Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeżeli sami nie nadamy rzeczom jakiegoś charakteru, utoniemy w tej nijakości.

Jeżeli sami nie nadamy rzeczom jakiegoś charakteru, utoniemy w tej nijakości.

No to znaczy, że mama nie jest szczęśliwa. Bo mama się wstydzi. Każdy się wstydzi być nieszczęśliwym. To tak jak nie odrobić zadania albo mieć pryszcza. Wszyscy, którzy nie są szczęśliwi, czują się winni jak przestępcy.

No to znaczy, że mama nie jest szczęśliwa. Bo mama się wstydzi. Każdy się wstydzi być nieszczęśliwym. To tak jak nie odrobić zadania albo mieć pryszcza. Wszyscy, którzy nie są szczęśliwi, czują się winni jak przestępcy.

Najtrudniej jest przeżyć następne pięć minut. Życie to jest następne pięć minut. Najczęściej trzeba coś przełożyć z miejsca na miejsce, a potem z powrotem na to samo miejsce. Wstać, usiąść, pójść, zareagować. A jednak nie ma innego życia jak tylko następne pięć minut. Reszta to wyobraźnia.

Najtrudniej jest przeżyć następne pięć minut. Życie to jest następne pięć minut. Najczęściej trzeba coś przełożyć z miejsca na miejsce, a potem z powrotem na to samo miejsce. Wstać, usiąść, pójść, zareagować. A jednak nie ma innego życia jak tylko następne pięć minut. Reszta to wyobraźnia.

Zatrucie świata stanem półświadomości. Nie ma nic gorszego niż półświadomość, niedouczenie, półprawda, półinteligent. Nie darmo (objaw, to sygnał) nastał czas miernot. Upowszechnienie kultury, w tym pojęciu kryje się jakaś zabójcza bzdura. Popularyzacja, uproszczenia, skróty, digesta, kultura masowa - to coś bardzo śmiesznego i groźnego jednocześnie. Nie jestem reakcjonistą w tym sensie, że bynajmniej się nie łudzę, że można i trzeba czynnie temu przeciwdziałać. Nie chce mi się tłumaczyć czemu nie można. Nie można przeciwdziałać ewolucji gatunku. Chcę mieć tylko prawo do powiedzenia sobie, że bynajmniej ewolucja nie musi oznaczać lepszości.

Zatrucie świata stanem półświadomości. Nie ma nic gorszego niż półświadomość, niedouczenie, półprawda, półinteligent. Nie darmo (objaw, to sygnał) nastał czas miernot. Upowszechnienie kultury, w tym pojęciu kryje się jakaś zabójcza bzdura. Popularyzacja, uproszczenia, skróty, digesta, kultura masowa - to coś bardzo śmiesznego i groźnego jednocześnie. Nie jestem reakcjonistą w t...

Czy nigdy nie uderzyło Cię, że po jednych ludziach zostaje Ci nuda i właśnie jakby zakalec w głowie, a po innych Ci żwawiej i świat jakiś ciekawszy i godzien uwagi?

Czy nigdy nie uderzyło Cię, że po jednych ludziach zostaje Ci nuda i właśnie jakby zakalec w głowie, a po innych Ci żwawiej i świat jakiś ciekawszy i godzien uwagi?

Powiedz mi, jakie masz maski, a powiem ci, jaką masz twarz.

Powiedz mi, jakie masz maski, a powiem ci, jaką masz twarz.

Najbardziej winien jest ten, kto pierwszy wynalazł świadomość. Więc straćmy ją na parę godzin.

Najbardziej winien jest ten, kto pierwszy wynalazł świadomość. Więc straćmy ją na parę godzin.

(...) domki z kart, z których dwa na trzy od razu się walą. Ciach, i wszystko leży. No, ale wtedy zaczynam od początku, ciągle tylko zaczynam od początku...

(...) domki z kart, z których dwa na trzy od razu się walą. Ciach, i wszystko leży. No, ale wtedy zaczynam od początku, ciągle tylko zaczynam od początku...

Mnogość ról, uczuć, sytuacji, nastrojów. Tysiące par sprzeczności. Kuszenie siebie. Wiedze o sobie kolejne i zapomniane. Śmierci, miłości, historie, lęki, nadzieje, limbo nieustające (prawie), starzenie się łagodnie i niepostrzeżenie, na co dzień robiące swoje (tumanienie, zasapanie, zmęczenie). Tłumy, mnogości, byłoby obdzielić tysiące stron zapisanych, gdyby nie brak imperatywu w tym kierunku. Pobyty w sobie i wycieczki poza siebie, chwile dalekich podróży do wewnątrz i na zewnątrz. Lenistwo, obskurancki dyletantyzm, awanturnictwo duszy, które przeszło w nałóg, zmęczone i zwątpiałe już w siebie awanturnictwo. Takie już rozszerzenie względności i znużenie jednocześnie, że nie wynika z tego ani to, co było, ani to, co ma być. Trwanie, zawieszenie, ruchy wahadłowe, przypominające zanadto skurcze i rozkurcze pierwotniaka. Nieodwracalne już zwątpienie w realność tego tłumu i zgiełku, a jednocześnie w nim przebywanie - ani wcielenie się w niego, jak dawniej, ani też od niego odejście. Limbo, limbo uświadomione mniej czy bardziej, zależnie od chwili, nastroju, predyspozycji, okoliczności... Poczucie, że zatoczyło się koło i jest się w tym samym miejscu co zawsze, a tylko zmęczenie jest realne. Ostatnio tak silne owo poczucie daremności blisko owego sławnego i obrzydzonego też do znudzenia: wiem, że nic nie wiem.

Mnogość ról, uczuć, sytuacji, nastrojów. Tysiące par sprzeczności. Kuszenie siebie. Wiedze o sobie kolejne i zapomniane. Śmierci, miłości, historie, lęki, nadzieje, limbo nieustające (prawie), starzenie się łagodnie i niepostrzeżenie, na co dzień robiące swoje (tumanienie, zasapanie, zmęczenie). Tłumy, mnogości, byłoby obdzielić tysiące stron zapisanych, gdyby nie brak imperaty...

Posiadam całe serie odpowiedzi: na pogodę, na deszcz, na burzliwe noce...Kolekcja masek, a za nią chyba czarna przepaść.

Posiadam całe serie odpowiedzi: na pogodę, na deszcz, na burzliwe noce...Kolekcja masek, a za nią chyba czarna przepaść.

(...) osobowości te zdawały się tak na niego napierać, że on sam stawał się daną osobowością; wtedy zachodziła niejako konieczność przyjmowania wszystkiego lub niczego. Zupełnie jak gdyby do końca życia skazany był na dźwiganie ego pewnych ludzi, wcześnie spotkanych i wcześnie pokochanych, na zachowanie ostatecznego kształtu tylko o tyle, o ile ich kształt był ostateczny.

(...) osobowości te zdawały się tak na niego napierać, że on sam stawał się daną osobowością; wtedy zachodziła niejako konieczność przyjmowania wszystkiego lub niczego. Zupełnie jak gdyby do końca życia skazany był na dźwiganie ego pewnych ludzi, wcześnie spotkanych i wcześnie pokochanych, na zachowanie ostatecznego kształtu tylko o tyle, o ile ich kształt był ostateczny.