Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Eric Emmanuel Schmitt należy do grona moich ulubionych autorów. Po lekturze każdej jego książki jestem oczarowana, poruszona i trwam w lekkim stadium zadumy. Podobnie było w przypadku Zazdrośnic. Schmitt po raz kolejny zmusza do refleksji jednakże mam wrażenie, że książka powinna być sprzedawana z przeznaczeniem dla innej kategorii wiekowej. Moim zdaniem jej odbiór byłby dużo lepszy w gronie czytelników nastoletnich, tam powinien być wręcz lekturą obowiązkową. W świecie gdzie zaciera się granica pomiędzy tym co wolno a tym co krzywdzi drugą osobę, ktoś powinien udzielić Młodym Ludziom paru lekcji. Myślę, że E.ESchmitt jest do tej roli stworzony idealnie.

Eric Emmanuel Schmitt należy do grona moich ulubionych autorów. Po lekturze każdej jego książki jestem oczarowana, poruszona i trwam w lekkim stadium zadumy. Podobnie było w przypadku Zazdrośnic. Schmitt po raz kolejny zmusza do refleksji jednakże mam wrażenie, że książka powinna być sprzedawana z przeznaczeniem dla innej kategorii wiekowej. Moim zdaniem jej odbiór byłby...

Muszę przyznać, że ta książka mnie trochę pokonała. Byłam nastawiona na coś w klimacie łatwiejszych, "amerykańskich" narracji, więc też moja opinia pewnie nie będzie obiektywna. Ciężko mi się zapamiętywało poszczególne nazwy, jednak książka to z pewnością kawał dobrej reporterskiej pracy. Po prostu nie do końca moje klimaty.

Muszę przyznać, że ta książka mnie trochę pokonała. Byłam nastawiona na coś w klimacie łatwiejszych, "amerykańskich" narracji, więc też moja opinia pewnie nie będzie obiektywna. Ciężko mi się zapamiętywało poszczególne nazwy, jednak książka to z pewnością kawał dobrej reporterskiej pracy. Po prostu nie do końca moje klimaty.

Do "Tajemnicy..." zabrałam się z niesamowitą ochotą- w końcu duet autorski nie byle jaki a i klimaty "Pani Dulskiej" darzę szczerą sympatią. Pierwsze kilkadziesiąt stron weszło przyjemnie- po uszy siedziałam w klimatach starego Krakowa. Ale później... Atmosfera zaczęła podduszać i miałam wrażenie, że autorzy tak bardzo skupili się na namalowaniu scenografii, z czułością wręcz dbając o detale, że momentami zapominali o fabule, ot tak ją upychając po kątach. Mimo wszystko książkę zdecydowanie polecam, nie każdy musi mieć takie odczucia jak ja a nie przeczytanie tejże pozcyji to spora strata :)

Do "Tajemnicy..." zabrałam się z niesamowitą ochotą- w końcu duet autorski nie byle jaki a i klimaty "Pani Dulskiej" darzę szczerą sympatią. Pierwsze kilkadziesiąt stron weszło przyjemnie- po uszy siedziałam w klimatach starego Krakowa. Ale później... Atmosfera zaczęła podduszać i miałam wrażenie, że autorzy tak bardzo skupili się na namalowaniu scenografii, z czułością...

Długo zabierałam się do lektury "Razem będzie lepiej". Szczerze powiem, że troszeczkę boję się takich książek, jest z nimi podobna historia jak z komediami romantycznymi- człowiek ma ochotę na coś miłego i niezobowiązującego a ląduje z gniotem uwłaczającym jego inteligencji.
Miło mi oznajmić, że "Razem będzie lepiej" inteligencji nie uwłacza. To miła, ciepła opowieść o ludziach walczących z przeciwnościami losu w zupełnie codzienny sposób- ot mikro bohaterowie niosący w świat przekaz, że warto być dobrym. Książkę się wprost łyka, napisana jest prostym językiem a po jej odłożeniu na ustach błąka się miły uśmiech...

Długo zabierałam się do lektury "Razem będzie lepiej". Szczerze powiem, że troszeczkę boję się takich książek, jest z nimi podobna historia jak z komediami romantycznymi- człowiek ma ochotę na coś miłego i niezobowiązującego a ląduje z gniotem uwłaczającym jego inteligencji.
Miło mi oznajmić, że "Razem będzie lepiej" inteligencji nie uwłacza. To miła, ciepła opowieść o...

Historia, wokół której A.S.A Harrison zbudowała akcję swojej książki banalna jak milion jej podobnych – oto mężczyzna (Todd) przeżywa drugą młodość i zostawia długoletnią partnerkę (Jodi) dla połowę młodszej kobiety. Porzucona planuje zemstę i…
I już.
Kiedy zabrałam się do lektury W cieniu rekomendacje znajdujące się na okładce były mi zupełnie obce. Nie czytałam ani Zaginionej Dziewczyny ani Zanim zasnę, więc nie mogę odnieść tej pozycji do wymienionych, powiedzieć czy jest na wyższym czy niższym poziomie
Więc na czym polega fenomen tej książki? Co sprawiło, że Guardian przyznał jej nagrodę dla najlepszego thrillera?
Muszę przyznać, że sama sobie nie potrafię do końca odpowiedzieć na to pytanie. Jedyne czego mogę się chwycić to fakt, iż ta książka jest przerażająco zimna. Każda decyzja, każdy ruch głównej bohaterki opisany jest z przerażającym brakiem emocji i wręcz bijącym od słów chłodem. Nawet gdy autorka opisuje rozpacz Jodi to robi to niczym laboratoryjny analityk przemycając nam podstawy psychoanalizy Freuda czy Adlera. Myślę, że są czytelnicy, których to może uwodzić. Mnie zniechęcało- książkę zaczynałam czytać z wypiekami na twarzy, kończyłam męcząc i siebie i strony książki.
Dodatkowo opowieść zawiera wiele wątków, które moim zdaniem znalazły się tam niepotrzebnie i niczego do ostatecznego odbioru nie wnoszą.
Lubię dobre thrillery, moim zdaniem w tym przypadku ktoś zapomniał, że warta przeczytania historia to nie tylko ta z zaskakującym końcem.

Historia, wokół której A.S.A Harrison zbudowała akcję swojej książki banalna jak milion jej podobnych – oto mężczyzna (Todd) przeżywa drugą młodość i zostawia długoletnią partnerkę (Jodi) dla połowę młodszej kobiety. Porzucona planuje zemstę i…
I już.
Kiedy zabrałam się do lektury W cieniu rekomendacje znajdujące się na okładce były mi zupełnie obce. Nie czytałam ani...