Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciekawa i przystępna książka, miejscami nieco infantylna jednak zdaje się najlepszym wstępem dla osoby, której obca jest historia „Wielkiej Rewolucji Francuskiej”. Właściwie przedstawiona jest cała rewolucja ze swoimi wszystkimi istotnymi wydarzeniami oraz właściwie datująca wszystkie wydarzenia. Jedyną wadą tej książki jest wrażenie sympatyzowania autora z Robespierrem i przedstawienie go w dobrym świetle; mimo że autor podkreśla stracenie Dantona i Desmoulinsa przez Robespierre’a („tych cnotliwych obywateli”) to często podkreśla jak dobrym rewolucjonistą był Robespierre, bohater doznaje szoku na wieść o śmierci Robespierre’a - zostają tam też przytoczone cytaty samego Robespierre’a ubolewającego nad końcem republiki oraz francuskiego historyka twierdzącego, że republika zginęła wraz z tym czołowym jakobinem. Czy Robespierre był fundamentem republiki czy może raczej jego polityka doprowadziła do jej śmierci?
Tego pytania autor już nie stawia i tych wątpliwości nie rozwiewa

Ciekawa i przystępna książka, miejscami nieco infantylna jednak zdaje się najlepszym wstępem dla osoby, której obca jest historia „Wielkiej Rewolucji Francuskiej”. Właściwie przedstawiona jest cała rewolucja ze swoimi wszystkimi istotnymi wydarzeniami oraz właściwie datująca wszystkie wyda...

Rozwiń Zwiń

"Rewolucja, niczym Saturn, pożera własne dzieci"
To już legendarne słowa, które swoją mocą przerosły nie tylko samego ich autora, ale nawet i całe wydarzenie, którego się tyczy czyli słynną rewolucję Francuską - są przypisywane wielkiemu tytanowi rewolucji, George Jacques Dantonowi.
Mimo popularności słynnego cytatu Dantona oraz powszechnej znajomości jego "cierpkiej twarzy wolności", która nieubłaganie kojarzy się z surowością oraz niesprawiedliwością gilotyny - mało znany jest sam Danton jako człowiek oraz działacz. Trzeba sobie jasno powiedzieć, że w przeciwieństwie do takiego np Robespierre'a, Danton nie jest postacią łatwą w klasyfikacji; jego wybitność oraz sława kłócą się z jego złożonością, wielowymiarowością nie podlegającą prostej ocenie.
Danton jest z jednej strony obrazem polityka skorumpowanego, który nie ma problemów z dorabianiem się na dziele rewolucji, z drugiej strony jest głosem rozsądku i prawdziwym działaczem, który dąży do racjonalizacji systemu rewolucyjnego oraz jego uczłowieczenia (przez co jego stronnictwo będzie nazywane "pobłażliwymi") - jednak znowu w innych swych wypowiedziach Danton wygląda niczym prowodyr, który chętnie mówi o przelewaniu krwi i sam jest odpowiedzialny za uformowanie się trybunału rewolucyjnego.
Przez całą pracę Baszkiewicza nie potrafiłem ocenić Dantona i jeszcze teraz po tej lekturze nie jestem do tego zdolny; był to z pewnością wybitny retor, który świadomy swego talentu wykorzystywał go w sobie tylko znanych celach a co się kryło w głowie Dantona? Jest to raczej tajemnicą.
Pocieszeniem dla mnie jest fakt jaki podaje Baszkiewicz pod koniec swej pracy, że sami historycy różnie wnioskowali o ambicjach Dantona; a więc prawdopodobnie nigdy się nie dowiemy ile w tym Dantonie było łotra a ile bohatera.

