Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W ogóle nie chodziło o blizny, lecz o głosy mojego wnętrza, których nauczyłem się nie słyszeć. A ponieważ ich nie słyszałem, stawały się coraz cichsze i cichsze; nikt nie może wzywać pomocy w nieskończoność. Tym bardziej, że ja potrafiłem z czasem wyłączyć się całkowicie.

W ogóle nie chodziło o blizny, lecz o głosy mojego wnętrza, których nauczyłem się nie słyszeć. A ponieważ ich nie słyszałem, stawały się coraz cichsze i cichsze; nikt nie może wzywać pomocy w nieskończoność. Tym bardziej, że ja potrafiłem z czasem wyłączyć się całkowicie.

Galatea. – To, co ty znasz bardzo dobrze, dla czytelników będzie czymś nowym i zaskakującym. […] Czytelnik: na ulicy minąłby mnie obojętnie, nawet jeśli skończył czytać ten tekst godzinę temu. A może poznałby mnie po tych dwóch bliznach, po znamionach wyklętego, jedynych, przez które można było dojrzeć habitus pamiętnikarza? Lecz nawet gdyby ten tekst miał czytać ktoś oprócz mnie… czy musi znać kolor moich włosów; wiedzieć, ile ważę? Przecież głównym sensem tej opowieści jest historia narodzin Galatei… Otrzymałem swój kolor i swój kształt dopiero poprzez tą opowieść. Zaczynam żyć i być do siebie podobny dopiero tam, gdzie opowieść się kończy. To pociąga mnie w niej najbardziej. Powrót do czasów sprzed własnych narodzin.

Galatea. – To, co ty znasz bardzo dobrze, dla czytelników będzie czymś nowym i zaskakującym. […] Czytelnik: na ulicy minąłby mnie obojętnie, nawet jeśli skończył czytać ten tekst godzinę temu. A może poznałby mnie po tych dwóch bliznach, po znamionach wyklętego, jedynych, przez które można było dojrzeć habitus pamiętnikarza? Lecz nawet gdyby ten tekst miał czytać ktoś oprócz...

Jurgen przyniósł mi gazetę i otworzył na stronie z dużą ankietą. […] Z tekstu szybko wyniknęło, że kilkadziesiąt tysięcy osób poproszono o zmierzenie się z takimi samymi pytaniami, jakie postawiono ich rodzicom ćwierć wieku temu. Mieli ułożyć swoją piramidę z szerokiego wachlarza różnych wartości. Dwadzieścia pięć lat temu, kiedy na niemieckich przedmieściach rósł jeden supermarket za drugim, wygrał towar. Ćwierć wieku później artykuły konsumpcyjne wdrapały się z zadyszką na zaledwie siódmą pozycję. Pierwsze trzy miejsca zajął czas, przestrzeń i przyjaźń. - Czy to nie dziwne? […] Za komuny w Czechosłowacji brakowało towarów, ale mieliśmy wszystko, za co dziś Niemcy zapłaciliby nam złotem… Czas, przestrzeń i przyjaźń.

Jurgen przyniósł mi gazetę i otworzył na stronie z dużą ankietą. […] Z tekstu szybko wyniknęło, że kilkadziesiąt tysięcy osób poproszono o zmierzenie się z takimi samymi pytaniami, jakie postawiono ich rodzicom ćwierć wieku temu. Mieli ułożyć swoją piramidę z szerokiego wachlarza różnych wartości. Dwadzieścia pięć lat temu, kiedy na niemieckich przedmieściach rósł jeden superm...

[…] zanurzyłem się między linijki tekstów Macoszki tak głęboko, że nie byłem w stanie się od nich oderwać. Miałem wrażenie, że moje życie jest w dużej mierze zależne od tego, czy tę pracę dokończę. A w chwilach jaśniejszej myśli byłem również świadomy, że akurat tej pracy nie dokończę nigdy, że to w ogóle nie jest możliwe. Godziny, dni i tygodnie, kiedy zagrzebywałem się w starych zeszytach i starych książkach, były godzinami, dniami i tygodniami podobnymi jak wierna kopia do chwil spędzonych z Lucynką. Trylobity dawnej czułości. A ja szukałem ich z opętaniem psa, który poszukuje zakopanej kości. Czasem zdarzało mi się, że płakałem przez długie minuty, a łzy rozmazywały atrament na liniowanym papierze. I nie chciałem opuszczać tego miejsca, choć nie było w nim już nic z tego, co tak kochałem, nie było Lucyny, nie było Macoszki, nie było kraju, który swoim dawnym bezruchem dziwnie przypominał pewnego pokrytego bliznami introwertyka. Kiedy podniosłem się znad tej pracy, natychmiast wszystko się zmieniło. Długo trwało, zanim skończyłem to, co uznawałem za konieczne.

