Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dla lokalsów będzie to książka niepełna, niezgłębiająca wszystkich kwestii i niedająca odpowiedzi na istotne pytania.
Z perspektywy Warsiafki jest to jednak książka cholernie istotna. Podzielam wrażenie autora, że Polacy z centrum kraju bardziej zauważają jakichś efemerydalnych Karaimów niż Ślązaków i odrębność śląszczyzny.

Dla lokalsów będzie to książka niepełna, niezgłębiająca wszystkich kwestii i niedająca odpowiedzi na istotne pytania.
Z perspektywy Warsiafki jest to jednak książka cholernie istotna. Podzielam wrażenie autora, że Polacy z centrum kraju bardziej zauważają jakichś efemerydalnych Karaimów niż Ślązaków i odrębność śląszczyzny.

Momentami hiperboliczna grafomania, czasem niezrozumiałe i niskolotne wtręty, ale całokształt moim zdaniem na plus. Dodatkowe kudosy za apoteozę wilanowskiej smródki.
Ciekawy to chichot historii, że po latach Piekara gra w jednej drużynie z ludźmi pokroju bohaterów jego własnej dystopii. Oportunizm, obłuda, małostkowość - to się dzieje teraz bardziej niż kiedykolwiek. Ciekawe, czy Piekara widział w sobie Amalryka Dymałę obecnego systemu władzy? :)

Momentami hiperboliczna grafomania, czasem niezrozumiałe i niskolotne wtręty, ale całokształt moim zdaniem na plus. Dodatkowe kudosy za apoteozę wilanowskiej smródki.
Ciekawy to chichot historii, że po latach Piekara gra w jednej drużynie z ludźmi pokroju bohaterów jego własnej dystopii. Oportunizm, obłuda, małostkowość - to się dzieje teraz bardziej niż kiedykolwiek....

Nie oszukujmy się - jest to książka faktograficzna. Trzeba lubić architekturę/urbanistykę, trzeba znać choć odrobinę Warszawę, trzeba mieć wyobrażenie o tym, jak wyglądała (i zmieniała się!) mapa polityczna tamtych czasów. Jeśli, jako czytelnik, spełniamy te kryteria, możemy pogłębić swoją wiedzę, zrozumieć skalę problemu, przed którym stanęli BOSowcy i odtworzyć odbudowę Warszawy oczyma wyobraźni. A w szczególności - zrozumieć obecny kształt Warszawy.
Jak na tak szczegółową książkę (~1700 odnośników do źródeł! Ostatni raz tyle widziałem w "Plutopii" Kate Brown), pióro pana Piątka okazuje się wystarczająco lekkie, by lektura nie była nadmiernym wysiłkiem.
Zasłużone 10/10 za tematykę, research i efekt końcowy.

Jeśli czegoś mi brakuje w tej książce, to że narracja kończy się wraz z odsunięciem BOSu od projektowania i nastaniem socrealu. Tajemnicą pozostają tematy związane z budową Pałacu Kultury. A przecież rok 49 to już konkretne przymiarki pod to przedsięwzięcie i konkretne urbanistyczne skutki dla "bosowskiej" koncepcji miasta.

Nie oszukujmy się - jest to książka faktograficzna. Trzeba lubić architekturę/urbanistykę, trzeba znać choć odrobinę Warszawę, trzeba mieć wyobrażenie o tym, jak wyglądała (i zmieniała się!) mapa polityczna tamtych czasów. Jeśli, jako czytelnik, spełniamy te kryteria, możemy pogłębić swoją wiedzę, zrozumieć skalę problemu, przed którym stanęli BOSowcy i odtworzyć odbudowę...