„Życie z klocków”: rekonstrukcja i odbudowa człowieczeństwa. Motywująco o niepełnosprawności

 Pewnego dnia, kiedy wychodziłem ze szkoły, a było to już w liceum, mój kolega zobaczył, że bawię się kluczykami do samochodu.

– Prowadzisz? – spytał wielce zdziwiony.

– Yyy… – Zamurowało mnie. Co wydawało mu się takie dziwne? Ale szybko się wytłumaczyłem: – Tak, jasne. Powtórzyłem kurs, mam już osiemnaście lat. Prawko odebrałem w czasie wakacji.

Zamiast wyjaśnić mu sprawę, wprawiłem go tym w jeszcze większe osłupienie. Mocno zmarszczył brwi, myślałem, że bruzdy zostaną mu już na zawsze. Dopiero wówczas zacząłem rozumieć, o co mu chodzi.

Szybko wydusił:

– Ale… jak prowadzisz samochód? – Jego spojrzenie powędrowało na kikut.

Uśmiechnąłem się. Wtedy już miałem odpowiedź na wszystko:

– Jak to jak? Ręką! – powiedziałem, unosząc lewą dłoń.

– A… jak zmieniasz biegi?

Uśmiechnąłem się jeszcze szerzej.

– Ustami!

Stał jak wryty, a ja wsiadłem do auta, uruchomiłem silnik i odjechałem, zostawiając go, zdezorientowanego, w tyle. Może nie miał pojęcia, że istnieją samochody z automatyczną skrzynią biegów, w których prawie niczego nie trzeba zmieniać? To jednak nie to. Wiedziałem od dawna, że ludziom trudno przyjąć i zrozumieć, że ktoś, kto nie jest taki jak oni, może robić te same rzeczy.

Dobrze to wiem, wierzcie mi, ponieważ mierzyli się z tym także moi rodzice. Ja też… I to przez długi czas. Nie winię ludzi, nie obwiniam również siebie. Mówiąc wprost: to niczyja wina. Uprzedzenia i ignorancja są wszędzie, pojawiało się poczucie osamotnienia. Mroczne noce, całe popołudnia wypełnione strapieniem. Jak to będzie z naszym synem później? Co z niego wyrośnie?

„Jedyne, co musimy zrobić z dzieckiem, to je kochać i się o nie troszczyć”. Słowa mojej babci Basi codziennie rozlegały się w domu, zwłaszcza kiedy rodzice musieli wrócić do pracy. To babcia opiekowała się mną za dnia, robiła to zresztą z ogromną miłością i wprawą. Jej mama była akuszerką, a ona nauczyła się od niej wielkiej wrażliwości. Nikt nie potrafił lepiej od babci Basi zajmować się mną w pierwszych latach mojego życia. Jedną ręką mnie kołysała, a w drugiej trzymała czytaną właśnie gazetę „Pronto”. Taka była: zręczna, pełna światła i czułości. Jednak jej optymizm i słowa nie wystarczały moim rodzicom. Tam, gdzie ona widziała światełko w tunelu, oni dostrzegali głównie wątpliwości i zmartwienia. Czy zawsze będę od nich zależny? Co się ze mną stanie, gdy ich zabraknie? Czy zawsze będę blisko nich, czy kiedyś zacznę żyć pełną piersią? Czy nigdy nie będę cieszył się niezależnością ani „normalnym” życiem?

Nie udawało im się wyrwać z tego negatywnego wiru ani dostrzec magii jedenastego palca. Trudno wyjść z dołka, gdy ma się tylko jedną rękę, prawda? Na szczęście to wszystko zmieniło się dzięki dwóm wyjątkowym osobom.

– Proszę – powiedział mój ojciec zza biurka stojącego w jego gabinecie.

Był pochłonięty patrzeniem w ekran komputera, na którym porównywał rachunek za rachunkiem. Jego dwaj koledzy, Teo, dyrektor oddziału, i Toni, współpracownik, najpierw go zawołali, a potem otworzyli drzwi.

– Ferranie, nie idziesz jeść?

– Nie, dziękuję, dziś wziąłem jedzenie z domu.

– Od dłuższego czasu nie wychodzisz z nami do baru.

Dawno temu, w pierwszym roku mojego życia, ojciec zamknął się w sobie. Pomimo promyka słońca, który dostrzegł w szpitalu, nie przestał martwić się tym, co może się stać ze mną w przyszłości. Dlatego nie był taki towarzyski jak zwykle. Tamtego dnia coś się jednak zmieniło. Teo zawsze wierzył w mojego tatę i od momentu, w którym pojawiłem się na świecie, oferował mu bezwarunkową pomoc w każdej sytuacji. Natychmiast zrozumiał, że tata potrzebuje więcej czasu, żeby pobyć ze mną i mamą w pierwszych miesiącach mojego życia. Właśnie dlatego tego dnia, gdy stęsknieni za nim koledzy nie dawali za wygraną, tata postanowił zjeść razem z nimi.

To właśnie koledzy z pracy polecili mojemu ojcu – tuż po moich narodzinach, kiedy byłem jeszcze w szpitalu z mamą – żeby zadzwonił do doktor Doncel.

– Na pierwszy rzut oka jej córka wygląda jak twój syn.

– Jak mój syn?

– Jak twój syn.

– Chcesz powiedzieć, że… nie ma ręki?