Sama książka była interesująca jednak pod względem "czytelności" dla osoby nie zainteresowanej głęboko tematem rewolucji Francuskiej - dużo traciła w porównaniu z takim np "Ludwikiem XVI" Baszkiewicza; nieraz autor przedstawiał całe środowisko i wydarzenia, jakby czytelnik nie był obeznany kompletnie w temacie - innym razem kluczowe wydarzenia pomijał, jakoby był przekonany, że czytelnik jest z nimi zapoznany (np kompletnie zignorowane zostało zgilotynowanie Ludwika XVI oraz konsekwencje tego wydarzenia, podobnie ze śmiercią Marata, innym razem z kolei Baszkiewicz wchodzi w szczegóły polityki międzynarodowej - wydaje mi się, że są tu elementy wymagające dopracowania by praca sprawiała wrażenie "pełnej"). Nieraz potok nazwisk czy szybkość akcji przytłaczała, ale ostatecznie praca jest przystępna i nie wymaga szczególnie głębokiej znajomości Rewolucji Francuskiej. Oczami Dantona zostają nam przedstawione losy Francji.

Wniosek jaki dla mnie płynie z historii Dantona i na co zdaje się należy zwrócić uwagę to brutalność politycznej gry w ramach Konwentu, to parszywość, zakłamanie i okrucieństwo na każdym szczeblu władzy, gdzie ścierają się ze sobą ambicje, ideały oraz interesy, których konsekwencją są niewinne ofiary - strach i ambicja stworzą brutalne narzędzie jakim jest Trybunał Rewolucyjny a przed tym trybunałem w końcu staną wszyscy czołowi rewolucjoniści, Brissot, Herbert, w końcu Danton a na samym końcu Robespierre; dopiero przelani ich krwi uspokoi rewolucyjny głód.
Jest to socjologiczna nauka o tym jak piękne ideały, ambicje oraz emocje potrafią przeobrazić coś tak pięknego jak wolność i równość w tak straszliwą machinę jaką była jakobińska dyktatura.

"Rewolucja, niczym Saturn, pożera własne dzieci"
To już legendarne słowa, które swoją mocą przerosły nie tylko samego ich autora, ale nawet i całe wydarzenie, którego się tyczy czyli słynną rewolucję Francuską - są przypisywane wielkiemu tytanowi rewolucji, George Jacques Dantono...

Rozwiń Zwiń

Wrażenie w tej książce robi problematyka polityczna, która w swojej treści jest tak odległa od współczesnych nam realiów.
M.in. nigdy nie dostrzegłem jak poważnym problemem jest odklejenie monarchy od władzy i dosłowne wybieranie „na ślepo” decyzji, które mają zadowolić lud. Zręczni i lubiani ministrowie są dymisjonowani przez różne dworskie intrygi, o zajmowaniu ważnych stanowisk decydują sympatie i antypatie personalne monarchy - trudność z jaką monarcha adaptował się do tak prostej i jasnej sytuacji jest głównym świadectwem przestarzałości absolutnej monarchii, niezdolnej do podejmowania właściwych decyzji, gdy znaczenie ma opinia ludu.
Historia Ludwika XVI to historia w gruncie rzeczy; przeciętnego, dobrego moralnie monarchy, któremu zabrakło zdecydowania w transformacji monarchii; zapatrzony w swych poprzedników i w dworskie wartości nie potrafił efektywnie zareagować na upadający system.
Ciekawa książka, ale ostatecznie dużo czasu poświęcono ministrom za to sam proces Ludwika XVI i jego wyrok przebiegł w ok 10 stron - dziwna budowa pracy.

Wrażenie w tej książce robi problematyka polityczna, która w swojej treści jest tak odległa od współczesnych nam realiów.
M.in. nigdy nie dostrzegłem jak poważnym problemem jest odklejenie monarchy od władzy i dosłowne wybieranie „na ślepo” decyzji, które mają zadowolić lud. Zręczni i lubi...

Rozwiń Zwiń

Pracę te czytam już drugi raz i wydaje mi się ciekawsza niż była wcześniej - czytanie o doświadczeniach NDE, które prawdopodobnie czeka nas wszystkich (aczkolwiek nie wszyscy będziemy mieli okazję o nim opowiedzieć) dodaje otuchy oraz celowości życiu poprzez zasianie nadziei, że śmierć nie jest końcem naszej wędrówki a życie opierać się powinno na miłości i nauce. Czy faktycznie wizje podczas śmierci klinicznej są doświadczeniem podchodzącym pod mistykę czy może wynikiem niedotlenienia mózgu? Na tę chwilę wygląda na to, że nie mamy odpowiedzi - jednak zbieżność relacji skłania mnie ku wierze w autentyczność tych doświadczeń.
Rzadko tak mówię, ale uważam, że to pozycja obowiązkowa dla każdego, nawet dla sceptyka, ponieważ stanowi sympatyczny bodziec do autorefleksji.

