Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piąty tom historii Harry'ego Pottera, pod enigmatycznym tytułem "Zakon Feniksa", kontynuuje historię młodocianego czarodzieja, podejmując ją wkrótce po przełomowych wydarzeniach z końcówki "Czary Ognia". Oto w pełni sił powrócił do świata żywych Lord Voldemort, arcywróg magicznej społeczności, odpowiedzialny za wielkie zbrodnie, w tym zamordowanie rodziców Harry'ego i usiłowanie zabicia również jego samego.

Tradycją stało się już, że przy każdym kolejnym tomie serii (która - co warto zaznaczyć - ominęła mnie w dzieciństwie, i którą jako blisko trzydziestolatek nadrabiam po raz pierwszy) zaznaczam, że historia staje się coraz mroczniejsza. Nie inaczej jest w tym przypadku. Po traumatycznych doświadczeniach z Turnieju Trójmagicznego, Harry już od pierwszych rozdziałów zmaga się z poczuciem osamotnienia i niepewności co do przyszłości: tym większym, że Ministerstwo Magii nie daje wiary jego relacjom i bagatelizuje doniesienia o powrocie Czarnego Pana.
Co gorsza - już w pierwszych rozdziałach Harry musi zmierzyć się z niesłusznym oskarżeniem i groźbą wyrzucenia ze szkoły przed rozpoczęciem nowego roku szkolnego (nawiasem mówiąc, system sądowniczy w świecie czarodziejów wygląda jak bazujący na wzorcach wręcz totalitarnych). Jednocześnie Harry zaznajamia się z reaktywowanym Zakonem Feniksa: utrzymywaną w tajemnicy organizacją, do której należą przeciwnicy Voldemorta, a wśród nich wielu dobrych znajomych Pottera. W samym Hogwarcie Harry zastaje zaś nowe porządki: nowa nauczycielka obrony przed czarną magią, Dolores Umbridge, ślepo oddana Ministerstwu, prowadzi swoje lekcje w sposób co najmniej dyskusyjny (zwłaszcza w obliczu zbliżającego się zagrożenia), a co gorsza - od pierwszego dnia prowadzi krucjatę przeciwko dyrektorowi, nieocenionemu Albusowi Dumbledore'owi, usiłując zagarnąć - z poparciem Ministerstwa - jak najwięcej władzy dla siebie.

"Zakon Feniksa" objętościowo jest największym tomem całej septalogii i trudno się dziwić: choć, tak jak poprzednie części, obejmuje mniej więcej jeden rok szkolny, poruszonych wątków jest całe zatrzęsienie: oprócz wymienionych wyżej, powieść podejmuje też tematy m.in pierwszych sercowych uniesień i rozczarowań Harry'ego, jego złożonej relacji z odzyskanym po latach ojcem chrzestnym, utworzenia przez uczniów tajnej organizacji szkolącej się w pomijanej przez Umbridge praktyce obrony przed czarną magią, czy wreszcie sumów - wieńczących piąty rok nauki w Hogwarcie egzaminów determinujących dalszy tok nauczania, a w konsekwencji - bezpośrednio wpływających na wybór przyszłego zawodu. Mimo naprawdę dużych jak na tę serię gabarytów (tom ma objętość mniej więcej pierwszych 2,5 części) nie ma tu miejsca ani na nudę, ani na zbędne dygresje: każdy rozdział jest potrzebny, każdy wnosi coś istotnego do historii, każdy wzbogaca świat przedstawiony.
Na szczególne uznanie zasługuje ostatnia część książki, w której tempo akcji gwałtownie przyspiesza, prowadząc do niedającego się oderwać ani na chwilę punktu kulminacyjnego (tak, to jeden z tych rzadkich momentów, gdy człowiek godzi się, by przeczytać jeszcze jeden rozdział wiedząc, że rano będzie żałował tej godziny snu mniej). Trzeba przy tym pamiętać, że książka nadal kierowana jest do młodego odbiorcy, zatem pomiędzy dość przejmującymi wydarzeniami nie brak jest elementów humorystycznych (przede wszystkim wątku bliźniaków Weasley, którzy w sposób dość niekonwencjonalny, choć sobie właściwy, podchodzą zarówno do nauki w swojej ostatniej klasie, jak i do wydarzeń w szkole - jak dokładnie, tego jednak w tym miejscu nie zdradzę: to trzeba przeczytać samemu).

Jako nowy czytelnik całej serii, oceniam piąty tom bardzo wysoko i jak najbardziej polecam.

Piąty tom historii Harry'ego Pottera, pod enigmatycznym tytułem "Zakon Feniksa", kontynuuje historię młodocianego czarodzieja, podejmując ją wkrótce po przełomowych wydarzeniach z końcówki "Czary Ognia". Oto w pełni sił powrócił do świata żywych Lord Voldemort, arcywróg...

