Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ziew…..

11 stycznia dodałem rolkę, że zaraz opinia, trochę mi się zeszło…. Dwa razy podchodziłem do tej książki. Pierwszym razem się znudziłem, drugim razem też, w rezultacie niektóre fragmenty przekartkowałem.

LEGO to klocki, które układają nie tylko dzieci, ale i dorośli, sam z chęcią bym sobie coś zbudował. Przekonałem się, że powinno się nimi tylko bawić, ale nie czytać o nich książki.

Z literackiego punktu widzenia to nie jest najgorsza pozycja. Widać dużą pracę autora, mamy dostęp do bardzo dużej ilości archiwalnych zdjęć, historia ma skład i logikę. Problem w tym, że jest ona nudna. Przez jakieś pierwsze 200 stron czytamy, że nie łatwo oprzeć całą firmę tylko na plastikowych klockach, ale przecież wiemy, że to się uda. Dalej mamy typową korpo-opowieść, kolejne zestawy, kolejne rynki, dołki i wystrzały w górę. Nie znalazłem w tym nic ciekawego.

Czytałem kilka książek o podobnej tematyce i stała za nimi ciekawsza historia. Biografia Steva Jobsa czy Phila Knighta to o wiele bardziej angażujące historie powstania Appla i Nike. Może jest tak dlatego, że tamte postaci nie są tak idealizowane jak rodzina stojąca za LEGO. To wszystko zbyt kolorowe i nijakie. Zdecydowanie za mało na tak długą książkę.

PS. Nie powinno się wydawać tak grubych książek w grubej oprawie. Cholernie ciężki przedmiot do czytania.

Instagram: Mateusz o książkach

Ziew…..

11 stycznia dodałem rolkę, że zaraz opinia, trochę mi się zeszło…. Dwa razy podchodziłem do tej książki. Pierwszym razem się znudziłem, drugim razem też, w rezultacie niektóre fragmenty przekartkowałem.

LEGO to klocki, które układają nie tylko dzieci, ale i dorośli, sam z chęcią...

Rozwiń Zwiń

Nie czytam zbyt wielu kryminałów, jedynie czasem dla czystej rozrywki. Zazwyczaj gdzieś mi wpadnie w ucho albo zobaczę książkę, która mnie zainteresuje i wtedy się za nią zabieram. O Annie Kańtoch słyszałem tylko dobre słowa. Samotnia to jej najnowsza książka, która mnie rozczarowała. Dlaczego?

Sam pomysł na historię zdaje się strzałem w dziesiątkę. Leon Cichy, autor kryminałów, zostaje potrącony przez samochód, traci wzrok i zdaje się mu, że kobieta, która z nim mieszka to nie jest jego żona. Jest to zalążek do akcji, w której bohater błądzi w ciemnościach i samotności.

Swoją historię nagrywa na dyktafon, więc pomyślałem, że dobrym pomysłem będzie audiobook. Ten okazał się dziwnym tworem, w sensie oprócz przeciętnego lektora, w tle dodane są dźwięki, które mają pasować do narracji i tak na przykład randomowo zaczyna szczekać pies, jest podniosła albo mroczna muzyka. Brzmi to jednak źle.

Wracają do samej książki, nie oferuje ona za wiele więcej niż ciekawe zawiązanie akcji. Powiedziałbym, że na tyle na ile jest ono ciekawe, tyle nudna jest później cała książka. Rozwiązania i zakończenie jest nie zaskakujące i wcale nie porusza czytelnika. Główny bohater jest irytujący i nie chciało mi się spędzać z nim czasu, do tego ma tendencje do przemyśleń o niczym, po czym nie wiadomo czemu wpada na to jak wyglądały wydarzenia, o których nie wiedział.

Kiepska to książka, z nieciekawą intrygą, w której ciężko znaleźć punkt zaczepienia. Jak dla mnie niewykorzystany potencjał pomysłu na niewidzącego bohatera, a że nie ma nic więcej to mocno przemyślałbym czytanie jej.

