Jesteśmy społecznością, która kocha książki

𝘋𝘻𝘪𝘦𝘸𝘤𝘻𝘺𝘯𝘢, 𝘬𝘵𝘰́𝘳𝘢 𝘸𝘪𝘰𝘴ł𝘰𝘸𝘢ł𝘢 𝘸 𝘴𝘵𝘳𝘰𝘯𝘦̨ 𝘵𝘦̨𝘤𝘻𝘺 to książka krótka (czyli właśnie taka, jakie ostatnio lubię czytać) i fragmentaryczna. W głównej osi fabularnej bohaterka wypływa w morze łodzią swojego chłopaka (starszego o... 7 lat? przypomnijmy, że ona ma 16, więc to już mi się trochę nie podobało...) z zamiarem utopienia kartek z pamiętnika i... siebie. Pływa tak sobie i przywołuje różne sytuacje ze swojego życia. Uświadamia sobie pewne rzeczy, przewija galerię przyjaznych jej osób... I tak to leci.

Ja bardzo lubię takie strzępkowe powieści, więc byłam usatysfakcjonowana. Jak na lekturę, która pojawiła się na mojej wirtualnej półce praktycznie znikąd, prawie niczego sobą nie obiecując (mówię "prawie", bo obiecała ładną okładką, tytułem i tematyką – topienie pamiętnika w morzu #soflatreadsvibes, chociaż sama bym tak nie zrobiła).

Cytatów zaznaczyłam tylko parę, narracja trzecioosobowa zapewne dużo mi zepsuła. Za to dostałam kolejną potworzastą matkę :)
Nie jest to nic znakomitego, ale przyjemnie i ciekawie się czyta.

𝘋𝘻𝘪𝘦𝘸𝘤𝘻𝘺𝘯𝘢, 𝘬𝘵𝘰́𝘳𝘢 𝘸𝘪𝘰𝘴ł𝘰𝘸𝘢ł𝘢 𝘸 𝘴𝘵𝘳𝘰𝘯𝘦̨ 𝘵𝘦̨𝘤𝘻𝘺 to książka krótka (czyli właśnie taka, jakie ostatnio lubię czytać) i fragmentaryczna. W głównej osi fabularnej bohaterka wypływa w morze łodzią swojego chłopaka (starszego o... 7 lat? przypomnijmy, że ona ma 16, więc to już mi się trochę nie ...

Rozwiń Zwiń

Ściska mnie wielki żal na samą myśl, że dla niektórych dzieci dom nie jest azylem, a miejscem największego bólu i niesprawiedliwości. Ciągłego strachu o to, co tym razem się wydarzy i czy będzie można jakoś to przetrwać. A dodajcie do tego podcinanie skrzydeł na drodze do realizowania się w swojej pasji. Beck, główny bohater książki, to strasznie poturbowany chłopak...

Bo zawsze musi być jak ona chce. Maestro – matka-potwór. Beck jest zmuszony do grania na fortepianie – ale tylko tych utworów, które ona chce. Od piątej rano, przed szkołą, po szkole, w nocy. Jedna pomyłka, zagra niewystarczająco dobrze – spada lawina ciosów. Ciepły posiłek? Zapomnij, najpierw zagraj sto razy etudę Chopina, IDEALNIE. Wysłuchuje, jakim to jest rozczarowaniem, tragedią, jak to nigdy nie będzie dobrym pianistą – jaką porażką jest, która nie zasługuje na nic.

A w tym wszystkim jest jeszcze pięcioletnia Joey. Siostra Becka, o którą chłopak niesamowicie się troszczy. Boi się o nią każdego dnia – że także oberwie, tak mocno jak on.

W głowie chłopaka gra inna muzyka – chciałby komponować, ale nikt go w tym nie wspiera. Wysłuchując tylu obelg pod swoim adresem, nie zdaje sobie sprawy ze swojego talentu. Jest przekonany o tym, że fortepian to jego przekleństwo, marzy o odcięciu sobie rąk, żeby już nigdy nie musieć grać. Wyobrażacie sobie, jak bardzo ten młody człowiek musiał być sterroryzowany?

Przełomowy wpływ na rozwój wydarzeń mają dwie postacie. Koleżanka z klasy – August oraz światowej sławy wujek Jan.

