Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Siedząc samotnie w obcym domu pełnym obcych, czułam, jakbym znalazła się na niebezpiecznych wodach, kiepska pływaczka rzucona na głębię. Byłam planktonem w oceanie wielorybów”

Maja wkracza w dorosłe życie. Musi zrobić wszystko, żeby utrzymać siebie i swojego syna. Na początku łapie się każdego zajęcia. Natomiast dzięki swojemu talentowi dostaje angaż w musicalu i wyjeżdża na światowe tournée. Natomiast całą otoczkę radości i ekscytacji pokrywa czarny płaszcz poczucia winy, ponieważ w domu zostawiła syna. Obawia się, że po jej powrocie nie będzie już w stanie znaleźć wspólnego języka i odbudować miłości z synem.

„Śpiewaj, tańcuj i wesel się” to trzeci tom autobiografii Mai Angelou. Dwie pierwsze totalnie mnie zachwyciły, mimo że „Wiem, dlaczego w klatce śpiewa ptak” czytałam dwa lata temu, to do dzisiaj emocje, które mi towarzyszyły podczas podróży przez tę opowieść, nadal są żywe. „Wiem, dlaczego w klatce śpiewa ptak” była przejmująco poetycka. „Zgromadźcie się w imię moje” była już bardziej realistyczna, twarda i dorosła. Z kolei „Śpiewaj, tańcuj i wesel się” jest już całkowicie dorosła i bazuje na innych emocjach, przeżyciach i doświadczeniach.

Sprawia to, że wędrując przez wszystkie trzy części, odnajdujemy wszystkie barwy Angelou. Ta część także mnie zachwyciła i jestem niezmienną fanką tej autobiografii. Nie tylko ze względu na środek (o którym więcej troszkę później), ale też ze względu na oprawę graficzną. Ta książka jest bardzo minimalistycznie opracowana, a kolory, które pojawiają się na okładce, są nieco bardziej mroczne niż w przypadku dwóch pierwszych części. Mam wrażenie, że bardzo koresponduje to ze wspomnieniami, które dostajemy w środku.

„Śpiewaj, tańcuj i wesel się” dostarcza nam masy emocji i te emocje nie zawsze są dobre. Natomiast Angelou nie oszukuje i nie mówi, że wszystko w jej życiu było łatwe I wszystko przyszło jej tak po prostu. Pokazuje też cienie samotnego wychowywania syna, cienie małżeństwa i jego braku i cienie sławy. Do tego dostajemy przejmujący opis tęsknoty za synem i rozłąki z nim. Jednocześnie poczucie obowiązku, aby wychować go w dobrobycie. A to wiąże się z podróżą i rozłąką.

W tej książce podróż odgrywa bardzo ważną rolę, nie tylko ze względu na to, że Maya wyrusza na tournée z grupą teatralną. Motyw podróży merytorycznie ukazuje też to, że Maya wciąż szuka siebie. Ona sama zadaje sobie w książce pytanie, czy ten pseudonim, czyli Maya Angelou w końcu będzie tym, czym ona tak naprawdę jest? Do tej pory Maya w pewien sposób ukrywała się i mimo że my znaliśmy jej uczucia, bo o nich pisała, to na zewnątrz nie pokazywała tego, jaka naprawdę jest. Natomiast w „Śpiewaj, tańcuj i wesel się” Maya dorasta i otwiera się na innych ludzi. Pokazuje siebie i nie boi się wyrazić swojego zdania. Nie boi się podejmować trudnych decyzji, które nie zawsze są rozsądne i nie zawsze przynoszą jej szczęście czy spełnienie.

W tej części podróżujemy z Mayą przez jej życie, odkrywając nowe zakamarki duszy i chociaż ta część nie jest już tak poetycko napisana, to wciąż widać umiejętność dostrzeżenia piękna nawet najmniejszej rzeczy. I mimo tego, że Maya dostrzega to piękno, to zdaje też sobie sprawę, że życie nie zawsze tak przyjemne i że czasami rzuca nam kłody pod nogi, a my musimy walczyć, podnosząc się wciąż i wciąż.

