W „Powtórce” Ken Grimwood sięga po dość prosty pomysł przeżywania swojego życia na nowo i szlifuje go do perfekcji. Stworzył dla swoich bohaterów nie jedno życie, ale całe ich serie: najróżniejsze warianty tego, kim mogli być, co mogli osiągnąć, z kim się związać i nieodmiennie: co zniszczyć i co utracić. Razem z bohaterami możemy zmierzyć się z pytaniem, czy tego rodzaju podróże w czasie to nieograniczona wolność, czy raczej więzienie? Wyzwolenie czy tortura? Co zrobić z otrzymanym czasem, aby nadać życiu sens?

Poza wciąż zmieniającymi się życiorysami bohaterów Ken Grimwood tworzy też w swojej powieści nieznane w naszej rzeczywistości filmy, dzieła sztuki i książki. Ożywia nie tylko Jeffa, ale też klimat lat 60., 70. i 80., z ich najważniejszymi wydarzeniami, tragediami i zmianami społecznymi. Z fascynacją obserwujemy, jak wiele może się zmienić w ciągu dwudziestu pięciu lat – tym bardziej że od publikacji „Powtórki” w 1986 roku niedługo minie ich już czterdzieści. Nie stanowi to wady powieści, ale raczej jej zaletę, nadaje jej nowy wymiar, bo Jeff nie wiedział, w jakim kierunku pójdzie dalej świat, a my to wiemy. Z kolei na realia jego życia patrzymy z pewną nostalgią, pozostając pod wrażeniem tego, jak wiele zaszło zmian – tych na lepsze i na gorsze.

„Powtórka” nie skupia się na szalonych przygodach podróżników w czasie, ale przygląda się ich przeżyciom, ich psychice, zagubieniu, stracie i ciągłym dążeniu do odnalezienia tego, co nada życiu (każdemu z ich żyć) sens. Wskazuje na różne potrzeby człowieka i na to, że nawet gdybyśmy mogli przeżywać swoje życie ciągle i ciągle od nowa, to prawdopodobnie nigdy nie bylibyśmy w stanie zaspokoić ich wszystkich. A przecież mimo to każde z tych żyć warte jest przeżycia.

Agnieszka Kruk