Książka jest napisana naprawdę pięknie – czytało mi się świetnie, mimo że to narracja trzecioosobowa (jest kilka literówek, ale da się przymknąć oko 😉). Ja się wciągnęłam niesamowicie i ostrzegam, bardzo ciężko jest odłożyć tę powieść, kończąc kolejne rozdziały. Nie są długie, więc jedyna słuszna myśl, która przychodzi do głowy to "no to przeczytam jeszcze jeden!".

Bardzo bolesna, ale wspaniała. Nieodkładalna. Takie perełki z młodzieżowej półki chcę czytać. Takie cuda chowają się w morzu pospolitości. Za takimi właśnie tęskniłam. 🖤

Ściska mnie wielki żal na samą myśl, że dla niektórych dzieci dom nie jest azylem, a miejscem największego bólu i niesprawiedliwości. Ciągłego strachu o to, co tym razem się wydarzy i czy będzie można jakoś to przetrwać. A dodajcie do tego podcinanie skrzydeł na drodze do realizowania się ...

Rozwiń Zwiń

Fabuła ma się następująco. Rodzice (a raczej nieznoszący sprzeciwu ojciec...) wysyłają dziewięcioletniego syna, Tima, na obóz sportowy. Młody jest spanikowany – po pierwsze obóz, po drugie SPORTOWY (gdzie on jest raczej umysłowcem niż sportowcem i uważa, że zupełnie nie będzie się tam nadawał). W dodatku zapomina wziąć swojego ulubionego misia z samochodu...

To niewielkiego gabarytu opowiadanie opisuje po kolei prawie wszystkie dni obozu – każdy z nich niesie za sobą nowe wyzwanie, którego Tim na początku bardzo się boi. Ale czy ostatecznie da sobie z nimi radę?

Ciekawie było czytać historię z perspektywy chłopca – nie znałam tego wcześniej u Wilson, zawsze narratorką była dziewczyna/dziewczynka z niestandardową sytuacją w domu. Mam za to wrażenie, że pojawiał już się taki stereotyp "wesołego grubaska" (raczej w wersji żeńskiej), ale chyba nie jest to na tyle krzywdzące, żeby się przyczepić? Tym bardziej, że w jakiś sposób uczy to dystansu do siebie i tego, by nie przejmować się zaczepkami innych. No i wiadomo, zawsze musi być ktoś, kto zadziera nosa... 😉 Jestem wielką fanką ksywy "Osmęt" dla bohatera o imieniu Osmand. No kocham po prostu 😆

To trochę historia o oswajaniu lęków i o tym, że wychodzenie ze swojej strefy komfortu wcale nie musi być takie złe (ja osobiście wciąż uważam, że jest 😂 macie podobnie?).

Więc krótko. Apel do wydawnictw młodzieżowych i dziecięcych: pls, weźcie na warsztat niewydane u nas powieści Jacqueline Wilson! 🥺 Jest ich tyle tyle, a ja nie mam głowy do czytania ich wszystkich po angielsku 😭.

Fabuła ma się następująco. Rodzice (a raczej nieznoszący sprzeciwu ojciec...) wysyłają dziewięcioletniego syna, Tima, na obóz sportowy. Młody jest spanikowany – po pierwsze obóz, po drugie SPORTOWY (gdzie on jest raczej umysłowcem niż sportowcem i uważa, że zupełnie nie będzie się tam nada...

Rozwiń Zwiń

Niepozorna niebieska książeczka zwana "księgą". To zbiór rozdziałów pisanych po nadejściu Kresu, raz z perspektywy syna, a raz oczami matki.

Matka z dwójką dzieci – nastoletnim synem i około dwuletnią córeczką. Czy aby na pewno są jedyni na świecie?

Motyw postapo ma szczególne miejsce w moim sercu. A zwłaszcza takie kameralne historie, skupiające się na konkretnej, małej grupie postaci, tułających się po opustoszałym świecie. Wartością dodaną będzie na przykład zaliczanie ustalonych przez siebie questów lub samodzielne budowanie swojego życia na nowo – w 𝘕𝘦𝘣𝘰 to wszystko jest. I co tu dużo mówić, zakochałam się. 🤗

Wiele obrazów ciągle mam w głowie – niektóre ze względu na swoją drastyczność (np. królik-mutant), inne przez ogrom smutku (powinnam była się tego spodziewać, a i tak byłam bliska czytelniczej rozpaczy), ale są też takie, które budzą bardzo pozytywne emocje. W temacie tych mniej przyjaznych wizji – teraz za każdym razem, gdy w deszczowy dzień widzę chodnik pełen ślimaków bez skorup, myślę o tej jednej konkretnej scenie z książki (pozdro dla kumatych 🤪).