Instagram: Mateusz o książkach

.

Nie czytam zbyt wielu kryminałów, jedynie czasem dla czystej rozrywki. Zazwyczaj gdzieś mi wpadnie w ucho albo zobaczę książkę, która mnie zainteresuje i wtedy się za nią zabieram. O Annie Kańtoch słyszałem tylko dobre słowa. Samotnia to jej najnowsza książka, która mnie rozczarowała. Dlac...

Rozwiń Zwiń

Ruchome święto już kiedyś czytałem, a teraz odświeżyłem w nowym przekładzie. Naprawdę te wznowienia Wydawnictwa Marginesy to dla jak prezent pod choinkę. Ta konkretna książka to kolejna świetna lektura uzupełniająca wątek straconego pokolenia.

Wydana pośmiertnie na podstawie maszynopisów z odręcznymi notatkami, przywrócona przez wnuka pisarza, w takim kształcie jakim nadał sam autor. To wspomnienia Hemingwaya z Paryża lat dwudziestych. To tam spędzali czas pisarze straconego pokolenia, to ich opisuje Ernest w swoich tekstach.

Pozornie nic się w niej nie dzieje, a dla mnie dzieje się tak wiele. Czułem się blisko pisarzy, których dzieła cenie nad wyraz. Spotykamy tutaj Fitzgeralda z jego problemami, jego żonę i zawirowaną relację między nimi. Obserwujemy Sylvie Beach, właścicielkę legendarnej księgarni Shakespeare and Company, której wspomnienia z paryskiego życia są na mojej liście do przeczytania.

Dla pasjonatów tej epoki literackiej to gratka. Po tych przeczytanych stronach o życiu i procesie tworzenia w tym mieście, mając okazję być w nim, wszędzie czułem ducha unoszącej się kultury. To ta książka sprawiła, że Paryż tak bardzo mi się spodobał.

Jeżeli lubicie ten okres w pisarstwie to absolutna konieczność przeczytać tę książkę.

Instagram: Mateusz o książkach

.

Ruchome święto już kiedyś czytałem, a teraz odświeżyłem w nowym przekładzie. Naprawdę te wznowienia Wydawnictwa Marginesy to dla jak prezent pod choinkę. Ta konkretna książka to kolejna świetna lektura uzupełniająca wątek straconego pokolenia.

Wydana pośmiertnie na podstawie maszynopisów...

Rozwiń Zwiń

Jeżeli czytaliście Diddly Squat: Rok na farmie, to jest to po prostu kontynuacja życia Clarksona na farmie. Kolejny zbiór felietonów, które można czytać niezależnie od siebie.

To nadal zabawne teksty, mówiące trochę o życiu na wsi, ale mniej niż w pierwszej części. W tej czuć, że Jeremy jest coraz bardziej rolnikiem, zaczyna już marudzić na wszystko: na pogodę, na prawo, na ludzi (jak coś to On sam, mówi, że tak się zachowuje typowy brytyjski rolnik, to nie moja opinia). Oczywiście Clarkosn, różni się od zwykłego właściciela farmy. Jest sławny, ma dziwne pomysły, ma kasę, przez to wszystko w okolicy jest nie lubiany i nie ma się co temu dziwić.

Po przeczytaniu pierwszej części, ruszyłem oglądać serial na Prime Video, historie z obu tych tworów pokrywają się. Jak dla mnie forma felietonów jest ciekawsza, sam serial trochę mnie nudził.

Noi nie ma co tutaj więcej pisać, wszak to po prostu zbiór fajnych rozrywkowych tekstów o farmie, które możecie sobie przeczytać w wolnej chwili. Ja lubię taką formę i mogę tę książkę polecić.

Instagram: Mateusz o książkach
.

Jeżeli czytaliście Diddly Squat: Rok na farmie, to jest to po prostu kontynuacja życia Clarksona na farmie. Kolejny zbiór felietonów, które można czytać niezależnie od siebie.