[…] zanurzyłem się między linijki tekstów Macoszki tak głęboko, że nie byłem w stanie się od nich oderwać. Miałem wrażenie, że moje życie jest w dużej mierze zależne od tego, czy tę pracę dokończę. A w chwilach jaśniejszej myśli byłem również świadomy, że akurat tej pracy nie dokończę nigdy, że to w ogóle nie jest możliwe. Godziny, dni i tygodnie, kiedy zagrzebywałem się w sta...

Klucz. […] – To, co ty znasz bardzo dobrze – pochylił się nade mną i zapachniał słodkimi perfumami – dla czytelników będzie czymś nowym i zaskakującym… Czasem też niezrozumiałym, jeśli pod wycieraczką zdań zapomnisz zostawić odpowiedni klucz (Jurgen). […] Jestem pewien – swoją maskę mogę zrzucić dopiero na samym końcu; dopiero kiedy opadnie kurtyna, a może jeszcze później, przy ostatnich bisach; pochylić się do ukłonu jako biały pierrot, a potem niespodziewanie ponieść się z ciepłą, pulsującą ludzką skórą na wciąż zastygłej twarzy. Ale jednocześnie przy tej scenie, kiedy stoję nagi przed lustrem, nagle pojąłem, że moja inność, której wtedy nie umiałem nazwać, i tak przebija przez całą opowieść. Że jest dla niej niezwykle istotna. Do swojej prawdziwej tożsamości dojrzewałem stopniowo, na przestrzeni wielu lat. Ale ona i tak, podobnie jak słońce wędrujące po swoim naturalnym torze, dawała opowieści swoje światło i ciepło. Teraz znalazło się – z perspektywy opowieści – w najwyższym punkcie swojej drogi. To jest południe opowieści, kiedy cienie są najkrótsze. Zmieniłem imiona, ale dopiero później, nie od razu na początku. Próbowałem nawet opowiedzieć tę historię w trzeciej osobie. To była zbyteczna próba. On rano wyszedł, wyruszył na biały płaskowyż kartek, ale kiedy tylko trochę zanurzyłem się we wspomnieniach i niczym detektyw zacząłem szukać tych najdokładniejszych sformułowań, on zniknął mi z pola widzenia i zostałem już tylko ja ze swoimi dawnymi radościami i smutkami. Tylko i wyłącznie z tego przyziemnego powodu wszystko w tej książce jest prawdą. Jedynie prawdą (Tomasz).

Klucz. […] – To, co ty znasz bardzo dobrze – pochylił się nade mną i zapachniał słodkimi perfumami – dla czytelników będzie czymś nowym i zaskakującym… Czasem też niezrozumiałym, jeśli pod wycieraczką zdań zapomnisz zostawić odpowiedni klucz (Jurgen). […] Jestem pewien – swoją maskę mogę zrzucić dopiero na samym końcu; dopiero kiedy opadnie kurtyna, a może jeszcze później, prz...

Zadaniem Demokracji - wypierającej stare przekonanie o absolutności ustanowionej władzy dynastycznej, doczesnej, kościelnej i scholastycznej, tworzącej jakoby jedyne zabezpieczenie przeciw chaosowi, przestępstwu i ignorancji - jest zilustrowane, pośród nieskończonych transmigracji, nieustających ośmieszeń, argumentów i pozornych zagrożeń, wobec wielkich niebezpieczeństw, jej doktryny o niezawisłości i świętości osoby, na równi z nauką, że odpowiednio przygotowany człowiek może i musi stanowić prawo czy serie praw, dotyczących i kontrolujących nie tylko jego samego, lecz obejmujących także wszystkie jego relacje z innymi jednostkami i z Państwem. Podczas gdy inne teorie, czego dowodzi historia narodów, okazały się dostatecznie mądre i być może wystarczające do ich funkcjonowania, tak 'ten' System jedynie spełnia się teraz w naszym cywilizowanym świecie, gwarantując rezultaty niezawodne, jak prawa Natury, które raz ustanowione same działają.

