Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autorka rozwija przed nami cudny i przerażający dywan utkany z kobiecych historii. Robi to powoli, niespiesznie trzymając nas w napięciu. Nie mamy wpływu na swój los, ale wciąż możemy cieszyć się smakiem malin czy przyjemnym, ciepłym wieczorem. Żadna z tych trzech pań nie potrafiła żyć i ciągnęła za sobą tragedię poprzedzających ją jak ogon oblepiony rzepami, których wciąż przybywało. Tak jak my ciągniemy za sobą zawinione i niezawinione tragedie naszych przodków. Mamy jednak tę przewagę, że jesteśmy bardziej świadomi tego, co się z nami dzieje. Nie ma w tej książce szczęśliwej kobiety, ale nie ma też szczęśliwego mężczyzny. Mimo, że to ładny obrazek. O złu jakoś lepiej się czyta. Kto by tam chciał zatrzymywać się nad szczęśliwymi rodzinami. Język tej powieści to majstersztyk. Zawsze drażniły mnie książki pozbawione chronologii, ale ta jakoś się wybroniła. Bardzo żałuję, że dopiero teraz odkryłam panią Joannę Bator.

Autorka rozwija przed nami cudny i przerażający dywan utkany z kobiecych historii. Robi to powoli, niespiesznie trzymając nas w napięciu. Nie mamy wpływu na swój los, ale wciąż możemy cieszyć się smakiem malin czy przyjemnym, ciepłym wieczorem. Żadna z tych trzech pań nie potrafiła żyć i c...

Rozwiń Zwiń

Nie wiem czy to kwestia tłumaczenia, ale mierził mnie rynsztokowy język niektórych postaci. Książka przydługawa, momentami przynudnawa, ale chciałam poznać jej zakończenie, więc dojechałam do końca. Sam pomysł ciekawy, ale gdyby tak skondensować ją i zmieścić na 300 stronach wypadłaby chyba znacznie lepiej. Gawędziarska. Przegadana. Po tej lekturze czuję się trochę zniechęcona.

Nie wiem czy to kwestia tłumaczenia, ale mierził mnie rynsztokowy język niektórych postaci. Książka przydługawa, momentami przynudnawa, ale chciałam poznać jej zakończenie, więc dojechałam do końca. Sam pomysł ciekawy, ale gdyby tak skondensować ją i zmieścić na 300 stronach wypadłaby chyb...

Rozwiń Zwiń