To nadal zabawne teksty, mówiące trochę o życiu na wsi, ale mniej niż w pierwszej części. W tej czuć, że Jeremy ...

Rozwiń Zwiń

„Słońce zaś wschodzi” to idealne uzupełnienie mojego niedawnego postu o straconym pokoleniu, wszak po raz pierwszy to określenie pojawia się właśnie w tej książce. Portretuje ona młodych amerykańskich artystów, dojrzewających w okresie pierwszej wojny światowej i zaraz za nią.

Na szybko: książka opowiada o środowisku młodych artystów, kręcących się po Paryżu i Pampelunie, gdzie oglądają walki byków. Główny bohater to Jake Barnes, a wokół całej historii cały czas przetacza się frywolna Brett.

Jeżeli czytaliście Hemingwaya (coś poza Starym człowiekiem i morze), zauważycie, że „Słońce zaś wschodzi” to Ernest w pigułce. Tą książką debiutował na rynku, są w niej opisy Hiszpanii, Paryża, jego stosunek do kobiet, alkoholu, zabawy. Wszystko to tutaj jest w prostym stylu (w nowym przekładzie w jeszcze prostszym, jest on bardziej przystosowany do aktualnie używanego słownictwa, co uważam za plus). Ja ten styl lubię i lubię samego Hemingwaya, podoba mi się, że mogę zerknąć jak wyglądało życie w tamtym okresie, a wszystko dookoła czytelnik niejako musi sobie dopowiedzieć.

W tej książce historii i akcji jest niewiele, to głównie opis. Nie bez przypadku napisałem, że artyści kręcą się po Paryżu i Pampelunie. Oni tam po prostu nic nie robią, piją, imprezują, nie mają celu, zachwycają się walkami byków, są puści. To jest komentarz Hemingwaya do straconego pokolenia.

Ludzi, którzy umieją pisać książki, ale nie umieją żyć. Są zagubieni w świecie bez wojny.

Ta książka była dla mnie wglądem w tamto życie, dla mnie fascynujące. Zainteresujcie się tą książką.

Instagram: Mateusz o książkach

.

„Słońce zaś wschodzi” to idealne uzupełnienie mojego niedawnego postu o straconym pokoleniu, wszak po raz pierwszy to określenie pojawia się właśnie w tej książce. Portretuje ona młodych amerykańskich artystów, dojrzewających w okresie pierwszej wojny światowej i zaraz za nią.

Na szybko:...

Rozwiń Zwiń

Jest wiele opinii o tej książce, że skłania do przemyśleń nad własnym życiem. To mnie zaciekawiło, w końcu lubię rozmyśleć, szczególnie nad życiem.

Wydaje się, że historia temu sprzyja, co prawda trochę oklepana, ale jednak. W skrócie przeżywamy z główną bohaterką prawdopodobnie jej ostatnie chwile życia. Olga dowiaduje się, że jest śmiertelnie chora, rezygnuje z leczenia i zabiera mamę nad morze. Postanawia dokończyć życie jak najbardziej się da.

Wydaje się idealną przestrzenią do egzystencjonalnych rozważań, w którą jednak zupełnie nie wszedłem. Już od samego początku nie poczułem tej książki, ciężko mi było postawić się w roli głównej bohaterki, a narracja dosyć powolna nie popychała mnie do tego.

Nie znalazłem w niej tego czegoś więcej, co pozwoliłoby mi zatracić się w myślach. Historia z kolei nie była na tyle interesująca, a jej czytanie mnie nie nudziło. Żeby było jasne, nie jest aż tak źle napisana. W gruncie rzeczy jest całkiem niezła, lecz zupełnie do mnie nie trafiła. Oczywiście progiem wejścia dla mnie jest fakt, że daleko mi do życia, które prowadziła i prowadzi bohaterka, natomiast wyróżnikiem dobrego pisarstwa jest to, że czytelnik jest w stanie ten próg przeskoczyć. Ciężko znaleźć mi w niej coś co odróżni ją od innych tego typu książek, coś co rzuciłoby ziarno do spojrzenia na przeżywanie życia z innej strony.