Maya w tej części bardzo dojrzała i jej sposób patrzenia na świat zupełnie się zmienił. Widać to w sposobie, w jaki ona buduje swoje zdanie i w jaki opowiada nam o tych wspomnieniach. Tutaj nie ma już takiej bajkowej otoczki, takiego spojrzenia dziecięcymi oczami i idealizowania niektórych rzeczy. Tutaj Maya twardo pisze „Życie stawiało już przede mną wyczerpujące żądania i choć nigdy nie wykluczyłam samobójstwa, żadne dotychczasowe doświadczenie nie rozbiło mnie na tyle, bym poważnie rozważała skończenie ze sobą”.

„Śpiewaj, tańcuj i wesel się” jest przejmującą książką. Zupełnie inną niż dwa poprzednie tomy. Natomiast idealnie współgra z pozostałymi częściami. Każda z tych trzech części opowiada o innym okresie w życiu Angelou i każda oddaje ducha poetki, a gdy połączymy je w całość, widzimy drogę, jaką przebyła Maya. Od dziecka, które potrzebowało miłości i akceptacji, do dorosłej kobiety, która znalazła swoje miejsce i która w końcu pogodziła się z tym, że nie zawsze życie jest łatwe i że mimo tęsknoty za synem i bycia matką może dobrze się bawić wśród innych ludzi lub na samotnych wyjazdach.

Chociaż autobiografia czy biografia nie są gatunkami, które ja czytam często, to autobiografia Angelou zajmie szczególne miejsce w moim sercu. Ta autobiografia wzbudziła we mnie tyle emocji, że ciężko jest opisać je słowami. Ciężko objąć tę piękność i tę poetyckość takim zwykłym prostym językiem. Ja od siebie mogę dodać jedynie, że naprawdę Warto sięgnąć po te książki i skupić się na nich. Zwolnić na chwilę i doszukać się głębszych znaczeń, bo jest ich tutaj naprawdę dużo. Ufam, że te książki wzbudzą i w was wiele emocji. Dlatego z czystym sercem polecam.

„Siedząc samotnie w obcym domu pełnym obcych, czułam, jakbym znalazła się na niebezpiecznych wodach, kiepska pływaczka rzucona na głębię. Byłam planktonem w oceanie wielorybów”

Maja wkracza w dorosłe życie. Musi zrobić wszystko, żeby utrzymać siebie i swojego syna. Na początku łapie się k...

Rozwiń

Zwiń

„Odrobina przemocy to nie tak wiele za życie, które bez tego byłoby obrzydliwie, wręcz do znudzenia doskonałe”

Całe społeczeństwo żyje jednym wypadkiem, który wydarzył się podczas wieczorku integracyjnym. A może to nie był wypadek, tylko morderstwo? Ale kto nie żyje i co się tak właściwie wydarzyło? Tego dowiemy się dopiero na sam koniec. Poznajcie jednak bohaterki tej powieści:
erki tej powieści:
✨ Madeline, z którą lepiej nie zadzierać. Ona nie zapomina uraz i wszystkie w sobie pielęgnuje. Do tego jej cięty język także nie przyprawia jej zwolenników.
✨ Celeste, która swoją pięknością onieśmiela. Do tego ma cudownego męża, który zarabia krocie. Jednak nikt nie wie, co tak naprawdę ukrywa Celeste.
✨ Jane, która po wielu latach nadal zmaga się z demonami przeszłości. Jest młodą matką, która dopiero co przeprowadza się z synem na przedmieścia Sydney i od razu zostaje wciągnięta w gierki szalonych mamusiek.

Muszę przyznać, że to moja pierwsza styczność z dziełem Liane Moriarty. Do tej pory nie czytałam „Wielkich kłamstewek”. Nie oglądałam też serialu. Z wielką chęcią usiadłam do czytania i powiem Wam, że niesamowicie wciągnęłam się w tę książkę. Do tego stopnia, że za jednym razem przeczytałam ponad połowę. A właściwie jakieś ¾. Odłożyłam tylko dlatego, że oczy już mi się same zamykały.

