„W ukryciu” Lisy Gardner to druga część serii o śledztwach prowadzonych przez detektyw sierżant D. D. Warren z bostońskiej policji. Prawdę mówiąc, sama D. D. schodzi tu na drugi plan, a na pierwszy wysuwa się Bobby Dodge, którego również poznaliśmy w pierwszej powieści z serii. „W ukryciu” można czytać niezależnie od „Samotnej”, ale lepiej byłoby zachować właściwą kolejność lektury, bo druga część mocno nawiązuje do pierwszej i zawiera liczne spoilery.

Lisa Gardner zabiera nas tym razem w ruiny bostońskiego szpitala psychiatrycznego, gdzie w podziemnej kryjówce grupa młodzieży natrafia na makabryczne znalezisko. Autorka uderza w czuły punkt, ponownie poruszając problem porwań i znęcania się nad dziećmi. Jej powieść pokazuje, że ofiarami nie są tylko ci, którzy zginęli, ale również ci, którzy ocaleli z koszmaru. Akcja rozwija się w równym tempie, ciągle pojawiają się nowi podejrzani, każdy wielowymiarowy, z własną historią do opowiedzenia. Przez jakieś 85% książki byłam przekonana, że to najlepsza powieść Gardner, jaką czytałam, a potem… nie byłam już taka pewna.

Nie chodzi o to, że nie podobało mi się rozwiązanie zagadki, wręcz przeciwnie, samo rozwiązanie było w pełni zadowalające. Ale już niekoniecznie to, jak śledczy doszli do tego rozwiązania. Po pierwsze nie lubię, kiedy przed czytelnikiem ukrywa się kluczową postać – często robiła to Christie, „zapominając” wspomnieć, że główny bohater miał kochankę/zaginioną siostrę/brata bliźniaka, którzy na koniec wyskakiwali jak diabeł z pudełka. Po drugie, większą część zagadki na temat przeszłości Annabelle wyjaśnia postać zupełnie poboczna i bardzo luźno związana z akcją. Przez kilkaset stron śledczy nie mogą ustalić nic pewnego i nagle w kilkuminutowej rozmowie dostają wszystkie odpowiedzi na tacy, bez żadnego wysiłku z ich strony. Wreszcie Annabelle, całe lata szkolona przez ojca w sztuce przetrwania, w kluczowych momentach zapomina o całej wyuczonej ostrożności i impulsywnie rzuca się w ramiona niebezpieczeństwa. Po co montować trzy zamki w drzwiach, jeśli otwiera się je na oścież w momencie zagrożenia?

Tych kilka mankamentów nieco popsuło przyjemność płynącą z lektury, ale poza tym powieść czytało się doskonale i z pełnym zaangażowaniem. Bohaterowie nie są nam obojętni i z przyjemnością śledzi się ich zgryźliwe dyskusje. Mimo wszystko była to bardzo przyjemna i wciągająca lektura.

Agnieszka Kruk