Książka mimo że jest piękna, zawiera momenty potencjalnie odpychające dla wrażliwszych czytelników. Ale nurt postapo jest w tym temacie usprawiedliwiony, to trzeba zaznaczyć. Mnie 𝘕𝘦𝘣𝘰 wessało totalnie, wciągnęłam ją w dwa dni! Postać Siôna jest niesamowita. Podobnie jak język i sposób opisywania wydarzeń. Naprawdę warto, oczywiście jeśli choć trochę ciągnie Was do takich klimatów.

Niepozorna niebieska książeczka zwana "księgą". To zbiór rozdziałów pisanych po nadejściu Kresu, raz z perspektywy syna, a raz oczami matki.

Matka z dwójką dzieci – nastoletnim synem i około dwuletnią córeczką. Czy aby na pewno są jedyni na świecie?

Motyw postapo ma szczególne ...

Rozwiń Zwiń

Jak to jest, że czasami zapisujesz tytuł na swoją życiową readlistę z myślą "o rany, ja po prostu muszę to przeczytać!", a potem okazuje się, że to, co faktycznie dzieje się w książce odbiega od Twoich wyobrażeń?

Nie rozumiem, co się wydarzyło (czy ja naprawdę nie przeczytałam kiedyś opisu ze zrozumieniem?), ale NIE MIAŁAM POJĘCIA, że ponad połowa 𝘚𝘻𝘬𝘭𝘢𝘯𝘦𝘨𝘰 𝘩𝘰𝘵𝘦𝘭𝘶 będzie mieliła temat wielkiego bogacza, tworzącego piramidę finansową, która w końcu się wali, zostawiając niemal wszystkich inwestorów z niczym. Nie pisałam się na taki motyw, bo to totalnie nie moje klimaty.

A zaczynało się naprawdę obiecująco. Pierwsze strony oplotły mnie swoją pierwszoosobową morską poetyckością. Potem narracja się zmieniła, ale wątki wciąż mnie bardzo interesowały – brat głównej bohaterki (tzn tej z pierwszego rozdziału) i jego okołostudenckie perypetie wypełnione nieudanymi podbojami miłosnymi, problemami z heroiną czy odnalezieniem się w świecie ogólnie.

Wątek się skończył i zaczęło się trochę nudnych opisów, wprowadzanie kolejnych bohaterów, między innymi właśnie owego bogacza – Jonathana Alkaitisa. Każda z nowych postaci musiała przyjść ze swoją historią życia, co trochę męczyło, bo ile można poznawać rozbudowanych życiorysów w jednej książce? A w takiej sytuacji lirycznej nie sposób trafić 10/10 – pewne historie były ciekawsze, inne dużo mniej.

Wszelkie flashbacki były dość chaotycznie wprowadzone. Skoki czasowe i międzypostaciowe na porządku dziennym. Czasami gubiłam się w imionach, a najbardziej między Walterem, Raphaelem i Leonem, pracujących w hotelu. Zdecydowanie za dużo opisów tej strony finansowo-biurowej – w moim odczuciu to była po prostu wielka nuda i inne wątki czytało mi się dużo ciekawiej.

Ale trzeba przyznać, że jest to książka niestandardowa. Zaskakująca, wyzwalająca różne emocje. W czasie jej lektury wszystkie zdarzenia w niej zawarte przemielają się w głowie czytelnika, męczą po nocach i w ciągu dnia... Dziwaczne to generalnie. I co ja mam teraz powiedzieć, podobało mi się czy nie? Ostatecznie chyba tak, ale gdyby wyrzucić te wszystkie finansowe wstawki, byłabym chyba dużo bardziej oczarowana... A tak to jestem też trochę zmęczona.