Historia wsysa prawie od samego początku. Autorka napisała swoja powieść w stylu retrospektywnym. Zaczęła od wydarzenia, które jest osią całej książki, jednak nie zdradzając najważniejszego — kto nie żyje. Do samego końca nie wiemy kto umrze, mimo że wytrawny czytelnik może mieć swoje typy. Uważam, że takie rozpoczęcie genialnie skupia uwagę czytelnika. Od razu chce on odkryć co się stało? Po czym cofamy się pół roku do przodu, żeby poznać przyczyny tego, co wydarzyło się na początku.

A trzeba przyznać, że autorka genialnie rozbudowała całe tło, które doprowadziło do początku końca. Od razu wrzuca nas na głęboką wodę. W wir mamuśkowych spraw, których misją jest wychowanie dzieci i ochrona ich przed całym złem świata. Wchodzimy do szkoły, gdzie każda z nich należy do jakiejś grupki. Mamy mamuśki, które angażują się w życie szkoły i żyją tylko dla tego. Mamuśki, które poświęcają się karierze i takie, których celem jest wychowanie dzieci i opieka nad nimi. I chociaż z pozoru brzmi to nudno, to w żadnym stopniu takie nie jest. Momentami czułam się tak, jakbym słuchała ploteczek od przyjaciółki. Kto co zrobił, kto na kogo doniósł, kto kogo zdradza i kogo nie lubi.

Autorka całość wyważyła bardzo dobrze. Ani na chwilę nie czujemy nudy. Tutaj dosłownie ciągle coś się dzieje. A do tego w międzyczasie dostajemy komentarze „z przyszłości”, które zapowiadają kolejne wydarzenia i podsumowują właśnie minione. Genialnie pokazuje to, jak subiektywne jest odbieranie sytuacji, w zależności od tego, komu jesteś bardziej przychylna_y.

Moriarty genialnie zbudowała wszystkich bohaterów. Chociaż zdecydowanie trzy główne bohaterki wysuwają się tutaj na pierwszy plan. Ich tło psychologiczne jest bardzo rozbudowane. Poznajemy ich największe słabości i tajemnice, które napędzają akcję „Wielkich kłamstewek”. Liane Moriarty fenomenalnie wyjaśniła motywy bohaterek, wykonała kawał dobrej roboty i przyłożyła się do tego, żeby były one autentyczne.

W „Wielkich kłamstewkach” nic nie jest takie, jak nam się wydaje na pierwszy rzut oka. Nie każde życie jest tak kolorowe, jak nam się wydaje. Nie wszystko jest czarno-białe. A bohaterowie są tutaj mistrzami gry w pozory. Z każdą stroną odkrywamy coraz więcej kłamstw, aż dochodzimy do tego największego.

Natomiast „Wielkie kłamstewka” są nie tylko świetnym thrillerem. Oprócz wątku kryminalnego autorka porusza bardzo wiele tematów społecznych jak przemoc, napastowanie seksualne czy wykorzystywanie dzieci. Znalazła także miejsce na nawiązanie do działań Amnesty International i walki o prawa dzieci, które są zmuszane do małżeństw.

Książka jest wielowymiarowa, a całość zbudowana bardzo spójnie. Zdecydowanie polecam na zagłębienie się w niej bez rozpraszaczy, bo niejedno może nas w niej zaskoczyć. A książka zdecydowanie zasługuje na to, aby oddać jej się w całości.

Współpraca z wydawnictwem Znak Literanova

„Odrobina przemocy to nie tak wiele za życie, które bez tego byłoby obrzydliwie, wręcz do znudzenia doskonałe”

Całe społeczeństwo żyje jednym wypadkiem, który wydarzył się podczas wieczorku integracyjnym. A może to nie był wypadek, tylko morderstwo? Ale kto nie żyje i co się tak właściwie...

Rozwiń

Zwiń

„W realnym życiu tylko ty możesz ocalić samego siebie”

Detektyw Sam porter od lat próbuje złapać groźnego seryjnego zabójcę - #4MK. Przełomem w śledztwie okazuje się wypadek, w którym pod kołami autobusu ginie przechodzień. Miał on przy sobie pudełeczko i pamiętnik, które sprawiają, że policja zaczyna podejrzewać, że jest to Zabójca Czwartej Małpy.

