umysł na chwile odsapnie. Gdzie wolniej płynie czas, gdzie chłonie się codzienność zupełnie inaczej. Każdym zmysłem, który w tej destynacji pracuje na zwiększonych obrotach. Zupełnie jakby chciał nasycić się na zapas, zanim przyjdzie wrócić do rzeczywistości, by kroczyć wytyczoną ścieżką krok za krokiem przed siebie…
Chodź! Zabiorę cię tam, do Granic. To tutaj uśmiech sam wykwita na twarzy niczym polny mak. Czujesz? To pachną kwiaty, trawa, aromat lasu unosi się w powietrzu. Chodź, spróbuj, posmakuj zerwanych z krzaczka jagód. Widzisz? Ten spektakl kolorów, tę feerię barw – to natura raczy cię tym, co w sobie ma najpiękniejszego. Głodny? Mam placki ziemniaczane, które chrupią aż miło, gdy tylko zanurzyć w nich zęby. Czujesz, jak tu jest cudownie? Aż chciałoby się zostać w tym miejscu na zawsze…
Ja czułam, smakowałam, patrzyłam, odczuwałam każdym zmysłem obecność w Granicach. A to za sprawą nowej książki Joanny Szarańskiej. Ona potrafi wydobyć ze zwyczajnej codzienności to, co najpiękniejsze. Sprawić, że człowiek zachłyśnie się prozaicznymi czynnościami, smakiem wiśni czy własnoręcznie przygotowanej potrawy. Rozpłynie się, kiedy może wtulić się w sierść kociaka, który łasi się do nóg. Powrót do Granic przyniósł ukojenie. Dał spokój i poczucie sielskości, którą wręcz emanuje „Piastunka letnich snów”. Autorka niczym jej bohaterka – malarka, odmalowuje tamtejszy krajobraz, sprawiając, że nie tylko czytelnik ma wrażenie, że jest to jego miejsce dla ziemi, ale ma okazję za jej sprawą oderwać się od problemów. Tutaj się odpoczywa, kiedy wsłuchujemy się w szelest kartek wygrywających swoją własną muzykę. Lektura w towarzystwie niemal słyszalnego dźwięku otaczającej nas przyrody - to jest wyjątkowe uczucie, którego możecie doświadczyć, zanurzając się w fabule.
Joanna Szarańska w nowej książce traktuje o trudach rodzicielstwa. Tych, które spadają na nas niespodziewanie, ale także tych, które wizualizujemy sobie sami w obawie o latorośle. Kochamy nasze dzieci i bardzo chcemy dla nich jak najlepiej. Kiedy cierpią, jesteśmy w stanie oddać wszystko, byleby zabrać ich ból, byle ochronić je przed upadkiem, zranionym kolanem czy złamanym sercem… Ale nie da się roztoczyć parasola bezpieczeństwa, który będzie nieprzepuszczalną barierą, bowiem nasze dzieci muszą doświadczać własnych potknięć, mierzyć się z codziennością, czasem i przełykać łzy goryczy. I to właśnie będzie stanowiło ich bagaż doświadczeń, który zgromadzą, by wkroczyć w dorosłość. A my? Ważne, byśmy byli obok i dawali im poczucie, że zawsze mogą na nas liczyć.

Podsumowując:

Cóż mogę rzec? A tyle tylko, że jestem oczarowana. Otulona, pokrzepiona, zrelaksowana… Dzięki lekturze książki Joanny Szarańskiej człowiek odpoczywa. Czuje tę historię wszystkimi zmysłami. Smakuje ją niespiesznie, by nie uronić żadnego z darów, jakie autorka ofiarowuje swoim czytelnikom. „Piastunka letnich snów” to opowieść o tajemnicach, o wyjątkowej przyjaźni, o miejscu na ziemi odnalezionym zupełnie niespodziewanie. O bolesnych wspomnieniach z przeszłości, które wymagają czasu, by je oswoić. By stanąć z nimi twarzą w twarz, tak jak z ludźmi lub pamięcią o nich, która otwiera stare rany... To historia o rodzicielstwie, które jest największym wyzwaniem, a jednocześnie synonimem miłości, która w relacjach z dzieckiem jest najważniejsza. To ona może stanowić remedium na wszelkie troski, z którymi przyjdzie im i nam — rodzicom się zmierzyć. I choć nasze serce drży w obawie przed kolejnym potknięciem naszej latorośli, to powinniśmy pozwolić jej popełniać własne błędy, dokonywać swoich wyborów. Już tęsknię za Granicami i bohaterami, którzy zajmują w moim sercu wyjątkowe miejsce, na czele z Krystynką. Polecam!