Rozwiń Zwiń

Księgi Południa to zebrane w jednym tomie trzy powieści Glena Cooka, poświęcone tajemniczej Czarnej Kompanii - grupie oddanych wojaczce najemników o wielowiekowej tradycji, której korzeni w zasadzie nikt już nie pamięta.
Autor kontynuuje historię opowiedzianą we wcześniejszych trzech pozycjach (również wydanych w jednym tomie "Kroniki Czarnej Kompanii). Tym razem "Srebrny grot" podejmuje temat dalszych losów kilku postaci, które pod koniec wcześniejszych utworów odłączyły się od tytułowej Czarnej Kompanii ruszając w swą własną drogę, z kolei "Gry cienia" i "Sny o stali" kontynuują główny wątek cyklu: Kompania, po wypełnieniu swoich zobowiązań na północy, rusza na dalekie południe, by w odległym Khatovarze odnaleźć swoje korzenie.

Na wstępie - przyłączam się do ostrzeżenia pojawiającego się w innych opiniach: wydawca, prawdopodobnie chcąc nawiązać w opisie z tyłu książki do wszystkich trzech tomów, rąbnął bezczelny spoiler, ujawniający de facto zakończenie "Gier cienia".

To, co wyróżnia powieści Glena Cooka, to rzecz, która dziś jest dość oczywista, jednak swego czasu (w połowie lat 80. XX w.) stanowiła małą rewolucję na polu fantasy: opowieść została sprowadzona do poziomu zwykłych żołnierzy, starających się odnaleźć pośród rozmaitych, nierzadko potężnych sił. Tytułowa Czarna Kompania to bynajmniej nie oddział doborowych rycerzy w lśniących zbrojach, lecz grupa prostych żołdaków. Narracja wielu rozdziałów prowadzona jest w pierwszej osobie z perspektywy oddziałowego kronikarza - a jednocześnie medyka i dowódcy, znanego jedynie pod przezwiskiem "Konował". Czasem jednak pojawiają się trzecioosobowe rozdziały zogniskowane na poczynaniach innych postaci, m.in czarnych charakterów: widać to szczególnie wyraźnie w "Snach o stali", gdzie - z przyczyn fabularnych, których w tym miejscu nie chcę zdradzać - narracja prowadzona jest niezależnie w kilku liniach.

Trudno pozbyć się wrażenia, że Glen Cook naprawdę zyskuje wraz z nabywaniem doświadczenia: z każdym kolejnym tomem rysowany przez niego świat staje się coraz bardziej przekonujący; zwłaszcza w "Snach o stali", gdzie pojawiają się interesujące wątki polityczne i religijne (oczywiście znacznie mniej złożone, niż do czego mogły przyzwyczaić czytelników inne, późniejsze serie różnych autorów z rozbuchanymi intrygami politycznymi), a prowadzona narracja sprawia wrażenie coraz bardziej spójnej.

Pozycja warta przeczytania, choć nadmieniam, że z uwagi na poziom złożoności (szczególnie w zakresie wątków militarnych) zdecydowanie polecam osobom, które mają już doświadczenie z literaturą fantasy, zwłaszcza tą nieco bardziej "brudną".

Księgi Południa to zebrane w jednym tomie trzy powieści Glena Cooka, poświęcone tajemniczej Czarnej Kompanii - grupie oddanych wojaczce najemników o wielowiekowej tradycji, której korzeni w zasadzie nikt już nie pamięta.
Autor kontynuuje historię opowiedzianą we wcześniejszych trzech pozy...

Rozwiń Zwiń

Kolejny tom przygód młodego czarodzieja, a w nim - kolejny rok nauki w Hogwarcie. W mojej ocenie - to najlepsza dotąd powieść o Chłopcu, który przeżył.

"Czara Ognia" idzie w kierunku, który zarysowywał już "Więzień Azkabanu", przyspieszając jednocześnie kroku: już prolog i pierwsze rozdziały dają czytelnikowi jasno do zrozumienia, że czasy względnej beztroski minęły bezpowrotnie.
Po Mistrzostwach Świata w Quidditchu, zakończonych przedziwnym incydentem jasno wskazującym, że stoją za nim zwolennicy Voldemorta, Harry powraca do Hogwartu. Tam wkrótce ogłoszona zostaje wielka, utrzymywana w ścisłej tajemnicy nowina: brytyjska szkoła czarodziejów będzie gospodarzem Turnieju Trójmagicznego, międzyszkolnej i międzynarodowej rywalizacji o wielowiekowej tradycji. W niejasnych okolicznościach, tytułowa Czara Ognia wskazuje jako jednego z uczestników Harry'ego Pottera. Ku zaskoczeniu wszystkich, jako że Turniej słynie z wysokiego poziomu trudności, niejednokrotnie prowadząc do śmierci zawodników...

Autorka konsekwentnie zmierza w stronę coraz poważniejszych tematów - choć nadal nie brak tu elementów mających zapewnić odrobinę wytchnienia, jak magiczne sztuczki Freda i George'a Weasleyów, czy - nie zdradzając szczegółów - zemsta jednej z kluczowych postaci na osobie, która szczególnie zaszła jej za skórę.

