Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dwóch Żydów spotyka się na ulicy. - Witaj Jojne! Coś ty taki blady? Żona ci umarła? - Gorzej... - Ajj! Umarł ci twój jedyny syn, Mojsze? - Gorzej! - To co może być jeszcze gorsze? - Mój syn Mojsze... Ajj!, on spotkał złą kobietę! - To się każdemu może zdarzyć. - No tak, ale on spotkał gojkę i... - Nie! Nie mów! Niech będzie przeklęta! - No tak, mój drogi Szlomo... On też jest teraz gojem! - No i co zrobiłeś, Jojne? - Co mogłem zrobić? Przecież nie mogłem go zabić! Poszedłem do synagogi poskarżyć się Najwyższemu. - No i co? - Och, Szlomo, pod koniec dnia usłyszałem w synagodze głos: "Bardzo ci współczuję i dobrze cię rozumiem, bo mój jedyny syn też zmienił religię i teraz jest gojem!". Szlomo najpierw na chwilę oniemiał, a potem podsumował: - Ja na twoim miejscu napisałbym nowy testament i go wydziedziczył! Jojne posłuchał Szlomo. Wydziedziczył syna i wygnał go z domu. Minęły lata. Coraz smutniej i trudniej było żyć samemu w wielkim domu. Zrobiło się mu żal syna i chciał nacieszyć się wnukami. Pogodził się z synem. Przyjął go wraz z synową i z dziećmi pod swój dach. Jest niedziela. Dzwonią na mszę. Jojne słyszy, że jego syn z synową wcale się nie śpieszą, wylegują się w łóżku. Puka do ich drzwi. - Mojsze! Już dziesiąta! Na mszę dzwonili, a ty jeszcze w łóżku?! Drzwi się otwierają. - Mój drogi ojcze, przestań wreszcie nazywać mnie Mojsze! Przecież dobrze wiesz, że ja się teraz nazywam Mieczysław. A poza tym, co ciebie, żyda, obchodzi, czy my, katolicy, wypełniamy nasze obowiązki? - Oj Mojsze, Mojsze! Ty nigdy nie byłeś dobrym żydem. No to chociaż bądź porządnym gojem!

Dwóch Żydów spotyka się na ulicy. - Witaj Jojne! Coś ty taki blady? Żona ci umarła? - Gorzej... - Ajj! Umarł ci twój jedyny syn, Mojsze? - Gorzej! - To co może być jeszcze gorsze? - Mój syn Mojsze... Ajj!, on spotkał złą kobietę! - To się każdemu może zdarzyć. - No tak, ale on spotkał gojkę i... - Nie! Nie mów! Niech będzie przeklęta! - No tak, mój drogi Szlomo... On też jest t...

Nie ma bardziej romantycznej figury niż człowiek myślący. Bo myślenie jest nie tylko niebezpieczne, jest nie tylko namiętnością nad namiętnościami, przygodą nad przygodami i wiarą nad wiarami - jest w dodatku czymś ponad wszelką miarę niezwykłym.

Nie ma bardziej romantycznej figury niż człowiek myślący. Bo myślenie jest nie tylko niebezpieczne, jest nie tylko namiętnością nad namiętnościami, przygodą nad przygodami i wiarą nad wiarami - jest w dodatku czymś ponad wszelką miarę niezwykłym.

Jezus nie wygłosił Kazania na górze, abyśmy podobnie jak Tołstoj popadli w rozpacz, bo nie udało nam się osiągnąć doskonałości. Uczynił to, by przedstawić nam Boży ideał, do którego powinniśmy stale dążyć, pamiętając jednak, że nikt z nas nie zdoła go nigdy osiągnąć. Kazanie na górze uświadamia nam, jak wiele oddziela nas od Boga. Wszelkie próby zmniejszenia tego dystansu poprzez umiejętne łagodzenie zawartych w nim wymagań są zupełnym nieporozumieniem.