Nie zniechęcam do sięgnięcia po nią, raczej do rozważnego zastanowienia się, czy będzie ona dla Was.

Instagram: Mateusz o książkach

Jest wiele opinii o tej książce, że skłania do przemyśleń nad własnym życiem. To mnie zaciekawiło, w końcu lubię rozmyśleć, szczególnie nad życiem.

Wydaje się, że historia temu sprzyja, co prawda trochę oklepana, ale jednak. W skrócie przeżywamy z główną bohaterką prawdopodobnie jej ost...

Rozwiń Zwiń

Jeżeli nie jesteście nowi na moim profilu, to wiecie, że Hemingway to jeden z moich ulubionych pisarzy. Nawet bardziej niż jego książki, lubię wszystko to co dookoła nich. To, kiedy powstawały, kto jaką może być postacią itd. Hemingawy charakteryzuje się prostotą historii, nie ma zbyt wielu opisów, których osobiście nie lubię, a jego teksty potrafią przyjmować pewien reporterski styl. Dlatego też jest on niejako wehikułem czasu, który przez swoje twory literackie, przenosi nas do czasów, w których żył.

W dużym skrócie „Za rzekę, w cień drzew” opowiada o pułkowniku, oficerze armii amerykańskiej, który zmaga się ze śmiertelną chorobą. Ma romans z nastoletnią Renatą, opowiada jej i wspomina swoje doświadczenia z frontu, jednocześnie przemyślając życie, miłość i śmierć. To wszystko kręcąc się po Włoskich hotelach, knajpach i uliczkach.

Ta książka miała skrajne opinie. Przez ówczesnych krytyków została zjechana, natomiast została pokochana przez czytelników, notując wysokie wartości sprzedaży. Znana sytuacja prawda?

Dla mnie jest ona inna niż to co czytałem od Ernesta Hemingwaya do tej pory, jest w niej więcej opisów, mam wrażenie, że więcej literackości, która wychodzi mu różnie. Jest idealnym przykładem koncepcji „góry lodowej”, w której jedna siódma treści jest w historii opisanej przez autora, a cała reszta jest schowana dla czytelnika, niedopowiedziana, w domyśle czytelnika. Wadą tej koncepcji jest fakt, że aby poczuć całkowicie historię, trzeba być uzbrojonym w odpowiednią wiedzę i kontekst. A to z biegiem lat staje się coraz trudniejsze. W „Za rzekę, w cień drzew” jest masa przypisów, które pojaśniają i pomagają zobaczyć coś poza czubkiem góry lodowej. Jeśli tego nie rozumiemy, tekst będzie dla nas nudny.

Nie jest to moja ulubiona książka Hemingwaya, stał się natomiast przyczynkiem do kolejnego zgłębiania przeze mnie tego okresu straconego pokolenia. Książka dla optymistów pióra Hemingawaya.

Instagram: Mateusz o książkach

.

Jeżeli nie jesteście nowi na moim profilu, to wiecie, że Hemingway to jeden z moich ulubionych pisarzy. Nawet bardziej niż jego książki, lubię wszystko to co dookoła nich. To, kiedy powstawały, kto jaką może być postacią itd. Hemingawy charakteryzuje się prostotą historii, nie ma zbyt wiel...

Rozwiń Zwiń

Mój stosunek do Jakuba Żulczyka nazwałbym love-hate relationship. Czytając jego książki jestem umęczony narracją, postaciami, tematyką, a po przeczytaniu całość, uznaje, że to było dobre.

Tak samo mam z Informacją zwrotną.

W skrócie to historia byłego muzyka, mającego problem z alkoholem, którego syn znika po spotkaniu z nim, ten go jednak nie pamięta bo był zapity. A w tle wisi warszawska afera reprywatyzacyjna.

