Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po lekturze pierwszych dwóch części trylogii Gomez-Jurado trudno w to uwierzyć, ale tak, Biały Król jest jeszcze bardziej intensywny, jeszcze bardziej zaskakujący i jeszcze bardziej trzyma w napięciu niż jego poprzednicy.

Poprzeczka, choć zawieszona już wcześniej na dużej wysokości, unosi się jeszcze wyżej, ale bez wątpienia autorowi udaje się ją przeskoczyć serwując czytelnikom doskonale zakończenie(?) rywalizacji Antonii Scott z tajemniczym panem White'em.

Trzeci tom sagi nie przestaje zaskakiwać nawet na chwilę, Gomez-Jurado raz po raz wrzuca kolejne elementy układanki, które prowadzą głównych bohaterów do rozwiązania, a czytelników utrzymują w pełnym napięciu. Nie traci przy tym kontroli nad prowadzoną akcją i choć momentami może wydawać się ona przekombinowana, to ostatecznie autor w tej brawurze nie wypada poza granice zdrowego rozsądku.

Akcja trzeciej części pędzi, napędzana dodatkowo ograniczeniami czasowymi dawanymi parze głównych bohaterów przez ich antagonistę, nie pozwalając oderwać się od lektury nawet na chwilę. To bez wątpienia książka z gatunku tych, dla których zarywa się noce i przegapia docelowe przystanki komunikacji miejskiej.

Autor osiąga przy tym coś, co powinno być celem każdego twórcy książkowych serii: z każdym kolejnym tonem jest lepiej, ciekawiej, intensywniej i bardziej wciągająco. I mając już za sobą całą trylogię Gomeza-Jurado śmiało mogę stwierdzić, że warto przetrwać pierwszą część historii (która w porównaniu z następcami wypada najsłabiej), by móc w pełni korzystać z emocji, jaki oferują część druga i zwłaszcza trzecia.

W posłowiu autor zrzuca niejako odpowiedzialność za dalsze losy swoich głównych bohaterów na czytelników i ich zainteresowanie serią, dlatego jako czytelnik chciałbym przekazać jedno: proszę kontynuować panie Gomez-Jurado!
Recenzja powstała w ramach przedpremierowej akcji recenzenckiej wydawnictwa SQN

Po lekturze pierwszych dwóch części trylogii Gomez-Jurado trudno w to uwierzyć, ale tak, Biały Król jest jeszcze bardziej intensywny, jeszcze bardziej zaskakujący i jeszcze bardziej trzyma w napięciu niż jego poprzednicy.

Poprzeczka, choć zawieszona już wcześniej na dużej wysokości, unosi...

Rozwiń Zwiń

Niezwykle oryginalny duet powraca.

Tym razem potężny (nie żeby był gruby) inspektor Jon Gutiérrez i wciąż najinteligeniejsza osoba na świecie (wciąż też ze swoimi demonami) Antonia Scott nie ratują dzieci miliarderów, a stają na drodze hiszpańskiego oddziału rosyjskiej mafii, jej skarbnika z żoną i... Czarnej Wilczycy.

Brzmi ekscytująco i taka właśnie jest "Loba Negra".

To, co przede wszystkim dobrze działa w książkach Jurado i sprawia, że czyta się je z ogromną ciekawością tego, co będzie dalej to konstrukcja dwójki głównych bohaterów. Ich charakterów, problemów, ale przede wszystkim ich relacji ze sobą, która na tym etapie trylogii przeszła już na poziom przyjacielskiej miłości. Lubimy ich, kibicujemy, trzymamy kciuki, żeby znów dali radę w starciu ze złymi tego świata. Są przy tym wyraziści, dobrze napisani i ciekawi, a to klucz do wciągniecia czytelnika w akcję powieści.

W kwestii fabularnej, Gómez-Jurado ma nieco ułatwione zadanie. Główną bohaterką jest w końcu geniuszka, która korzystając ze swojej wiedzy, umiejętności logicznego myślenia i łączenia faktów, potrafi wpaść na rozwiązania niedostępne dla innych, "normalnych" bohaterów. To pozwala autorowi czasem pójść na fabularne skróty pchając akcję do przodu, ale nie razi to na tyle, by było kłopotem dla czytelnika. Jest też jednocześnie dla niego wyzwaniem, bo łatwo w takiej sytuacji popaść w skrajności, a autorowi udaje się sprawić, że jakkolwiek Scott jest niezwykła, tak jednocześnie jest wiarygodna.

"Loba Negra" daje nam przy tym akcję z porachunkami mafijnymi w tle, a to zawsze dobrze robi na tempo wydarzeń i utrzymanie czytelnika przy książce. Książkę czyta się więc szybko i sprawnie, a zabiegi takie jak np. "włożenie" w głowę głównej bohaterki uwielbienia dla wyjątkowych wyrazów z obcych języków, sprawia, że jest ona jeszcze ciekawsza. Sama akcja jest również idealnym materiałem na ekranizację i świetną informacją jest to, że taka jest już w przygotowaniu (w postaci serialu).

Gómez-Jurado dał więc kolejny dowód na to, że nie bez powodu jego powieści cieszą się tak wielką popularnością nie tylko w Hiszpanii. Nie pozostaje więc nic innego jak czekać na kolejną część przygód Antonii i Jona.

Recenzja powstała w ramach przedpremierowej akcji recenzenckiej Wydawnictwa SQN.

Niezwykle oryginalny duet powraca.

Tym razem potężny (nie żeby był gruby) inspektor Jon Gutiérrez i wciąż najinteligeniejsza osoba na świecie (wciąż też ze swoimi demonami) Antonia Scott nie ratują dzieci miliarderów, a stają na drodze hiszpańskiego oddziału rosyjskiej mafii, jej skarbnik...

Rozwiń Zwiń