Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Hit polskiego międzywojnia jest niewątpliwie dzieckiem swojej epoki - skrajnie mizoginiczny, z narracją utkaną ze skrawków, pamiętników i relacji, wpisujący się w nurt powieści psychologicznej.

Główny bohater, który wpada w paranoję z powodu domniemanych zdrad sporo młodszej małżonki i postanawia przeprowadzić swego rodzaju śledztwo, zapewne szybko zdenerwuje nas swoją naiwnością. Mimo wszystko byłam jednak skłonna uwierzyć w tę konstrukcję psychiki bohatera. Zachwyciła mnie także kreacja drugiego z mężczyzn w tym miłosnym trójkącie, chirurga Tamtena. Jeśli jest powód, dla którego warto przeczytać tę książkę, to właśnie ta postać i opisy przeprowadzonych przez nią operacji.

Inaczej jest z niewierną żoną - próżno czekać na ukazanie jej motywacji i osobowości. Wynika to zapewne z głębokiej fascynacji autora Weiningerem, który w "Płci i charakterze" odmawiał kobietom posiadania duszy i był przekonany, że kierują nimi jedynie zwierzęce instynkty.

Mnie ta książka zmęczyła, momentami zdenerwowała, głównie jednak - znudziła. Mimo to daję jej 5 gwiazdek, ponieważ zakończenie, jakkolwiek nic niewyjaśniające i cyniczne, wydaje się celnym podsumowaniem relacji międzyludzkich w ogóle.

Hit polskiego międzywojnia jest niewątpliwie dzieckiem swojej epoki - skrajnie mizoginiczny, z narracją utkaną ze skrawków, pamiętników i relacji, wpisujący się w nurt powieści psychologicznej.

Główny bohater, który wpada w paranoję z powodu domniemanych zdrad sporo młodszej małżonki i postanawia przeprowadzić swego rodzaju śledztwo, zapewne szybko zdenerwuje nas swoją...

Wielbiciele Andruchowycza na pewno się nie zawiodą. W tej powieści jest wszystko, za co kochamy ukraińskiego pisarza: groteska, karnawałowe rozpasanie, motyw podróży i specyficzny humor, w którym nie brakuje goryczy. Andruchowycz gra konwencjami, zasypuje czytelnika kliszami i sam te klisze demaskuje, a wszystko to w oparach absurdalnej historii miłosnej i równie absurdalnego spisku. Przestrzeń Moskwy lat 90. podlega prawom metamorfozy na granicy snu i jawy, rzeczy dzieją się niespodziewanie i próżno doszukiwać w nich sensu, chociaż wyjaśnienie zwykle się pojawia, jest jednak tak nieprzekonujące i nieistotne, że nie warto zawracać nim sobie głowy. Ten karnawałowy śmiech nie jest jednak według mnie śmiechem oczyszczającym - pod nim kryje się gorycz i brak złudzeń.

Wielbiciele Andruchowycza na pewno się nie zawiodą. W tej powieści jest wszystko, za co kochamy ukraińskiego pisarza: groteska, karnawałowe rozpasanie, motyw podróży i specyficzny humor, w którym nie brakuje goryczy. Andruchowycz gra konwencjami, zasypuje czytelnika kliszami i sam te klisze demaskuje, a wszystko to w oparach absurdalnej historii miłosnej i równie...

Trudna i dziwna książka. Sporo w niej interesujących przemyśleń, ale czasem miałam wrażenie, że Żiżek wyławia z myśli różnych filozofów, czasem bardzo od siebie odległych, takie treści, które mu pasują i potem łączy w konfiguracje, które razem potwierdzają jego kontrowersyjne tezy, czasem wbrew intencjom autorów. Jego interpretacje często wydają mi się nadinterpretacjami. Jeśli jednak ktoś jest zainteresowany współczesną myślą postsekularną - lektura obowiązkowa. Można się z nim nie zgadzać, ale na pewno dostarczy inspiracji. Polecam też tym, których pasjonuje współczesna filozofia. Zdecydowanie nie poleciłabym jednak tej książki laikom - Żiżek jako postać funkcjonująca w popkulturze i Żiżek-myśliciel to dwie różne osoby, lektura jego książek nie jest tak miła i prosta jak felietonów.

Trudna i dziwna książka. Sporo w niej interesujących przemyśleń, ale czasem miałam wrażenie, że Żiżek wyławia z myśli różnych filozofów, czasem bardzo od siebie odległych, takie treści, które mu pasują i potem łączy w konfiguracje, które razem potwierdzają jego kontrowersyjne tezy, czasem wbrew intencjom autorów. Jego interpretacje często wydają mi się nadinterpretacjami....