Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W wielu fragmentach można utożsamiać się z bohaterami wywiadów, jeśli ktoś przechodził lub przechodzi depresję. Uważam, że pomimo wyleczenia depresji, ona dalej w nas twi, trzeba dalej pamiętać o sobie, swoich potrzebach, nie dopuszczać do nawrotu choroby.
Bardzo smutny jest przedostatni wywiad z dziewczyną w wieku licealnym. Ból, który opisuje i jej zmagania z chorobą, są ciężkie, kiedy się je czyta, ogarnęło mnie wtedy wielkie współczucie i zastanowienie nad tym, ile takich młodych osób przeżywa podobny koszmar, ile z nich nie otrzymało i być może nie otrzyma żadnej pomocy psychiatrycznej, wsparcia bliskich, szkoły, terapeuty. Jest to niezmiernie smutne, że dzieciaki, nastolatki zmagają się z tą chorobą, z samotnością, prostym niezrozumieniem i obojętnością.

W wielu fragmentach można utożsamiać się z bohaterami wywiadów, jeśli ktoś przechodził lub przechodzi depresję. Uważam, że pomimo wyleczenia depresji, ona dalej w nas twi, trzeba dalej pamiętać o sobie, swoich potrzebach, nie dopuszczać do nawrotu choroby.
Bardzo smutny jest przedostatni wywiad z dziewczyną w wieku licealnym. Ból, który opisuje i jej zmagania z chorobą, są...

Książka ta, będzie dla mnie symbolem powrotu do czytania, po długiej przerwie. Tak jak pewnym symbolem dla głównego bohatera jest podróż. Podróż, która ma na celu być ukojeniem i pewnym rozwiązaniem w celu zapomnienia trumatycznych wydarzeń, z życia bohatera, przed podróżą. Na początku lektury, całą jego podróż, była dla mnie trochę bezsensowna, czytając kolejne strony, miałam w głowie pytanie: po co? No bo po co, podróżować przez 3 lata, tylko po jednym, nie tak dużym, własnym kraju, a nie zapuścić się gdzieś dalej. Jednak z kolejnymi opisami wydarzeń, widzę i rozumiem cel tej podróży, może nawet nie cel, a jej sens. Myślę sobie, że każdy ma inny sposób na ucieczkę czy to od spotykających nas traum, czy to od codzienności albo nudy. Niektórzy zatapiają się w książkach, w filmach, internecie, sporcie, diecie. A niektórzy, tak jak Jihun, w podróżach, niekończącej się wędrówce, w której nie musi rozmyślać, o tym co go spotkało wcześniej, a o tym co go spotyka teraz, jakich ludzi poznaje, co ono wnoszą do jego życia, jakie historie mają do przekazania. Numerowanie tych napotkanych osób, ma też sens, wtedy te osoby mogą mniej dla bohatera znaczyć, są numerem, a nie osobą z imieniem. Numery nigdy się nie skończą, nadając im je, Jihun ma pewność, że i numer się nie powtórzy.
Obok pierwszoplanowego bohatera, jest też drugi pierwszoplanowy bohater, w większości książki ukryty. Jest to Chociek. Zawsze wierny przyjaciel, zawsze czuwający w obliczu zagrożenia. Nigdy nie skarży się na ból, na długość wędrówki, na brak jedzenia, wody czy słabe warunki nocowania. Zawsze jest wierny, kochający i chce być przy swoim najlepszym przyjacielu zawsze i do samego końca. Zakończenie Choćka jest wzruszające, ale dające też pewnego rodzaju spokój. Szkoda, że Jihun nie zauważył wcześniej potrzeb swojego przyjaciela, który sam o nich mówić przecież nie mógł, jedynie zatrzymał się w momencie, w którym jest już za późno.
Również wątek rodziny bohatera nie należy do takich, których czytelnicy mogą się spodziewać. Bardzo smutna historia życia człowieka, który w jednym dniu stracił kilkoro najbliższych, stracił na zawsze, ale też stracił zainteresowanie ze strony dziewczyny. Błędnie myśląc, że nikt mu już nie został, zabiera swojego jedynego przyjaciela w niekończąca się wędrówkę. Jednak Jihun miał jeszcze przyjaciela, który był też jego sąsiadem oraz babcię, która w jednym dniu również musiała pochować całą swoją rodzinę, a na dokładkę, jej ostatni wnuczek zostawił ją, zabierając ze sobą psa. Tej staruszki również bardzo mi szkoda, a wydaje się, że Jihun, nie poświęcił jej wystarczająco uwagi, w swoich myślach. Mimo, że rozumiem w pewien sposób decyzję o podróży, to nie mogę pozbyć się wrażenia, że Jihun to jednak osoba często odznaczająca się egocentryzmem, brakiem empatii, zrozumienia i współczucia.

Książka ta, będzie dla mnie symbolem powrotu do czytania, po długiej przerwie. Tak jak pewnym symbolem dla głównego bohatera jest podróż. Podróż, która ma na celu być ukojeniem i pewnym rozwiązaniem w celu zapomnienia trumatycznych wydarzeń, z życia bohatera, przed podróżą. Na początku lektury, całą jego podróż, była dla mnie trochę bezsensowna, czytając kolejne strony,...