Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka świetna, nie ma co się dużo rozwodzić - trzeba przeczytać. Moim skromnym zdaniem, to najlepsza książka Tokarczuk, obok "Prawieku", choć inna. Jak jej za to nie dadzą "Nike", to nie wiem, co. Co prawda dostała już za "Biegunów" (nie do końca jest dla mnie jasne, dlaczego. Pewnie dlatego, że jej się należało za całokształt, to akurat padło na "Biegunów"), ale za tę książkę to naprawdę się należy, bo to prawdziwa "książka roku".
Nie rozumiem tylko jednej opinii, która powtarza się w kontekście tej powieści: że jest to książka "trudna" czy "wymagająca". Mój Boże, jeśli się jest przyzwyczajonym do studwudziestostronicowych wyrzygów na temat własny, jakie serwuje nam większość młodych, polskich prozaików, no to rzeczywiście, może i "Księgi" są trudne, ale jeśli się poczytało trochę w życiu dobrej literatury, to nie ma o czy mówić. To klasyczna niemalże, dziewiętnastowieczna powieść, do tego zresztą Autorką dążyła, jak tłumaczy w wywiadach, do jakiegoś flirtu z dziewiętnastowieczną prozą. A nie są to przecież formy najbardziej wymagające dla czytelnika. Co zresztą niczego jej nie ujmuje, bo jest to naprawdę wielkie dzieło, nie bójmy się tego słowa, i to nie tylko w sensie artystycznym, ale również dzieło w sensie stworzenia, choć nie z niczego - i tutaj naprawdę chapeaux bas dla Autorki za ogromne oczytanie i wielką wiedzę. Kto jeszcze dzisiaj tak pisze...?
Poza tym, co nie jest wcale tak błache, jak mogłoby się wydawać, "Księgi" pozwoliły mi przetrwać zapalenie ucha prawie bez środków przeciwbólowych, a kto miał zapalenie ucha, wie, o czym mówię:)


Aktualizacja: bardzo rzetelna recenzja autorstwa Adama Lipszyca w "Dwutygodniku". Nie mogę się, niestety, nie zgodzić z zarzutami dotyczącymi braków stylistycznych, jest tego trochę w książce i zgrzyta. Ponadto zaczyna mnie razić jakaś czołobitność i atmosfera uwielbienia jaka się wokół Tokarczuk po tej książce wytworzyła. Benefis w Trójce, itp. - jakoś to do mnie nie przemawia. Książka jest, jak powtarzam, świetna, ale nie dajmy się zwariować, to tylko książka!

Książka świetna, nie ma co się dużo rozwodzić - trzeba przeczytać. Moim skromnym zdaniem, to najlepsza książka Tokarczuk, obok "Prawieku", choć inna. Jak jej za to nie dadzą "Nike", to nie wiem, co. Co prawda dostała już za "Biegunów" (nie do końca jest dla mnie jasne, dlaczego. Pewnie dlatego, że jej się należało za całokształt, to akurat padło na "Biegunów"), ale za...

Chyba najlepszy zbiór opowiadań, jaki czytałam w życiu. Absolutne mistrzostwo - prostota, szczerość, humanizm.

Chyba najlepszy zbiór opowiadań, jaki czytałam w życiu. Absolutne mistrzostwo - prostota, szczerość, humanizm.

Jak przyjemnie poznać opinie, pod którymi samemu mogłoby się podpisać obiema rękami! Stasiuk na prezydenta!

Jak przyjemnie poznać opinie, pod którymi samemu mogłoby się podpisać obiema rękami! Stasiuk na prezydenta!