Pracę te czytam już drugi raz i wydaje mi się ciekawsza niż była wcześniej - czytanie o doświadczeniach NDE, które prawdopodobnie czeka nas wszystkich (aczkolwiek nie wszyscy będziemy mieli okazję o nim opowiedzieć) dodaje otuchy oraz celowości życiu poprzez zasianie nadziei, że śmierć nie...

Rozwiń Zwiń

Praca Thomasa Paine'a poświęcona argumentacji na rzecz swoistych "świadczeń socjalnych" wobec ludzi wkraczających w dorosłość oraz starszych - znajdują się w niej rozważania Paine'a w których to przekonuje, że nierówności społeczne wynikają m.in. z zagrabienia naturalnego dziedzictwa wszystkich ludzi (jakim jest ziemia) przez część społeczeństwa - ci właściciele powinni odprowadzać podatek równoważny ich udziałowi w wykorzystywaniu naturalnego dziedzictwa a pieniądze z tego podatku przeznaczane na wkraczających w dorosłość ludzi, którzy nie mieli szans na posiadanie udziału w naturalnym dziedzictwie.
Przez fakt, że nie jestem ekonomistą to ciężko określić mi realność oraz funkcjonowanie tego typu programu jednak sama idea jak i pobudki za nią się kryjące jest bardzo ciekawa i chętnie zapoznałbym się z bardziej współczesnym odbiorem problematyki nierówności między pokoleniami oraz teorią rozwiązania takich niesprawiedliwości.

Praca Thomasa Paine'a poświęcona argumentacji na rzecz swoistych "świadczeń socjalnych" wobec ludzi wkraczających w dorosłość oraz starszych - znajdują się w niej rozważania Paine'a w których to przekonuje, że nierówności społeczne wynikają m.in. z zagrabienia naturalnego dziedzi...

Rozwiń Zwiń

Dzieło świetnie wprowadzające w uczucia i myśli ludzi, którzy sprzeciwili się królowi Jerzemu III. Thomas Paine świetnie przedstawia lęki oraz nadzieje narodu dodając nowego wymiaru współczesnemu czytelnikowi do oceny rewolucji amerykańskiej. Rzetelnie wymienia wszystkie możliwości jakie czekają naród amerykański; możliwe, że tyrania wyłącznie wzrośnie, jest szansa, że zwycięstwo doprowadzi tylko do wiecznych animozji oraz ubóstwa jednak według autora wszystkie te wątpliwości powinny zostać odrzucone wobec walki o ludzką godność jaką miał prezentować bunt wobec Jerzego III.

Na początku Thomas Paine przedstawia podstawy swojej filozofii dowodząc obowiązków i praw jakie przysługują każdemu człowiekowi, również wchodzi w kontraktualizmu argumentując o wtórności rządów wobec społeczeństw oraz o konieczności ich uzależnienia od woli ludu - druga połowa, z kolei dla mnie nieco monotonniejsza i mniej treściwa przez swą propagandową naturę; jest przede wszystkim atakiem na XVIII wieczne monarchie, na ich prawa, zachęcanie amerykanów do walki i odpieranie głosów krytyki wobec rewolucji.
Mimo wszystko; praca jest drobna i możliwa do przeczytania w kilka godzin a jej niepowtarzalny charakter, argumentacja oraz historia za nią kryjąca się skłaniają do sięgnięcia po te pozycje.

Dzieło świetnie wprowadzające w uczucia i myśli ludzi, którzy sprzeciwili się królowi Jerzemu III. Thomas Paine świetnie przedstawia lęki oraz nadzieje narodu dodając nowego wymiaru współczesnemu czytelnikowi do oceny rewolucji amerykańskiej. Rzetelnie wymienia wszystkie możliwości jakie c...

