Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od jakiegoś czasu bardzo korci mnie cykl "Drużyna do zadań specjalnych", postanowiłam zabrać się za tę przygodę jak należy, więc wyczytawszy, że aby zachować chronologię powinno się zacząć od "Przed wyruszeniem w drogę" - zaczęłam.
Ten krótki zbiór opowiadań to przystawka przed daniem głównym, dzięki której poznajemy wszystkie składowe Drużyny, obserwując jednocześnie jak oni sami trafiają na siebie nawzajem. A drogi ich poznania są zaskakująco ciekawe.
Bawiłam się dobrze, było interesująco i intrygująco, czyli tak jak oczekiwałam, że będzie, co jednocześnie pozwala mieć nadzieję, że dalej będzie jeszcze lepiej.

Od jakiegoś czasu bardzo korci mnie cykl "Drużyna do zadań specjalnych", postanowiłam zabrać się za tę przygodę jak należy, więc wyczytawszy, że aby zachować chronologię powinno się zacząć od "Przed wyruszeniem w drogę" - zaczęłam.
Ten krótki zbiór opowiadań to przyst...

Rozwiń

Zwiń

To było niczym pech z gatunku tych codziennych, powszednich. Coś podobnego przeżywasz, gdy idziesz do sklepu i kupujesz powiedzmy: arbuza, ponieważ masz
niego nieodpartą ochotę. Wybierasz, stukasz go paluszkiem po skórce, wysłuchujesz się w dźwięki jakie wydaje, żeby wybrać tego najlepszego, po czym przynosisz go do domu, kroisz, siadasz i po pierwszym gryzie wiesz, że to jednak nie był trafny wybór. Ale się nie poddajesz, kroisz owoc z innej strony, może z tamtej był obity, może nóżem wcześniej kroiłaś cebulę i stąd ten dziwny posmak? Robisz drugie podejście, kolejny gryz - i nic. Rozczarowanie.
Analogicznie miałam z lekturą "Wilczej chaty". Wybrałam ją wśród innych książek, usiadłam wygodnie szykując się do lektury, a tutaj się okazuje, że to jest niesmaczny, niejadalny niemalże nieczytelny owoc "pracy" olewatorsko potraktowany nie tylko przez autora ale jeszcze przez redakcję.
Pierwszy gryz, a w zasadzie zgrzyt nastąpił kiedy główna bohaterka, roboczo i obraźliwe nazwałam ją Tępą Dzidą, przez pół rozdziału nie może skojarzyć faktu kim jest pewien mężczyzna. Ma do dyspozycji górę faktów, na której szczycie stoi statuetka, do której przymocowano tabliczkę z napisem: "Nagroda Wielkiego Kalibru dla najlepszego kryminału" , w tle majaczy pokaźna biblioteczka. A ona nic.
Dalej jest tylko gorzej.
Odniosłam wrażenie, że pomysł na fabułę to taka przykrywka, bo tak naprawdę autor chciał dać upust zachwytowi nad sobą, że tak naprawdę pan Śmielak napisał książkę w hołdzie sobie. Sobie pisarzowi. Odbieram to w taki sposób, bo on się po prostu narzuca. Po lekturze jestem w stanie wyobrazić go w scenie z Asterixa i Obelixa, kiedy to w "Misji Kleopatra" , Juliusz Cezar, (tutaj pan autor) zachwycony swoim popiersiem, chodzi powtarzając "Ave ja!". Ten sam typ samozachwytu i zarozumialstwa tutaj wyczuwam.
Gwoździem do trumny jakiegokolwiek pozytywnego odbioru tej powieści była wkrętka, nawiązująca do konfliktu pisarzy, spowodowany niby zazdrością jednego o talent drugiego. Żenada jakich mało.
Poza tym, że było nudno, słabo, bez żadnych emocji to "Wilcza chata" sprawiła, że po więcej książek autora nie sięgnę. Niesmak po Śmielaku pozostanie na długi czas.