Jak to jest, że czasami zapisujesz tytuł na swoją życiową readlistę z myślą "o rany, ja po prostu muszę to przeczytać!", a potem okazuje się, że to, co faktycznie dzieje się w książce odbiega od Twoich wyobrażeń?

Nie rozumiem, co się wydarzyło (czy ja naprawdę nie przeczytałam k...

Rozwiń Zwiń

Nie spieszyłam się do lektury 𝘗𝘦𝘯𝘦𝘭𝘰𝘱𝘪𝘢𝘥𝘺, bo mimo że Margaret Atwood to moja ukochana autorka (nie licząc Jacqueline Wilson), to nie nakładam na siebie musu, żeby przeczytać każdy jej utwór. W klimatach mitologii nie siedzę zbyt głęboko, a w rozmaite retellingi też się raczej nie zapuszczam. Ale jakiś czas temu przypomniałam sobie o tym maleństwie i poczułam nagłą inspirację, żeby czym prędzej wziąć je z biblioteki i przeczytać.

W planach było przeczytać w jeden wieczór, ale wiadomo jak jest – chęci duże, energii mniej. Delektowałam się nią więc przez kilka kolejnych dni i cieszyłam się, że w końcu po długiej przerwie mogłam sobie przypomnieć, jak pisze ta fantastyczna autorka.

Nie żebym się zakochała w 𝘗𝘦𝘯𝘦𝘭𝘰𝘱𝘪𝘢𝘥𝘻𝘪𝘦. Książka jest po prostu w porządku – z rozdziału na rozdział coraz bardziej ciekawi, no i oczywiście nie mogło zabraknąć feministycznego sznytu, tak charakterystycznego dla Atwood. Od zawsze pisze o kobietach, oddając im głos, ale niestety tylko czasem udaje się oddać im także sprawiedliwość. W 𝘗𝘦𝘯𝘦𝘭𝘰𝘱𝘪𝘢𝘥𝘻𝘪𝘦 kości zostały rzucone już dawno temu – biegu mitologicznej historii autorka nie zmieniła. Przedstawiła po prostu inną, bardzo istotną perspektywę, która budzi w czytelniku naprawdę żywe emocje.

SPRZECIW!
Kobiety to największe ofiary w tej historii i Atwood wiedziała, że bez echa to przejść nie może.

Rozdziały zawierają albo narrację z perspektywy Penelopy, albo pieśni chóru (najczęściej w postaci dwunastu zamordowanych służek). Język nie sili się na jakiś mega archaiczny, książka jest niesamowicie przystępna i szybko się czyta. Mimo że obyło się bez fajerwerków z mojej strony – jak najbardziej mogę polecić (głównie dla fanów Atwood lub wkręconych choć trochę w mitologię).

Nie spieszyłam się do lektury 𝘗𝘦𝘯𝘦𝘭𝘰𝘱𝘪𝘢𝘥𝘺, bo mimo że Margaret Atwood to moja ukochana autorka (nie licząc Jacqueline Wilson), to nie nakładam na siebie musu, żeby przeczytać każdy jej utwór. W klimatach mitologii nie siedzę zbyt głęboko, a w rozmaite retellingi też się raczej nie zapuszcz...

Rozwiń Zwiń

Ta konkretna część wiedzmińskiej sagi była propozycją nie do odrzucenia od mojego męża w ramach naszej półprywatnej akcji #czytamciekochanie. Nigdy wcześniej nie czytałam żadnego tytułu z serii – przeglądaliśmy razem kilka komiksów, oglądaliśmy klipy z gier czy parodie (Jeden z dziesięciu to mój faworyt 😂), ale to wszystko. Za to mój chłop jest wsiąkniety mocno w ten świat i kusiło mnie, żeby też go trochę poznać. Więc oto stało się. Przeczytałam 𝘚𝘦𝘻𝘰𝘯 𝘣𝘶𝘳𝘻.

Lektura trwała dwa miesiące i momentami było mi dość ciężko – totalnie nie mój typ narracji, konkretna akcja, historia i opisy od A do Z. Emocjonalnych momentów i poetyckich opisów było mało (CHOCIAŻ BYŁY i oczywiście sobie je od razu zaznaczałam). Doceniam za to klimat i pomysł na wykreowanie świata. Główne postacie są bardzo charakterystyczne i szybko zapadają w pamięć, za to te epizodyczne mi się ze sobą mieszały. Kolejne dziady, olbrzymy, krasnoludy, dziewuchy... trochę wysiadłam 🙃.