Rozwiń Zwiń

Przyjemna, szybka praca omawiająca życie i działalność intelektualną Thomasa Paine'a; szkoda, że tak mało na naszym polskim rynku prac omawiających tego myśliciela, bo te skromne 150 stron stanowiące jedyne polskie opracowanie Paine'a jest niewystarczające dla dobrego zrozumienia tego Amerykańskiego filozofa wolności.

Przyjemna, szybka praca omawiająca życie i działalność intelektualną Thomasa Paine'a; szkoda, że tak mało na naszym polskim rynku prac omawiających tego myśliciela, bo te skromne 150 stron stanowiące jedyne polskie opracowanie Paine'a jest niewystarczające dla dobrego zrozumienia tego Amer...

Rozwiń Zwiń

Jestem zaskoczony liczbą względnie pozytywnych ocen pod pracą tego ewidentnego szaleńca, którego prostota myśli i argumentacji przypomina wywiad z Korwinem.
Ted Kaczyński, sadystyczny oraz niezdolny do funkcjonowania w społeczeństwie psychopata tłumaczy, że jego zabijanie ludzi jest uzasadnione, ponieważ jest to pewne medialne zagranie by dać społeczeństwu swój "niezwykły" przekaz czyli manifest "Społeczeństwo przemysłowe i jego konsekwencje" a w nim to mieszane są osobiste odczucia autora z teoriami spiskowymi i szczyptą sensownej argumentacji (która w żadnym wypadku nie jest rewolucyjna czy "nowa").

Ted Kaczyński zaczyna od analizy "lewactwa", które definiuje jako jednostki przesiąknięte przez system i prosystemowe a w konsekwencji diabelnie złe i szkodliwe; jego zdaniem bronienie słabszych, wspieranie różnych mniejszości czy ogólnie posiadanie wyrzutów sumienia (i najwidoczniej moralności) jest wyrazem lewackiego naduspołecznienia a Ted Kaczynski uważa, że bycie jednostką zgodną ze społeczeństwem jest złe (z niejasnych przyczyn tak sądzi, najwidoczniej nie wie, że ludzie naturalni żyją w grupie i również w prymitywnych społecznościach kierują się pewną moralnością oraz normami).

Następnie argumentuje, że człowiek nie jest zdolny do satysfakcji w społeczeństwie postindustrialnym, ponieważ jest zachwiany proces władzy (czyli znalezienie celu oraz jego osiągnięcie), bo już nie polujemy tylko mamy większą ilość celów, ale nieosiągalnych lub zbyt trywialnych - ta podstawowa teza jest wyssana z palca i równie dobrze można by było powiedzieć, że dla prymitywnego człowieka polowanie było czymś trywialnym i codziennym, nie dającym satysfakcji.

Potem opisuje, że wzrost frustracji w społeczeństwie rośnie przez przeludnienie a najlepszy przykład jaki na to znalazł to hałasujące kosiarki sąsiada - wybitny argument anty-technologiczny, godny ofiar dla swojego ogłoszenia.

Nie chcę tutaj tworzyć jakiejś fundamentalnej analizy tych bzdur, bo pomimo faktu, że Kaczynski poruszył ważną problematykę rozwoju technologicznego oraz jego konsekwencji na psychologię człowieka to poruszył ją z możliwie najidiotyczniejszej strony, podając możliwie najprymitywniejszą i infantylną argumentację - więcej raczej dodają Kaczynskiemu ludzie opracowujący go niż ten zawarł w swoim "dziele".

Paskudna praca i paskudny człowiek, zdecydowanie niegodny romantyzowania czy wychwalania, mamy dużo więcej sensowniejszych teoretyków, którzy napisali lepsze pracę bez konieczności krzywdzenia ludzi.

Daje pracy 3/10 i to wyłącznie ze względu na klarowny język jednak argumentacja, osoba oraz historia kryjąca się za tym manifestem to foliarskie dno

Jestem zaskoczony liczbą względnie pozytywnych ocen pod pracą tego ewidentnego szaleńca, którego prostota myśli i argumentacji przypomina wywiad z Korwinem.
Ted Kaczyński, sadystyczny oraz niezdolny do funkcjonowania w społeczeństwie psychopata tłumaczy, że jego zabijanie ludzi jest uzasad...

Rozwiń Zwiń