To było niczym pech z gatunku tych codziennych, powszednich. Coś podobnego przeżywasz, gdy idziesz do sklepu i kupujesz powiedzmy: arbuza, ponieważ masz
niego nieodpartą ochotę. Wybierasz, stukasz go paluszkiem po skórce, wysłuchujesz się w dźwięki jakie wydaje, żeby wybrać tego najlepsz...

Rozwiń

Zwiń

"Diabelski jar" jest kolejnym bardzo dobrym tomem Sagi Ludzi Lodu, wybranym po to, żeby rozchmurzyć sobie ponure dni.
Pisałam już wielokrotnie, że uwielbiam Autorkę za jej otwarte podejście do seksualności, do poruszania tematów tabu. To wszystko wyraźnie widać w tym tomie na przykładzie Gunilli, która maltretowana w dzieciństwie ma poważne problemy w dorosłym życiu. Mądre, ważne i potrzebne słowa padają w tej niepozornej książeczce.
Poza tym mamy tutaj dorosłego już Heikego, który wreszcie trafia na ślad swoich krewnych z Ludzi Lodu.
Uwielbiam powroty do Sagi, a jeżeli ktoś jeszcze nie próbował ani razu, a lubi tego typu literaturę, polecam serdecznie zrobić ten pierwszy krok. Można przeżyć przygodę życia.

"Diabelski jar" jest kolejnym bardzo dobrym tomem Sagi Ludzi Lodu, wybranym po to, żeby rozchmurzyć sobie ponure dni.
Pisałam już wielokrotnie, że uwielbiam Autorkę za jej otwarte podejście do seksualności, do poruszania tematów tabu. To wszystko wyraźnie widać w tym tomie na prz...

Rozwiń

Zwiń

"Żelazny płomień" czyli druga część "Czwartego skrzydła". Bałam się, całkiem słusznie, że główna bohaterka zamiast skupić się na najważniejszym zacznie rozkminiać: czy kocha, czy nie, czy jest kochana, czy ją kochają, czy jest piękna wystarczająco, żeby ją kochać, czy to miłość czy tylko pożądanie czy jednak połączenie jednego z drugim? A może ktoś wpłynął na to, że jest tak, a może wcale tak nie jest, tylko ktoś wpływa na nią i dlatego tak jej się wydaje?
Ja za stara jestem na takie rzeczy. Ja lubię jasno i konkretnie bez zmuszania kogoś do domyślania się.
Na szczęście ta bardzo melodramatyczna cześć wreszcie się kończy i wracamy na właściwe tory, na których byliśmy w pierwszej części. Później jest akcja, jeszcze więcej akcji i cała masa akcji. Są emocje i wyidealizowany do granic Xaden Riorson, którego, muszę przyznać, uwielbiam i ja. Hardy, twardy, wojowniczy i stanowczy. Stanowczo przystojny, rycerski i jednocześnie oczywiście romantyczny. Czego chcieć więcej?
W tym tomie również Autorka zafundowała nam kilka świetnych twistów, które napędzają fabułę, i wyostrzają apetyt. Było ciut gorzej niż w pierwszej części, jednak nadal bardzo dobrze. Czekam na kolejną.

"Żelazny płomień" czyli druga część "Czwartego skrzydła". Bałam się, całkiem słusznie, że główna bohaterka zamiast skupić się na najważniejszym zacznie rozkminiać: czy kocha, czy nie, czy jest kochana, czy ją kochają, czy jest piękna wystarczająco, żeby ją kochać, czy t...

Rozwiń

Zwiń

Straszny dziadunio był naprawdę straszny, i o ile rozumiem różnicę pokoleń, konflikty i nieporozumienia, o tyle nie w takim wydaniu. Do mnie kompletnie nie trafia historia w której życiem wnuków zdalnie kieruje dziadek niosąc ze sobą śmierć, zniszczenie i siejąc spustoszenie w życiu wielu ludzi związanych z nimi. To jest chore, powinno się leczyć, odseparować i zamknąć. Dziadek, który niszczy życie Hieronimowi, chcąc sprawdzić w ten sposób czy młody jest dobrym człowiekiem? To trochę tak, jakby wierzyć dilerom, że martwi ich zbyt duża liczba uzależnionych od narkotyków, a o alkoholików dbają koncerny alkoholowe. To nie jest troska, to patologia.
Nie chciałabym więcej trafić na podobną Rodziewiczównę, oznaczałoby to szybki koniec naszej znajomości.