Każdy z nas potrzebuje chwili oddechu. Oderwania od codziennego zgiełku. Miejsca, gdzie troski ulecą w dal, a umysł na chwile odsapnie. Gdzie wolniej płynie czas, gdzie chłonie się codzienność zupełnie inaczej. Każdym zmysłem, który w tej destynacji pracuje na zwiększonych obrotach. Zupełn...

Rozwiń

Zwiń

Ocalić od zapomnienia. Ocalić! Przed kurzem, który pokryje stare listy i zdjęcia. Upływający bezlitośnie czas wymaże wspomnienia o tych, których już nie ma. Tych, którzy kiedyś żyli, kochali, cierpieli. Którzy cieszyli się z małych radości i walczyli z przeszkodami serwowanymi przez los. Nie można pozwolić im odejść! Z pamięci potomnych, o których także ktoś kiedyś zapomni, jeśli ich losy nie zostaną zapamiętane. Losy, które stanowią ważną pamiątkę na kartach historii każdej rodziny…
Finałowy tom i pożegnanie z rodziną Polakowskich. Autorka ponownie kreśli opowieść o rodzeństwie, którego relacje trochę nadwątliła codzienność. Jedni próbują wpasować się w panujące zasady, inni wciąż żyją przeszłością. Rozpamiętują ją niczym jątrzącą się ranę, z drugiej zaś strony, te wspomnienia przynoszą ukojenie. Pamięć przywołuje kolejne kadry, które napisało samo życie; te radosne, piękne, ale i te bolesne, które na zawsze pozostawiły swoje piętno. To ono jest niczym blizna, hołubiona i ważna, jakby dziś było niechciane, a jutro zupełnie nieważne…
Moim zdaniem „Nieuchronny zmierzch” to najbardziej refleksyjna część serii Agnieszki Jeż. Autorka traktuje w niej o przemijaniu, o tęsknocie za domem, za ludźmi i rzeczami, które kiedyś były naszym udziałem, a dziś są pociechą, kiedy rzeczywistość „skrzeczy”. Losy rodzeństwa plączą się, angażując czytelnika bez reszty, kiedy ten ze wzruszeniem przyjmuje kolejne wydarzenia z ich trudnego życia. Fabułę otula nutka melancholii, gdyż przeszłość przeplata się tutaj z teraźniejszością. A ta druga nie jest łatwa, zwłaszcza że autorka odmalowuje portret ówczesnych przemian zachodzących w naszym kraju. Bohaterowie próbują się w nich odnaleźć, nawet Zosia, która mieszka poza granicami Polski. Jednak próba oswojenia się z realiami nie jest jedynym wyzwaniem, jakie życie stawia przez Polakowskimi, bowiem muszą oni także odnaleźć samych siebie i zakotwiczyć w końcu w codzienności. Z całym balastem wspomnień, bagażem doświadczeń, ale także w obliczu nowych wyzwań i… próby pogodzenia się z własną odmiennością.

Podsumowując:

Agnieszka Jeż bardzo dobrze oddała klimat lat minionych, w których przyszło żyć bohaterom jej powieści. To z jednej strony opowieść o wielkiej historii i jej wpływie na losy jednostki, a z drugiej, poruszający obraz zmagań zwyczajnych ludzi, którzy zostali porwani w wir nieuchronnych przemian. Nie zawsze dobrych, nie zawsze łatwych… Niezależnie od tego musieli się w nich odnaleźć. I to właśnie tę nierówną „walkę” obserwuje czytelnik w „Nieuchronnym zmierzchu”. Nowa książka autorki to opowieść, która w przejmujący sposób pokazuje ból i tęsknotę za tym, co utracone. Jedni potrafią się z tym pogodzić, inni przechodzą do porządku dziennego, dopasowując się, jeszcze inni zaś nigdy nie odcięli „pępowiny przeszłości” i żyją nią cały czas, nawet jeśli przed światem zewnętrznym próbują odegrać swoją rolę, robiąc dobrą minę do złej gry… Agnieszka Jeż wykreowała pełnokrwistych bohaterów, którzy nie są pozbawieni wad. Których losy poruszają czytelnicze serce, zwłaszcza tych, których życie przypomina smutny obraz nieudanych prób, straconych szans, nieuchwytnego szczęścia i pragnień, których nigdy nie udało się spełnić… To wreszcie opowieść o tym, że doświadczenia poprzednich pokoleń nie nikną wraz z ich odejściem, ale są przekazywane niejako w spadku kolejnym... Polecam miłośnikom sag z historią w tle.

Ocalić od zapomnienia. Ocalić! Przed kurzem, który pokryje stare listy i zdjęcia. Upływający bezlitośnie czas wymaże wspomnienia o tych, których już nie ma. Tych, którzy kiedyś żyli, kochali, cierpieli. Którzy cieszyli się z małych radości i walczyli z przeszkodami serwowanymi przez los. N...

Rozwiń

Zwiń