Jezus nie wygłosił Kazania na górze, abyśmy podobnie jak Tołstoj popadli w rozpacz, bo nie udało nam się osiągnąć doskonałości. Uczynił to, by przedstawić nam Boży ideał, do którego powinniśmy stale dążyć, pamiętając jednak, że nikt z nas nie zdoła go nigdy osiągnąć. Kazanie na górze uświadamia nam, jak wiele oddziela nas od Boga. Wszelkie próby zmniejszenia tego dystansu poprz...

Wciąż jeszcze potrafi mną wstrząsnąć niesłychana ślepota ludzkiej świadomości. Ludzie rozmawiają o obiedzie i poobiedniej drzemce, a nie dostrzegają, że kanapa, na której drzemią, to ich trumna.

Wciąż jeszcze potrafi mną wstrząsnąć niesłychana ślepota ludzkiej świadomości. Ludzie rozmawiają o obiedzie i poobiedniej drzemce, a nie dostrzegają, że kanapa, na której drzemią, to ich trumna.

Zapewne absurdalnie przeceniam znaczenie tego wszystkie, co mi się przydarza, zwłaszcza jeśli są to rzeczy nieprzyjemne. Moje jedyne pragnienie - by dręczyły mnie wyłącznie metafizyczne niepokoje. Nie żebym je lekceważył, ale tylko im jestem w stanie sprostać.

Zapewne absurdalnie przeceniam znaczenie tego wszystkie, co mi się przydarza, zwłaszcza jeśli są to rzeczy nieprzyjemne. Moje jedyne pragnienie - by dręczyły mnie wyłącznie metafizyczne niepokoje. Nie żebym je lekceważył, ale tylko im jestem w stanie sprostać.

Hillel, aforysta sprzed dwóch tysięcy lat miał zwyczaj spacerować ze swymi uczniami. Jeden z nich zapytał go, "Mistrzu, dokąd idziesz?". "Jak co dzień idę do domu przygotować ucztę mojemu gościowi", odpowiedział mędrzec. "To ty, rabbi, masz codziennie gościa?", zdziwił się uczeń. "Czyżby moja biedna dusza nie była gościem w mym ciele? Dzisiaj ona jest, jutro jej już nie będzie", odpowiedział mędrzec.

Hillel, aforysta sprzed dwóch tysięcy lat miał zwyczaj spacerować ze swymi uczniami. Jeden z nich zapytał go, "Mistrzu, dokąd idziesz?". "Jak co dzień idę do domu przygotować ucztę mojemu gościowi", odpowiedział mędrzec. "To ty, rabbi, masz codziennie gościa?", zdziwił się uczeń. "Czyżby moja biedna dusza nie była gościem w mym ciele? Dzisiaj ona jest, jutro jej już nie będzie"...

Przypadek oznacza największą życiową niezdarność, kompletne bankructwo. Właśnie dlatego ogarnia mnie czasem euforia, nieomal transcendentne zaufanie do mojego życia, na które tak jestem zdany jak niemowlę na pierś matki. To życie jest pozornie moim życiem, ja je przeżywam, wydaje się realizacją mojej zewnętrznej i wewnętrznej aktywności (plus tak zwane niezależne ode mnie okoliczności zewnętrzne - jeśli takie istnieją), dobrze jednak wiem, jak bardzo jestem bezsilny wobec niego - wobec mojego życia, i że nie mam nic poza zaufaniem. A jednak to zaufanie wystarcza, by mnie przy życiu utrzymać; i zabawne, ale wydaje mi się, jakby było wzajemne.

Przypadek oznacza największą życiową niezdarność, kompletne bankructwo. Właśnie dlatego ogarnia mnie czasem euforia, nieomal transcendentne zaufanie do mojego życia, na które tak jestem zdany jak niemowlę na pierś matki. To życie jest pozornie moim życiem, ja je przeżywam, wydaje się realizacją mojej zewnętrznej i wewnętrznej aktywności (plus tak zwane niezależne ode mnie okoli...

Żyjącego z dala od zgiełku świata młodego lorda zapytano, dlaczego nie bierze udziału w życiu. Poruszony lord pyta: Co to jest życie? No, towarzystwo, wyścigi, przyjaciele, żona, rodzina - odpowiadają mu. A, skoro tak - odpowiada lord - skoro to jest życie, to mój lokaj to za mnie załatwi.