Zadaniem Demokracji - wypierającej stare przekonanie o absolutności ustanowionej władzy dynastycznej, doczesnej, kościelnej i scholastycznej, tworzącej jakoby jedyne zabezpieczenie przeciw chaosowi, przestępstwu i ignorancji - jest zilustrowane, pośród nieskończonych transmigracji, nieustających ośmieszeń, argumentów i pozornych zagrożeń, wobec wielkich niebezpieczeństw, jej do...

Demokracja jest również prawem najściślejszego i najobszerniejszego rodzaju. Wielu przypuszcza (i często w ich własnych kręgach tkwi błąd), że oznacza ona odrzucenie prawa i samowolę. Tymczasem, krótko powiedziawszy, jest to prawo wyższe od prawa siły fizycznej, prawo ciała, które połączone z nim zastępuje prawo ducha. Prawo jest odwiecznym, nienaruszalnym porządkiem wszechświata, zaś prawem praw ponad wszystkie inne jest prawo następstw. Jest to prawo wyższego rodzaju, które stopniowo redukuje i wypiera prawo niższe. (Dlatego chętnie bym na to przystał - umówiwszy się wcześniej, że pozytywne tendencje spotkają się z przychylnością administracji lub przynajmniej obojętnością i że to zastrzeżenie będzie ściśle interpretowane - żeby, dopóki osoba lub wspólnota będą postępować właściwie, a jeśli nawet nie, to ich postępki będą na tyle znikome, że nie zagrożą bezpieczeństwu Państwa, kontynuować zasady kurateli i utrzymać w tym czasie samorząd).

Demokracja jest również prawem najściślejszego i najobszerniejszego rodzaju. Wielu przypuszcza (i często w ich własnych kręgach tkwi błąd), że oznacza ona odrzucenie prawa i samowolę. Tymczasem, krótko powiedziawszy, jest to prawo wyższe od prawa siły fizycznej, prawo ciała, które połączone z nim zastępuje prawo ducha. Prawo jest odwiecznym, nienaruszalnym porządkiem wszechświa...

[...] Demokracja to najbardziej fascynujące świadectwo, jak ona sama może jednoczyć, i zawsze dąży do tego, aby łączyć wszystkie narody, wszystkich ludzi z najodleglejszych lądów na zasadzie braterstwa i rodzinnej wspólnoty. Jest to odwieczne, stale aktualne marzenie Ziemi, jej najstarszych i najmłodszych mieszkańców, czułych poetów i filozofów. Nie tylko ta część jest ważna, która oddziela, ten Indywidualizm. Jest też druga część, której istotą jest Przyleganie albo Miłość, która stapia, łączy i jednoczy, czyniąc narody przyjaciółmi i bratając wszystkich. Obie części są ożywione przez Religię (jedynie najwartościowszą dźwignię człowieka lub Państwa), która w dumne, materialne tkanki wprowadza oddech życia. Bowiem rdzeniem Demokracji jest ostatecznie element religijny. Mieszczą się w niej wszystkie stare i nowe religie. Dlatego też ten System przyobleczony w olśniewające piękno i imperatyw, tak długo nie może pójść naprzód, dopóki te obie części, niosące w sobie najlepszy, najdojrzalszy, upragniony owoc - Duchowy, w pełni się nie objawią.

[...] Demokracja to najbardziej fascynujące świadectwo, jak ona sama może jednoczyć, i zawsze dąży do tego, aby łączyć wszystkie narody, wszystkich ludzi z najodleglejszych lądów na zasadzie braterstwa i rodzinnej wspólnoty. Jest to odwieczne, stale aktualne marzenie Ziemi, jej najstarszych i najmłodszych mieszkańców, czułych poetów i filozofów. Nie tylko ta część jest ważna, k...