Główna intryga jest kilkupoziomowa i znacznie trudniejsza do rozgryzienia, niż miało to miejsce w "Kamieniu Filozoficznym" czy "Komnacie Tajemnic". Pojawiają się też - na razie jedynie lekko zarysowane - wątki polityczne, jak zakulisowe rozgrywki Ministerstwa Magii, czy nowo odkryte powołanie Hermiony do walki o poprawę losu skrzatów domowych.
W "Czarze ognia" debiutuje sporo nowych postaci, wśród których na szczególną uwagę zasługuje nowy nauczyciel obrony przed czarną magią, ekscentryczny były auror (odpowiednik magicznego żandarma-śledczego) Alastor Moody, który okazuje dość zaskakującą sympatię względem Harry'ego Pottera. Jednak i dobrze już znani herosi nie schodzą na dalszy plan. Na szczególną uwagę zasługuje wątek odbudowującej się relacji między Harrym a Syriuszem Blackiem, jego ojcem chrzestnym, który niesłusznie spędził kilkanaście lat w Azkabanie i dalej uchodzi za wyjętego spod prawa.
Szczególnie warte podkreślenia jest również że młodociani bohaterowie rosną razem z czytelnikami. Harry i jego przyjaciele mają 14 lat, co daje pretekst - na tle wątku balu bożonarodzeniowego - do poruszenia po raz pierwszy w serii tematu pierwszych zauroczeń i rozczarowań na tym polu.

Na szczególne wyróżnienie zasługuje ostatnia część książki - od chwili poprzedzającej rozpoczęcie ostatniego zadania turniejowego, akcja przyspiesza gwałtownie, nie pozwalając ani na chwilę się oderwać, wywołując syndrom "jeszcze jednego rozdziału", przerwany dopiero nadejściem ostatniej strony. Z kolei kulminacyjny moment opowieści - dość ostro wyznaczający kres niewinności całej serii - opisany został niezwykle sugestywnie i odpowiednio niepokojąco.

Pozycja jak najbardziej warta polecenia, tak jak i wszystkie wcześniejsze tomy serii.

Kolejny tom przygód młodego czarodzieja, a w nim - kolejny rok nauki w Hogwarcie. W mojej ocenie - to najlepsza dotąd powieść o Chłopcu, który przeżył.

"Czara Ognia" idzie w kierunku, który zarysowywał już "Więzień Azkabanu", przyspieszając jednocześnie kroku: już pro...

Rozwiń Zwiń

Trudno w zasadzie określić, czym dokładnie jest Tokyo Vice. Z jednej strony to reportaż o pracy dziennikarza śledczego w japońskich realiach, z drugiej strony - znaczną część książki stanowią wątki autobiograficzne Jake'a Adelsteina, przedstawiającego się jako jedyny zagraniczny dziennikarz, któremu udało się z bliska przyjrzeć japońskiemu półświatkowi. Autor poświęca dużo uwagi kulisom pracy dziennikarskiej w Kraju Kwitnącej Wiśni, co - jeśli dać wiarę jego relacji - ma wiązać się z zawieraniem bliskich, prywatnych znajomości z funkcjonariuszami, zakrapianymi imprezami z osobami z półświatka, czy bliskimi kontaktami z różnego autoramentu pracownicami seksualnymi.

Nie wypowiadając się w tym miejscu na temat wiarygodności całej relacji (choć trudno nie zauważyć, że często wydaje się ona przynajmniej dość mocno ubarwiona) trzeba oddać Adelsteinowi, że jego opowieść wciąga i często w czasie lektury traciłem poczucie czasu. Przytaczane historie są rozbudowane i emocjonujące - choć niestety, zwykle w przygnębiający sposób.

Z drugiej strony, nie da się nie zauważyć pewnego chaosu narracyjnego - czasem brak tu balansu pomiędzy faktami, kulisami pracy dziennikarskiej czy przemyśleniami samego autora. Poza tym, miałem wrażenie że czasem brakuje naświetlenia podstawowych faktów dotyczących yakuzy, które mogą nie być znane laikowi.
Niemniej, myślę że mimo tych uchybień, jest to pozycja warta przeczytania.

Na marginesie - jeśli ktoś zastanawia się, ile wspólnego ma książka z serialem HBO o tym samym tytule (który wydaje się skądinąd mieć spory potencjał na duży hit w kolejnych sezonach) - relatywnie niewiele. Fabuła serialu jest dużo bardziej zwarta, scenarzyści wpletli do niej jedynie co bardziej charakterystyczne wątki i sceny z książki, a w zasadzie wszystkie postaci poza samym Adelsteinem są fikcyjne, co najwyżej luźno oparte na osobach opisanych w drukowanym "Tokyo Vice".

Trudno w zasadzie określić, czym dokładnie jest Tokyo Vice. Z jednej strony to reportaż o pracy dziennikarza śledczego w japońskich realiach, z drugiej strony - znaczną część książki stanowią wątki autobiograficzne Jake'a Adelsteina, przedstawiającego się jako jedyny zagraniczny dziennikar...

Rozwiń Zwiń