Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To było moje jedno z pierwszych nieobowiązkowych zetknięć z teatrem XX wieku.

Wiadomo - wcześniej Witkacy, Mrożek, Różewicz (bo szkoła), ale po dramaty Gombrowicza, może właśnie dlatego, że nikt ode mnie tego nie wymagał, siegnąłem z własnej chęci (tak jak zresztą po Becketta) i byłem zachwycony.

"Ślub", "Operetka" i "Iwona, księżniczka Burgunda" stały się dla mnie przełomowym momentem, gdy przestałem patrzeć na teatr jak na koturnowy, nadmiernie rozemocjonowany, a w gruncie rzeczy pusty karnawał póz i masek.

Gombrowicz to odwrócił - poprzez jawne zastosowanie absurdalnego karnawału póz i masek, odsłonił ukryty w teatrze potencjał. Jego teatr nie próbuje robić z nas idiotów i udawać, że pokazuje rzeczywistość.

Jest z założenia sztuczny i umowny, ale paradoksalnie dzięki temu właśnie obnaża swoistą prawdę, którą tylko sztuka może objawić. Bo odwzorowanie jest tylko naśladownictwem, a radykalne twórcze przekształcenie niekiedy zdziera odbiorcom klapki z oczu.

Nigdy nie widziałem żadnego z tych dramatów na żywo, ale dla mnie zawsze będą ważnym punktem odniesienia w myśleniu o teatrze współczesnym.

To było moje jedno z pierwszych nieobowiązkowych zetknięć z teatrem XX wieku.

Wiadomo - wcześniej Witkacy, Mrożek, Różewicz (bo szkoła), ale po dramaty Gombrowicza, może właśnie dlatego, że nikt ode mnie tego nie wymagał, siegnąłem z własnej chęci (tak jak zresztą po Becketta) i byłem zachwycony.

"Ślub", "Operetka" i "Iwona, księżniczka Burgunda" stały się dla mnie...