– Tak, wygląda na to, że jej córka też nie ma jednej ręki, jak David. Powinieneś do niej zadzwonić. Słuchaj, tu masz numer…

Tata długo o tym myślał, a kiedy mama obudziła się po drzemce, w końcu jej o tym opowiedział.

– Co ty na to, Nathalie? Dzwonimy?

– Sama nie wiem… Jest bardzo późno, może lepiej odłóżmy to do rana – odparła.

Jednak ojciec rozpoznał w zaspanym głosie żony ten sam rollercoaster emocji, który sam przeżywał kilka godzin wcześniej, kiedy koledzy podali mu numer. Ten mały rollercoaster… Nasza rodzina Aguilar Amphoux już tysiące razy jechała podobną kolejką górską. Znamy jej zakręty i wyboje, jakbyśmy sami ją zaprojektowali. Jesteśmy jak ci szaleńcy, którzy zaliczają parki rozrywki, żeby wypróbować wszystkie kolejki w kraju. To prawda, że zawsze, bez wyjątku, schodzimy z nich z nowymi umiejętnościami. No więc kto by nie kupił biletu?

– Na co czekać? Mamy rozwiązanie tuż pod nosem. Dzieli nas od niego wybranie sześciu cyfr. Dryń, dryń.

– Przecież jest późno. I nie wiesz, czy ta kobieta zna jakieś rozwiązanie. Poza tym mógłbyś obudzić małego.

– Wyjdę na korytarz.

– Nie, chcę wszystko słyszeć – dodała.

– W takim razie nie pozostawiasz mi innego wyjścia – odparł i wykręcił numer, zanim mama zdążyła go ofuknąć.

Po trzech długaśnych sygnałach, kiedy mama zdążyła się nadąsać, że przeszkadzają komuś tak późno, Doncel odebrała.

– Halo? – rozległo się w słuchawce.

– Dobry wieczór, pani doktor. Nazywam się Ferran Aguilar. Przepraszam, że przeszkadzam o tak późnej porze, ale… mój syn jest jak pani córka.

Rozmowa nie trwała długo. Nie tylko dlatego, że było późno, ale też z tego powodu, że lekarka usłyszała wszystko, co musiała usłyszeć: „Chcielibyśmy was poznać”, „Boimy się”, „Nie wiemy, jak stawić temu czoła”.

– Niech pan już nic nie mówi – przerwała mu. – Widzimy się jutro rano, pasuje państwu?

Po wymianie kilku wskazówek połączenie zostało zakończone.

– W porządku? – spytała mama.

Tatuś tylko się uśmiechnął i podszedł do kołyski.

– Jutro pozbędziemy się wątpliwości – odpowiedział. – Raz na zawsze… Dowiemy się wszystkiego.

Nie muszę wspominać, że tamtej nocy moi rodzice nie zmrużyli oka i po raz pierwszy to nie była moja wina!

Nazajutrz Doncel przyszła do nas ze swoją córką Peggy, dziewczynką jak wszystkie inne, tyle że bez jednej ręki. Ale to drobiazg. Peggy była uśmiechnięta, miała czarne włosy i ciemne oczy. Przywitała się z moimi rodzicami i wtedy zdała sobie sprawę z pewnego szczegółu.

– Oj, rozwiązały mi się sznurówki – powiedziała od niechcenia. I tak, jakby zrobiła to każda inna dziewczynka, choć ona miała o jedną rękę mniej, schyliła się, przyklęknęła na podłodze i zawiązała sportowy but tak wprawnie, że moi rodzice nie potrafili ukryć zdziwienia. Mimo to nic nie powiedzieli, a ani lekarka, ani jej córka nie zauważyły, że mamie i tacie opadły szczęki.

Przez resztę popołudnia rozmawiali, dzieląc się anegdotami i niepokojami. Peggy nie tylko wiodła normalne życie, lecz także była prymuską w klasie. Miała mnóstwo przyjaciół i uśmiech, który nie schodził jej z twarzy, nawet gdy dzieliła się złymi doświadczeniami, które spotykały ją z powodu pierwszego wrażenia, jakie robiła. Bez wątpienia po przedstawieniu ze sznurowadłami moi rodzicie widzieli już wszystko, co powinni zobaczyć. To, że Peggy pochyliła się i bez problemu zawiązała sznurówki, oznaczało, że jest nadzieja. Że ja też mam szansę na normalne życie. Że będę mógł sam zawiązywać buty, a nawet trafić do NASA (ach, spoiler!). Ciemność nie spowijała już mojej przyszłości. Tak naprawdę był to prosty gest, banalny. Zapewne kiedy wiążecie buty, robicie to odruchowo. Odkąd się tego nauczyliście, nie przyszło wam do głowy zastanawiać się, co trzeba zrobić. Ja też o tym nie myślę. Niemniej jednak wyobrażam sobie, jak na twarzy mamy rozkwitł uśmiech, a w oczach taty wezbrały łzy. Peggy dała radę i mogła osiągnąć znacznie więcej.

W chwilach mroku pojedyncza iskra może na powrót rozpalić zgasłe gwiazdy i przywrócić do życia zrujnowane sny. Rodzice nie mieli dotąd nikogo, kto mógłby im pokazać, że wszystko będzie dobrze. Że posiadanie jednej ręki nie jest żadną tragedią dla ich syna, że nie będzie niepełnosprawny.

Peggy pokazała im to wszystko w tak swobodny sposób.