Do Demokracji, czynnika wprowadzającego równość, tę bezwzględnie pierwszą zasadę powszechną, z pewnością należy dołączyć zasadę inną, podobnie nieugiętą i uparcie podążającą w ślad za pierwszą, niezbędną dla niej, przeciwstawną (jak przeciwstawne są płci), istniejącą w sposób współmierny z nią, konfrontacyjny i zawsze modyfikujący, często pozostającą z pierwszą w konflikcie, nawet prowokującą, paradoksalną, jednak bezużyteczną bez tej pierwszej, w pełni uzupełniającą naszą wielką, dalekosiężną politykę i zaangażowanie w śmiertelne niebezpieczeństwa Republikanizmu, jej równorzędnego odpowiednika i odłamu, za pomocą którego Natura panuje nad złowieszczymi odstępstwami od oryginalności swych podstawowych praw. Tą drugą zasadą jest Indywidualność, dumna, wewnętrzna, osobowa odrębność ludzkiego bytu jako takiego - Identyczność - Personalizm. Jak by się zresztą nie nazywała, jej akceptacja i szerokie rozpropagowanie przez powszechne dziś i jaśniejące niczym Aurora o świcie światowe organizacje polityczne, to sprawa najwyższej rangi, ponieważ jest ona niezbędnym składnikiem życia w ogóle. Tworzy ona lub powinna tworzyć coś w rodzaju kompensacyjnego koła napędowego i winna stanowić warunek sine qua non funkcjonującej z powodzeniem machiny amerykańskiej. - I jeśli zastanowimy się, na czym polega istota cywilizacji, co stanowi jej przedmiot wraz z religiami, sztuką, oświatą itd., to czyż tym nie będzie właśnie personalizm? Ku niemu się wszystko skłania, ponieważ w tym kierunku zmierza Demokracja, która na skalę Natury uprawia nieograniczone, leżące odłogiem pokłady ludzkości i obsiewa je, udowadniając w ten sposób, że jej prawa stoją przed wszystkimi innymi. Literatura, muzyka, estetyka kraju itp., mają tak wielkie znaczenie przede wszystkim dlatego, że propagują pewne wzorce Osobowe, zarówno dla kobiet, jak i mężczyzn, inspirując ich i wzbogacając na tysiące możliwych sposobów.

Do Demokracji, czynnika wprowadzającego równość, tę bezwzględnie pierwszą zasadę powszechną, z pewnością należy dołączyć zasadę inną, podobnie nieugiętą i uparcie podążającą w ślad za pierwszą, niezbędną dla niej, przeciwstawną (jak przeciwstawne są płci), istniejącą w sposób współmierny z nią, konfrontacyjny i zawsze modyfikujący, często pozostającą z pierwszą w konflikcie, na...

Raz wróciliśmy z całodziennej wycieczki i w zapadającym zmroku znaleźliśmy na grubych deskach tarasu martwego kosa. Leżał tam na brzuchu z głową łagodnie przekrzywioną i kropelką krwi koło dzióbka, a ja pomyślałem, że ma go na sumieniu któryś z tutejszych kotów. Ptaka pochowaliśmy jeszcze tego samego wieczora obok dużej zarośniętej sterty starej kostki brukowej. Z pomocą Lucynki wydłubałem grobek łyżką kuchenną, ziemia była miękka, a na trawę osiadała wieczorna rosa. Kroplę krwi z desek zmył nocny deszcz. Dopiero następnego dnia zauważyłem dziwny ślad na francuskim oknie pracowni; ślad, który był nowy. A więc nie żaden kot, lecz mordercze odbicie okolicy w oknie. A ptak, najprawdopodobniej jeszcze młody, zderzył się w pełnym locie z twardą, nieustępliwą szybą, by chwilę potem dokonać żywota pod obrazem pięknego, fałszywego świata.

Raz wróciliśmy z całodziennej wycieczki i w zapadającym zmroku znaleźliśmy na grubych deskach tarasu martwego kosa. Leżał tam na brzuchu z głową łagodnie przekrzywioną i kropelką krwi koło dzióbka, a ja pomyślałem, że ma go na sumieniu któryś z tutejszych kotów. Ptaka pochowaliśmy jeszcze tego samego wieczora obok dużej zarośniętej sterty starej kostki brukowej. Z pomocą Lu...

...oddech zamieniają w muzykę. Ale jakby całe życie otwierały w człowieku, wszystką pamięć, choćby i niepamiętaną, wszystkie nadzieje, jakie tylko w panu są, żal do ludzi, do świata czy nawet do Boga.

...oddech zamieniają w muzykę. Ale jakby całe życie otwierały w człowieku, wszystką pamięć, choćby i niepamiętaną, wszystkie nadzieje, jakie tylko w panu są, żal do ludzi, do świata czy nawet do Boga.