Byłam zdezorientowana miksowaniem się nowomowy ze staromową (dopytywałam nawet mężulka, czy akcja dzieje się w określonym czasie), ale podobno te różnice wynikają z charakterystyki danej postaci.

Sam główny temat ukradzionych mieczy wydawał mi się jedynie pretekstem fabularnym, ale okazało się, że to, co buduje powieść, to wszystkie poboczne misje Geralta.

Jak to w większości książek bywa, miała swoje lepsze i gorsze momenty (przy tych gorszych musiałam bardzo sobie lekturę dawkować, a przy lepszych dosłownie płynęłam po stronach).

Nie jestem przyzwyczajona do czytania fantastyki, jednak zdaję sobie sprawę, że ten gatunek rządzi się swoimi prawami (lub nie musi spełniać niektórych kryteriów, których na przykład szukam ja). To na pewno dobra książka dla ludzi wkręconych. Dla mnie była tylko OKEJ. Ale nie odrzucam opcji przeczytania czegoś jeszcze z tego uniwersum. Się zobaczy 😉

Fani serii, nie pobijcie mnie 🙃

Ta konkretna część wiedzmińskiej sagi była propozycją nie do odrzucenia od mojego męża w ramach naszej półprywatnej akcji #czytamciekochanie. Nigdy wcześniej nie czytałam żadnego tytułu z serii – przeglądaliśmy razem kilka komiksów, oglądaliśmy klipy z gier czy parodie (Jeden z dziesięciu ...

Rozwiń Zwiń

(reread)

(reread)

Uwielbiam tak się zaskakiwać. Trzymać w ręku niewielką i niepozorną książkę i trochę nie do końca wiedzieć, o czym jest. Autora kojarzyłam z niedokończonej lektury 𝘞𝘪𝘰𝘴𝘦𝘯𝘯𝘦𝘫 𝘯𝘰𝘤𝘺, która nieustannie mnie z siebie wyrzucała. Ale 𝘗𝘢ł𝘢𝘤 𝘭𝘰𝘥𝘰𝘸𝘺 miałam już wcześniej na oku, właśnie dzięki @uciekamwslowa. A tu proszę, Ania organizuje booktour z tym właśnie tytułem. Lecę!

Na początku sceptycznie podchodziłam do starodawnego języka i zbyt wzniosłych wypowiedzi. Ale kilkanaście stron później wczułam się w ten rytm i byłam oczarowana. Mroźny klimat powoli mnie wciągał, każąc mi niepokoić się o bohaterki, przeżywać te trudne i nielogiczne emocje. To była niesamowita podróż. Przedziwna, rozedrgana. Ale wspaniała. Jestem bardzo na tak.

Proza skandynawska to jest coś, co prawie zawsze trafi w moje czułe punkty. 𝘗𝘢ł𝘢𝘤 𝘭𝘰𝘥𝘰𝘸𝘺, pomimo wielu różnic, kojarzy mi się bardzo z 𝘞𝘺𝘴𝘰𝘬𝘢̨ 𝘧𝘢𝘭𝘢̨. Podobny format, Norwegia, dziwna przyjaźń, dwoje dzieciaków, z których jedno kończy marnie... Też tak macie, że książki kojarzą Wam się ze sobą, a wcale nie wydają się takie podobne?

Dziękuję bardzo, @uciekamwslowa, za podzielenie się taką perełką i zorganizowanie booktouru. KOCHAM TE AKCJE. Dla nich ja tu żyję.

Uwielbiam tak się zaskakiwać. Trzymać w ręku niewielką i niepozorną książkę i trochę nie do końca wiedzieć, o czym jest. Autora kojarzyłam z niedokończonej lektury 𝘞𝘪𝘰𝘴𝘦𝘯𝘯𝘦𝘫 𝘯𝘰𝘤𝘺, która nieustannie mnie z siebie wyrzucała. Ale 𝘗𝘢ł𝘢𝘤 𝘭𝘰𝘥𝘰𝘸𝘺 miałam już wcześniej na oku, właśnie dzięki @uciek...

Rozwiń Zwiń