Jesteśmy społecznością, która kocha książki

[do uzupełnienia]

[do uzupełnienia]

Solidna, ale jednak kopia "Igrzysk śmierci".

Solidna, ale jednak kopia "Igrzysk śmierci".

Gdybym miała opisać tę powieść w skrócie, byłoby to: urocza i cukierkowa. Jeżeli potraktować ją wyłącznie jako opowieść o dwóch chłopcach, którzy się w sobie zakochują, to zdecydowanie spełnia swoje zadanie.

Powieść próbuje jednak być czymś więcej, porusza tematy polityki, mediów społecznościowych czy braku akceptacji społeczności LGBT. I autorce, niestety, niezbyt to wychodzi - historia jest nierealna i przesłodzona. Każdy każdego akceptuje (poza dwiema osobami, ale to też trwa tylko kilkanaście stron), wszystkie marzenia się spełniają. Politycy (demokraci) są ukazani jako rycerze, których misją jest uratowanie ludzkości. Niby jest jakiś tam skandal (chyba komuś skończyły się synonimy dla "seksualnego skandalu gejowskiego", bo to określenie pojawiło się stanowczo zbyt często), ale w sumie to nic z tego nie wynika i wszystko kończy się dobrze. Niby jest jakaś tam królowa-antagonistka, ale ona w sumie i tak zaraz kopnie w kalendarz, to co tam. Wszystko, co może się skończyć, kończy się szczęśliwie. Nic nie ma poważnych konsekwencji.

Główni bohaterowie, Alex i Henry, są uprzywilejowani dzieciakami, mimo uporu autorki, by powtarzać co chwilę, że Alex jest pół-Meksykaninem (a dla Amerykanów to już afera), zaś Henry jest samotny i zmarł mu ojciec. Latają prywatnymi odrzutowcami, marnują pieniądze podatników na schadzki po całym świecie, noszą markowe ciuchy, nie muszą się martwić o pieniądze. Autorka wsadza im w usta słowa o brytyjskim imperializmie czy białej supremacji, ale tylko w konwersacjach prywatnych. Ponadto autorka chyba nie wierzy w inteligencję swoich czytelników, bo większość informacji powtarza kilkukrotnie. Tak, za piątym razem już na pewno zrozumieliśmy, że Alex jest pół-Meksykaninem. Naprawdę.

Sama fabuła też zbytnio nie powala - zaczynamy akcję, dzielnie zmierzamy do przodu, potem pora na konflikcik, który ostatecznie udaje się szybko rozwiązać, i kończymy. Nie trzyma w ogóle w napięciu. Początkowo czytało się bardzo łatwo, ale mniej więcej od połowy powieść strasznie się ciągnie.

Moją ogromną bolączką, niezwiązaną z fabułą, jest nieprzetłumaczenie tytułu. Nie rozumiem tego trwającego już od kilku(nastu) lat fenomenu. Mam też zastrzeżenia co do tłumaczenia - część zwrotów jest przetłumaczona w dziwny sposób. Nie mam wykształcenia w tej dziedzinie, ale coś na pewno jest tu nie tak.

Na koniec odniosę się również do zarzutu, który pojawia się w innych opiniach, dotyczącego wulgarności, przejawiającej się zarówno w używaniu wulgaryzmów, jak i w opisywaniu scen erotycznych. Dla mnie to kompletne bzdury. Mamy do czynienia z młodymi, dwudziestoparoletnimi ludźmi, oczywiście, że większość będzie przeklinać i uprawiać seks. Tego akurat autorka nie wyidealizowała :) Tak, proszę państwa, geje uprawiają seks, możemy o tym wspomnieć, proszę o oklaski.

Ogólnie: mogę polecić tę powieść dla beztroskiego odmóżdżenia. Nic nie wnosi, ale po zignorowaniu polityki jest urocza i poprawi humor. Sięgnę po inne powieści tej autorki.

Gdybym miała opisać tę powieść w skrócie, byłoby to: urocza i cukierkowa. Jeżeli potraktować ją wyłącznie jako opowieść o dwóch chłopcach, którzy się w sobie zakochują, to zdecydowanie spełnia swoje zadanie.

Powieść próbuje jednak być czymś więcej, porusza tematy polityki, mediów społecznościowych czy braku akceptacji społeczności LGBT. I autorce, niestety, niezbyt to...