Tę książkę pierwszy raz przeczytałam już dawno. Natomiast przy okazji wznowienia serii, ponownie miałam okazję wejść w świat detektywa Sama Portera i #4MK. Mimo że już znałam zakończenie tego tomu, to wcale nie sprawiło, że bawiłam się gorzej. Ponownie odkryłam, jak dobrze skonstruowanym kryminałem jest „Czwarta Małpa”.

Wielkim plusem, który nadal doceniam, jest osadzenie akcji kilka lat po pierwszych wydarzeniach w serii. Dzięki temu akcja nabiera tempa od razu, a my mamy okazję wejść w sam środek śledztwa. I mimo że nie śledzimy go od początku to dzięki świetnie zbudowanej linii fabularnej, możemy uczestniczyć w wydarzeniach, bez poczucia, że coś nas ominęło.

„Czwarta małpa” jest zdecydowanie książką, którą można docenić za genialnie zbudowaną zagadkę kryminalną. W tej książce nic nie jest takie, jak nam się wydaje. Z każdym nowym wątkiem widzimy, że sprawa ma drugie, a nawet trzecie dno. I że tak naprawdę nie wiemy, co się za chwilę wydarzy i jak to się wszystko skończy. Autor genialnie połączył ze sobą te wątki. Ani na chwilę nie gubimy się w toku wydarzeń i nadążamy za narratorem, który przeprowadza nas przez tę historię. Nie mamy tutaj poczucia, że autor na siłę próbuje nas zmylić.

Natomiast to, co zasługuje na szczególne uznanie, to budowa bohaterów. Są oni niesamowicie autentyczni i prawdziwi. Wydaje się, że są to ludzie z krwi i kości. A sama sylwetka zabójcy #4MK wzbudza w nas ciarki i dreszcze. #4MK jest zbudowany genialnie. Jego motywy są autentyczne, dzięki czemu nie czujemy się, jakby autor próbował nam wcisnąć kit.

Książkę czyta się ekspresowo. Nie tylko dlatego, że fabuła nie zwalnia nawet na chwilę. Autor ma umiejętność takiego zaciekawienia czytelnika, że z każdym kolejnym rozdziałem chce on więcej. Nie mam tutaj na siłę przeciągniętych rozdziałów. J. D. Barker umiejętnie kończy daną akcję. W taki sposób, że chcemy więcej, ale jednocześnie nie irytując przerwanym w połowie rozdziałem.

Cała fabuła sprawia, że czytamy ja właściwie na jednym wdechu. Autor fenomenalnie wyważył każde z wydarzeń. Ja zdecydowanie polecam sięgnąć po tę książkę. Nie zawiedziecie się. Jest to jedna z tych książek, przy której nie można się nudzić!

„W realnym życiu tylko ty możesz ocalić samego siebie”

Detektyw Sam porter od lat próbuje złapać groźnego seryjnego zabójcę - #4MK. Przełomem w śledztwie okazuje się wypadek, w którym pod kołami autobusu ginie przechodzień. Miał on przy sobie pudełeczko i pamiętnik, które sprawiają, że po...

Rozwiń

Zwiń

„W normalnym życiu społecznym wciąż zderzamy się z decydowaniem o losie drugiego człowieka. Zakres władzy i stopień hierarchii społecznej na ogół jest proporcjonalny do wagi decyzji. Jest ona tym ważniejsza, im dotyczy większej grupy osób i im większy wpływ na ich los wywiera”

W ogarniętym pandemią Białymstoku prokurator Narwiański właśnie mierzy się z najtrudniejszym rozdziałem kariery zawodowej. Zostały odnalezione zwłoki młodej kobiety, które były zabarwione na jaskrawy róż. Jest to początek mrocznej gry, do której rozwiązania prowadzi szlak z kolejnych ciał. Wkrótce Narwiański z pomocą pewnej dziennikarki natrafia na trop, który wiąże się z mroczną przeszłością Białegostoku.

