Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Katie Henry w ciekawy sposób pokazuje nam, jak piątka kompletnie różnych od siebie ludzi (w dodatku nastolatków – a jak wiemy wiek nastoletni obfituje w burze i huragany), szukająca swego miejsca na Ziemi, potrafi wzajemnie się słuchać, wzajemnie się sobą opiekować, wzajemnie się szanować, wspierać i bronić swojej przyjaźni, gdy wszyscy dookoła próbują ją zniszczyć.
Anonimowi heretycy to wspaniała opowieść napisana zabawnym językiem, upstrzona zagadnieniami, z którymi często zderzamy się w swoim własnym życiu codziennym: nietolerancja, brak zrozumienia, kliszowość i zaszufladkowanie, wielowiekowe uprzedzenia, marginalizacja, ostracyzm, brak właściwej komunikacji pokoleniowej. I to, co mnie osobiście dotyka najbardziej: zwykła, ludzka niemoc w obliczu jawnej niesprawiedliwości.
Autorka w rzetelny, przemyślany i dopracowany sposób tworzy opowieść z wartką akcją, dzięki czemu książkę czyta się płynnie, sprawnie i „bez zacięcia”. Żadnego ziewania i wędrowania spojrzeniem za okno. Polecam!

Pełna recenzja na: www.kmjurkowska.pl/anonimowiheretycy

Katie Henry w ciekawy sposób pokazuje nam, jak piątka kompletnie różnych od siebie ludzi (w dodatku nastolatków – a jak wiemy wiek nastoletni obfituje w burze i huragany), szukająca swego miejsca na Ziemi, potrafi wzajemnie się słuchać, wzajemnie się sobą opiekować, wzajemnie się szanować, wspierać i bronić swojej przyjaźni, gdy wszyscy dookoła próbują ją...

"Migracje" to przepiękna, wzruszająca i melancholijna opowieść o świecie, w którym prawie nie słychać już śpiewu ptaków, oraz o doświadczonej przez życie, podążającej własną, często wyboistą drogą dziewczynie, Franny. Widziana jej oczami apokalipsa wygląda inaczej niż przyzwyczaiły nas do tego inne powieści z tego gatunku.
Główna bohaterka zabiera nas w pachnącą wiatrem i oceanem podróż, niewolną od sporej dawki mroku i niepokoju. Historię Franny poznajemy bardzo powoli, wyrywamy kolejne wspomnienia z niechronologicznie poukładanych skrawków. Przypomina to trochę układanie wieloelementowych, barwnych puzzle, z których na końcu wyłania się wyrazisty pejzaż.

To była wspaniała, wzruszająca wędrówka rozpoczynająca się kompletnym chaosem, a kończąca całkowitą harmonią. Autorka, Charlotte McConaghy bez wątpienia ma talent do poetyckiego opisywania świata, ludzi i emocji. Z niecierpliwością wyczekuję jej kolejnych publikacji.

Pełna recenzja: www.kmjurkowska.pl/migracje

"Migracje" to przepiękna, wzruszająca i melancholijna opowieść o świecie, w którym prawie nie słychać już śpiewu ptaków, oraz o doświadczonej przez życie, podążającej własną, często wyboistą drogą dziewczynie, Franny. Widziana jej oczami apokalipsa wygląda inaczej niż przyzwyczaiły nas do tego inne powieści z tego gatunku.
Główna bohaterka zabiera nas w pachnącą wiatrem i...

Aż się wierzyć nie chce, że to jest prozatorski debiut. W "Melodii mgieł dziennych" Marta Bijan zabiera nas w podróż po niespełnionych marzeniach i konsekwencjach niewłaściwych wyborów. Ukazuje nam świat pod ostrzałem fleszy – spełnienie marzeń wielu, osiągnięte przez tak niewielu – gdzie w pełnym blasku pozują i przywdziewają maski mistrzowie gry i pozorów. Za nimi zaś, w zakulisowym mroku czają się scenarzyści i reżyserowie tych spektakli, owiani aurą gorzkiego niespełnienia.
"Melodia..." przede wszystkim oczarowuje pięknym, poetyckim językiem. Tego się nie czyta, lecz smakuje, powoli, słowo po słowie, i delektuje każdym fragmentem. To była czysta przyjemność, mimo że tematycznie książka nie należy do najłatwiejszych.

Pełna recenzja na: www.kmjurkowska.pl.

Aż się wierzyć nie chce, że to jest prozatorski debiut. W "Melodii mgieł dziennych" Marta Bijan zabiera nas w podróż po niespełnionych marzeniach i konsekwencjach niewłaściwych wyborów. Ukazuje nam świat pod ostrzałem fleszy – spełnienie marzeń wielu, osiągnięte przez tak niewielu – gdzie w pełnym blasku pozują i przywdziewają maski mistrzowie gry i pozorów. Za nimi zaś, w...