Straszny dziadunio był naprawdę straszny, i o ile rozumiem różnicę pokoleń, konflikty i nieporozumienia, o tyle nie w takim wydaniu. Do mnie kompletnie nie trafia historia w której życiem wnuków zdalnie kieruje dziadek niosąc ze sobą śmierć, zniszczenie i siejąc spustoszenie w życiu wielu...

Rozwiń

Zwiń

Wrócił.
Nie chciał, ale też nikt za bardzo nie liczył się jego chęciami.
Ktoś zdecydował za niego.
Ktoś, kto zmuszony został przyjrzeć się drugiej stronie kija, którym zadawał mu rany, zdał sobie sprawę, że w zasadzie tylko jemu może zaufać. Sławkowi Krukowi, już nie komisarzowi, już nawet nie policjantowi. Paradoks.
A jemu można. Jak nikomu.
Sławek Kruk. Ten cykl jest gdzieś daleko poza skalą polskiej literatury kryminalnej.
Piotr Górski opanował sztukę używania małej ilości słów do przekazania głębokiej treści, nadania sensu opowieści i kształtu człowiekowi.

Wrócił.
Nie chciał, ale też nikt za bardzo nie liczył się jego chęciami.
Ktoś zdecydował za niego.
Ktoś, kto zmuszony został przyjrzeć się drugiej stronie kija, którym zadawał mu rany, zdał sobie sprawę, że w zasadzie tylko jemu może zaufać. Sławkowi Krukowi, już nie komisarzowi, już na...

Rozwiń

Zwiń

Robiłam trzy podejścia do tego zbioru opowiadań, chyba wynikało to z szacunku do Króla, ponieważ sięgając po nie po raz pierwszy i przeczytawszy kilka początkowych doszłam do wniosku, że to chyba jednak nie czas na Kinga, więc odłożyłam książkę na później.
Za drugim, przebrnęłam przez dwa kolejne, a lekturze już wyraźnie towarzyszyło uczucie znudzenia i lekkiego niedowierzania tym, jak te opowiadania są słabe, nijakie i nudne, bo przewidywalne.
Dziś, w myśl zasady, że do trzech razy sztuka, przeczytałam wybrane na chybił trafił kolejne trzy, i wiedziałam, że kompletnie nie ma sensu brnąć dalej, ponieważ zdania nie zmienię - kompletnie nie podobają mi się te opowiadania, nie wzbudzają we mnie żadnych uczuć - uczuć, jakich można się spodziewać po tego typu literaturze. Przyznam, że zważywszy na moją miłość do Mistrza są zaskakująco rozczarowujące.
"Nocna zmiana" to najsłabsza spośród książek Kinga jakie przeczytałam, a przeczytałam ich sporo, naprawdę sporo.
Szok i rozczarowanie.

Robiłam trzy podejścia do tego zbioru opowiadań, chyba wynikało to z szacunku do Króla, ponieważ sięgając po nie po raz pierwszy i przeczytawszy kilka początkowych doszłam do wniosku, że to chyba jednak nie czas na Kinga, więc odłożyłam książkę na później.
Za drugim, przebrnęłam przez dwa...

Rozwiń

Zwiń

"Grzechy Sevina" - nie rozumiem skąd dlaczego i po co ale bardzo mylny tytuł ma ta powieść, i nie wynika to, o dziwo, z tłumaczenia na nasz język.
Zdecydowanie jest to książka po której nie spodziewałam się ani takiego ładunku emocji, ani tego, że będzie tak dojrzale napisana, ani też tego, że przeczytanie jej zajmie mi jeden wieczór. Więc jestem nią pozytywnie zaskoczona. Chociaż sporo tutaj dramatów najróżniejszego kalibru, może ciut aż nadto, to pojmuję, że wszystko jest po to, żeby pokazać jak ważna we wspólnym życiu jest rozmowa, zrozumienie, a czasem trzeba zdobyć się na wybaczenie. Trzeba umieć to zrobić. Trzeba chcieć to zrobić. Wszystkie próby Sevina - to zdecydowanie bardziej adekwatny tytuł.