Do napisania tej recenzji zbierałam się ponad tydzień. Już kilka razy pisałam, że nie lubię pisać negatywnych recenzji. Jest to według mnie bardzo trudne, bo trzeba to zrobić z wyczuciem. W tym wypadku przyszło mi właśnie napisać negatywną recenzję i bardzo długo układałam sobie w myślach to, co chciałabym napisać.

Zacznę może od pozytywnej rzeczy. Mianowicie jest to pomysł na fabułę. Już dawno nie spotkałam się z takim motywem poruszonym w kryminale. Połączenie przeszłości i przyszłości było świetnym posunięciem, a same główne wątki fabuły śledziłam z zaciekawieniem. Szczególnie gdy bohaterowie odnosili się do historii. W tych fragmentach czuć było pasję i niesamowitą wiedzę autorki, która z wykształcenia jest historykiem. Od razu było to czuć w każdym zdaniu.

Natomiast przez całą książkę odnosiłam wrażenie, że autorka nie do końca wie, w jaki sposób wprowadzić nowe postacie i wątki tak, aby było to naturalne. Jest to debiut autorki, więc podchodzę do tego delikatniej i na więcej przymykam oko. Uważam, że ta umiejętność jest do wyrobienia. Aktualnie wprowadzenie ważnego wątku zajmuje dwie strony niepotrzebnego spotkania i rozmowy, która nic nie wnosi do fabuły, a jedynie daje wymówkę podrzucenia gazety, w której jest ważna informacja. Można byłoby to zrobić bardziej spójnie z pozostałymi wydarzeniami i cała rozmowa mogła wnieść coś więcej do historii. To nieumiejętne wprowadzenie wątków i bohaterów sprawia, że często dostajemy całe akapity albo i rozdziały, które skupiają się tylko na tym, a całość dałoby się zamknąć inaczej.

Podobnie rozczarowało mnie zakończenie. Autorka nie wyważyła całości i początek był bardzo rozciągnięty i strasznie się dłużył, a końcówka popędziła tak, że nie starczyło czasu na sensowne wytłumaczenie i zamknięcie wszystkich wątków. Czytając ostatnie strony, byłam poirytowana, bo dostałam kilka stron opisu Strajku Kobiet z 2020 roku, a nie starczyło czasu na sensowne wytłumaczenie. I jeżeli to był celowy zabieg, to także nie zadziałał, bo zamiast niecierpliwie czekać na kolejne części (o ile takie będą) to zagryzałam zęby, że skończyło się to w taki sposób — bez zakończenia, na które liczyłam, a nawet takiego, który wszystko by podsumował.

Podobnie rzecz się ma z językiem, jakim napisana jest ta książka. Co chwila po kilka razy czytałam tekst, bo nie wiedziałam, co czytam. „Na wstępie Olga nie widzi wnętrza dworca. Jeszcze nie został pierwszorzędnie odnowiony”. To znaczy, że go odnowili, ale słabo, czy go jeszcze nie odnowili? „-Miałem, powiedzmy, obywatelskie zatrzymanie.
- Chyba obatelskie — zaśmiał się prokurator”. Czyli jakie to zatrzymanie? Próbowałam znaleźć odpowiedź w internecie, ale nikt nie chciał wytłumaczyć. Może ktoś z Was mi pomoże?
Już chyba wiecie, o jaki sposób pisania mi chodziło. Zdania były koślawo napisane, ciężko się je czytało i często gubiłam wątek. Gdyby dopracować tę książkę byłaby naprawdę świetna. Natomiast tak się zmęczyłam czytając tę książkę, że z ulgą ją odłożyłam.

Jak zwykle w przypadku takich recenzji — zachęcam do samodzielnego zapoznania się z tym tytułem. Może akurat Wam się spodoba i spędzicie z nią miłe chwile.

„W normalnym życiu społecznym wciąż zderzamy się z decydowaniem o losie drugiego człowieka. Zakres władzy i stopień hierarchii społecznej na ogół jest proporcjonalny do wagi decyzji. Jest ona tym ważniejsza, im dotyczy większej grupy osób i im większy wpływ na ich los wywiera”

W ogarnięty...

Rozwiń

Zwiń