Żyjącego z dala od zgiełku świata młodego lorda zapytano, dlaczego nie bierze udziału w życiu. Poruszony lord pyta: Co to jest życie? No, towarzystwo, wyścigi, przyjaciele, żona, rodzina - odpowiadają mu. A, skoro tak - odpowiada lord - skoro to jest życie, to mój lokaj to za mnie załatwi.

A ja teraz znowu sobie uświadomiłem, że tak naprawdę nie interesuje mnie nic poza mitem Auschwitz. Jeśli myślę nad nową powieścią, znowu myślę tylko o Auschwitz. O czymkolwiek myślę, zawsze myślę o Auschwitz. Jestem medium ducha Auschwitz, Auschwitz mówi przeze mnie. W porównaniu z nim wszystko postrzegam jako bzdurę.

A ja teraz znowu sobie uświadomiłem, że tak naprawdę nie interesuje mnie nic poza mitem Auschwitz. Jeśli myślę nad nową powieścią, znowu myślę tylko o Auschwitz. O czymkolwiek myślę, zawsze myślę o Auschwitz. Jestem medium ducha Auschwitz, Auschwitz mówi przeze mnie. W porównaniu z nim wszystko postrzegam jako bzdurę.

Bóg tłumaczył Mojżeszowi na górze Synaj Torę. Doszli właśnie do przykazania: "nie będziesz jadł koźlęcia w mleku matki jego", i wtedy Mojżesza ogarnęły wątpliwości: - Aaa, nie do końca rozumiem... czyli nie wolno jeść mięsa i mleka razem? - Nie - odpowiedział Bóg. - "Nie będzie jadł koźlęcia w mleku matki jego". - Aaa, czyli trzeba odczekać aż sześć godzin po zjedzeniu mięsa, zanim wypije się mleko?! - "Nie będzie jadł koźlęcia w mleku matki jego" - powtórzył Bóg kolejny raz. - Aaaaa, rozumiem, potrzebne są dwa oddzielne zlewy i oddzielne sztućce i talerze: jedne do mleka, drugie do mięsa. - Wiesz, Mojżeszu - zdenerwował się Bóg - rób to tak, ja ty chcesz...

Bóg tłumaczył Mojżeszowi na górze Synaj Torę. Doszli właśnie do przykazania: "nie będziesz jadł koźlęcia w mleku matki jego", i wtedy Mojżesza ogarnęły wątpliwości: - Aaa, nie do końca rozumiem... czyli nie wolno jeść mięsa i mleka razem? - Nie - odpowiedział Bóg. - "Nie będzie jadł koźlęcia w mleku matki jego". - Aaa, czyli trzeba odczekać aż sześć godzin po zjedzeniu mięsa, z...

W wielkiej sztuce nie chodzi o emocje. Chodzi o doznania. Tylko burżuje, pospolici zjadacze chleba uważają, że sztuka powinna przemawiać do uczuć wyższych i coś znaczyć. Jeśli wzrusza, to nie jest sztuka, tylko kicz. Sztuka przyprawia o dreszcz. Sztuka rozbudza pierwotne instynkty, dzikie zwierzę w ludzkim wnętrzu. Sztuka trąca głębsze struny niż zwykłe emocje. Jeśli prowokuje do myślenia, to może być filozofia, nauka albo człowiek, ale nie sztuka. Prawdziwa sztuka mówi o bezsensie życie, o wolności występku, o mocy.

W wielkiej sztuce nie chodzi o emocje. Chodzi o doznania. Tylko burżuje, pospolici zjadacze chleba uważają, że sztuka powinna przemawiać do uczuć wyższych i coś znaczyć. Jeśli wzrusza, to nie jest sztuka, tylko kicz. Sztuka przyprawia o dreszcz. Sztuka rozbudza pierwotne instynkty, dzikie zwierzę w ludzkim wnętrzu. Sztuka trąca głębsze struny niż zwykłe emocje. Jeśli prowokuje ...