"Grzechy Sevina" - nie rozumiem skąd dlaczego i po co ale bardzo mylny tytuł ma ta powieść, i nie wynika to, o dziwo, z tłumaczenia na nasz język.
Zdecydowanie jest to książka po której nie spodziewałam się ani takiego ładunku emocji, ani tego, że będzie tak dojrzale napisana, a...

Rozwiń

Zwiń

"Między ustami a brzegiem pucharu wszystko zdarzyć się może."
Na swoją pierwszą książkę Marii Rodziewiczówny wybrałam najsłynniejsze jej dzieło. Uważam, że ta powieść naprawdę zasługuje na to miano. Chociaż dziś może wydawać się po prostu urocza - to tylko wtedy kiedy spojrzymy na nią przelotnie, powierzchownie, bo naprawdę niesie ona w sobie tyle wartości, że czapki z głów!
Jestem zachwycona tym jak rozbudowane są postaci bohaterów, więcej w nich życia niż w niejednym człowieku z krwi i kości. Uwielbiam bohaterów, a oboje głównych przede wszystkim - za jego gotowość do zmiany, i, o dziwo - za jej upór. Poza tym przekaz zawarty w tej powieści jest jeszcze jeden - mężczyźni się nie domyślą, nie ma co na to liczyć, trzeba im mówić wprost czego się od nich oczekuje. To ułatwia życie obu stronom!
Napisana ku pokrzepieniu serc, spełnia tę rolę w pełni. Dziś nie miałaby raczej szans pojawić się w tej postaci, ponieważ wszechobecna poprawność polityczna by na to nie pozwoliła. Nie mielibyśmy do czynienia ze Szwabem odmienionym przez wszystkie przypadki, ale z sąsiadem zza zachodniej granicy. Nie mielibyśmy w związku z tym tych wszystkich, tak prawdziwych emocji, którymi ta powieść jest przesączona.

"Między ustami a brzegiem pucharu wszystko zdarzyć się może."
Na swoją pierwszą książkę Marii Rodziewiczówny wybrałam najsłynniejsze jej dzieło. Uważam, że ta powieść naprawdę zasługuje na to miano. Chociaż dziś może wydawać się po prostu urocza - to tylko wtedy kiedy spojrzymy n...

Rozwiń

Zwiń

Wytrwałość dzikich kwiatów - to dzięki niej dobrnęłam do końca tej historii. A łatwo nie było, bowiem huragan egoizmu głównej bohaterki wiał z taką mocą, że moje słabe korzonki ledwo trzymały się podłoża, a nawałnica bzdurnych zachowań sprawiała, że co rusz opadały mi płatki. Ale wytrwałam. I wiem na pewno, że po kontynuację nie sięgnę, a tę część uważam, za płytką a także poniekąd krzywdzącą dla kogoś, kto chciałby czerpać wzorce z zachowań jakimi autorka kieruje swoją bohaterką.
Pomysł na powieść jest bardzo dobry i nader ważny, tylko niestety tak samo spłycony. Poważne tematy potraktowane są po łebkach, szczególnie dramatyczne wydarzenia w ostatnich rozdziałach. Zakrawa to wszystko na kpinę, no chyba że czegoś nie zrozumiałam i ta powieść to ma być pochwała egoizmu, jeśli tak, to Salem, główna bohaterka, jest tegoż synonimem.
Fuj, ble, a kysz i oby jak najdalej od takich osób.

Wytrwałość dzikich kwiatów - to dzięki niej dobrnęłam do końca tej historii. A łatwo nie było, bowiem huragan egoizmu głównej bohaterki wiał z taką mocą, że moje słabe korzonki ledwo trzymały się podłoża, a nawałnica bzdurnych zachowań sprawiała, że co rusz opadały mi płatki. Ale wytrwałam...

Rozwiń

Zwiń