Znowu się zmęczyłem, raz nawet przerwałem czytanie i zrobiłem sobie przerwę na kilka tygodni, tak bardzo źle czułem się będąc w umyśle głównego bohatera. Taka jest ta książka, pełna pijackiego chaosu, cierpienia wszystkich dookoła, smutna w swoim przekazie. Jedna scena poruszyła mnie szczególnie, nawet samo umieszczenie jej w czasie nie jest przypadkowe, jest to opis wakacji, które są zniszczone przez alkoholowe eskapady ojca. Było mi po tym fragmencie tak cholernie smutno…. osobiście nie miałem takich doświadczeń, a czułem się jakbym sam to przeżył. Czy może być lepsza rekomendacja dla książki?

Wątek kryminalny w tej historii nie jest szczególnie interesujący i istotny, mam wrażenie, że jest po to, aby po prostu móc opowiedzieć historię alkoholika w jakiś ramach. Ciekawym jest przemycenie tematu reprywatyzacji, wiele o tym słyszałem, a nie do końca wiedziałem o co w tym chodzi. Oczywiście nie jest to odpowiednie miejsce, aby zgłębić ten temat, ale w żołnierskich słowach wyjaśnione jest na czym polegał proceder.

Informacja zwrotna to najlepsze co dostałem od Żulczyka. Czy jeszcze muszę pisać, że polecam?

Instagram: Mateusz o książkach

.

Mój stosunek do Jakuba Żulczyka nazwałbym love-hate relationship. Czytając jego książki jestem umęczony narracją, postaciami, tematyką, a po przeczytaniu całość, uznaje, że to było dobre.

Tak samo mam z Informacją zwrotną.

W skrócie to historia byłego muzyka, mającego problem z alkohol...

Rozwiń Zwiń

Mózg jest dla mnie najbardziej intrygującym kawałkiem mięsa w naszym ciele. Chociaż nie zawsze rozumiem, staram się czytać o jego działaniu. Jego poziom skomplikowania jest tak duży, że jego naprawa wydaje się wręcz niemożliwa.

Tym właśnie zajmują się neurochirurdzy. Przez pryzmat tego co robią na stole operacyjnym łatwo popaść w nurt myślenia o nich jako o bogach, którzy w magiczny sposób sprawiają, że pacjenci przeżywają. Jak pokazuje Vajkoczy to nie do końca tak. Oni stoją na czele całego zespołu ludzi, którzy dokonują naprawy, a ta nie zawsze się udaje.

"Co by Pan zrobił na moim miejscu" to spisane historie ze szpitalnych sal neurochirurga Petera Vajkoczego. Widać w niej schemat budowania narracji: na początku rozdziału autor piszę trochę o sobie i swojej profesji, później trochę o pacjencie i jego przypadku, a na końcu szczegółowo opisuje samą operację, np. jak wwierca się w czaszkę, odsuwa odpowiednie części i wycina guza. Te opisy są bardzo męczące, wyobrażam sobie, że choć w kilku procentach odzwierciedlają zmęczenie i uczucie napięcia jakie panuje podczas operacji.

Sporo tutaj o samych guzach, budowie mózgu, technikach operacyjnych i przyszłości neurobiologii. Chociaż Vajkoczy stara się je przedstawić w najprostszych słowach, dla mnie nie zawsze mu się to udaje i sprawia, że nie jest to książka najłatwiejsza w odbiorze.

Musicie być zainteresowani taką tematyką, aby się Wam ta książka spodobała.

Instagram: Mateusz o książkach

Mózg jest dla mnie najbardziej intrygującym kawałkiem mięsa w naszym ciele. Chociaż nie zawsze rozumiem, staram się czytać o jego działaniu. Jego poziom skomplikowania jest tak duży, że jego naprawa wydaje się wręcz niemożliwa.

Tym właśnie zajmują się neurochirurdzy. Przez pryzmat tego c...

Rozwiń Zwiń