Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejny świetny kryminał autorstwa Jo Nesbø. Tym razem, podobnie jak w ,,Czerwonym gardle" znalazły się w nim elementy historyczne, jednak dotyczą one wojny w Chorwacji. Poza wartką akcją od samego początku książki, autor duży nacisk kładzie na skutki tego konfliktu. Porusza też problem posiadania władzy nad czyimś losem, wymierzania kary i funkcjonowaniu systemu karnego. Czy możliwość wydania bezkarnego samosądu jest korzyścią, czy brzemieniem? Jakie mogą być skutki skorzystania z takiej możliwości? Poprzez głównych bohaterów (po których byśmy nie spodziewali się ukazanych w książce decyzji) Nesbø daje odpowiedź na te pytania.

Od ,,Czerwonego gardła" różni ją wiele i właściwie oprócz wspólnego tła historycznego, książki nie mają wielu wspólnych elementów. Tutaj autor nie wgłębia się aż tak w psychikę głównego bohatera, jest on dla nas bardziej tajemniczy. Owszem, poznajemy go stopniowo podczas czytania, jednak jego sposób myślenia nie jest najistotniejszy. Muszę przyznać, że taka perspektywa bardziej mi się podobała.

Wszystkim, którzy się wahają - polecam!

Kolejny świetny kryminał autorstwa Jo Nesbø. Tym razem, podobnie jak w ,,Czerwonym gardle" znalazły się w nim elementy historyczne, jednak dotyczą one wojny w Chorwacji. Poza wartką akcją od samego początku książki, autor duży nacisk kładzie na skutki tego konfliktu. Porusza też problem posiadania władzy nad czyimś losem, wymierzania kary i funkcjonowaniu systemu karnego....

Tak jak w ,,Krwi na śniegu" ta powieść odbiega narracją, charakterem historii i ogólnie - jest napisana w zupełnie innym stylu niż pozostałe książki autora. Ci, którzy czytali np. serię z policjantem Harrym Hole mogą się mocno zdziwić wieloma różnicami. Co jednak łączy te wszystkie dzieła, to taki powiedziałbym, "odcisk palca" autora. Czuć po prostu, że to on wykreował ten świat.
Surowy klimat skandynawski oczywiście jest zachowany i muszę przyznać, że nawet został wzmocniony poprzez oddanie specyficznego kolorytu lokalnego północnych części Norwegii. Autor buduje w wyobraźni czytelnika plastyczne krajobrazy w taki sposób, że podświadomie można wyczuć w nich pewną magię.
Aurę magiczną wprowadza sam Nesbo. Operuje na granicy religii, a magii, przez co pokazuje pewne problemy z wiarą związane. Główny bohater jest zawziętym ateistą, jednocześnie sam wierzy w swoje poglądy, które są dla obserwatora mało racjonalne, wręcz naiwne. Jednym z takich poglądów jest jego wiara w czystą, prawdziwą miłość w rozpaczliwej sytuacji w jakiej znajduje się bohater.
I tutaj Nesbo - przynajmniej mnie - mocno zaskoczył. Nie chcę spoilerować fabuły, ale na początku zdziwiło mnie zamknięcie całej historii, żeby nie powiedzieć, że byłem lekko zdenerwowany na autora. Jednak po refleksji na ten temat myślę, że taki zabieg (jaki nie powiem, po lekturze każdy powinien wiedzieć o czym piszę) Nesbo zastosował celowo. Cała powieść ma charakter przypowieści, nie ma być prawdziwa do bólu. Myślę, że sens tej przypowieści odzwierciedla refleksje autora na temat wielu poruszonych w nich spraw, nie należy fabuły traktować w 100% dosłownie.

Bardzo mocno polecam - poza tym głębszym znaczeniem, którego doszukuję się w tym dziele, jest to dobry kawałek literatury.

Tak jak w ,,Krwi na śniegu" ta powieść odbiega narracją, charakterem historii i ogólnie - jest napisana w zupełnie innym stylu niż pozostałe książki autora. Ci, którzy czytali np. serię z policjantem Harrym Hole mogą się mocno zdziwić wieloma różnicami. Co jednak łączy te wszystkie dzieła, to taki powiedziałbym, "odcisk palca" autora. Czuć po prostu, że to on wykreował ten...

Autor podjął się bardzo trudnego zadania - zaadaptowania dramatu klasyka do realiów współczesnego świata. Uważam, że Nesbo wywiązał się z niego celująco.
Bardzo mnie ucieszyło, że zminimalizował elementy fantastyczne do minimum. To, co w oryginalnym ,,Makbecie" było magią, tutaj zostało racjonalnie wytłumaczone. Oczywiście autorowi nie udało się zrobić tak ze wszystkimi takimi motywami, jednak sprytnie wymknął się stosowaniu elementów magicznych po prostu nie wyjaśniając wszystkiego, zostawiając niektóre szczegóły jako tajemnice.
Autor obdarzył bohaterów osobowością, mieli oni swoje życie i swoje problemy. Rozszerzył przez to nieco fabułę, jednak wyszło to zdecydowanie pozytywnie - czytelnikowi zaczyna zależeć na losach niektórych bohaterów, zaczyna odczuwać emocje w stosunku do nich, bardziej rozwinięte niż przy tradycyjnym dramacie Szekspira.
Zauważyłem dużo opinii o tym, że historia jest dość oklepana i mało ciekawa dla czytelników kryminałów. I może rzeczywiście porównując ją do innych dzieł Nesbo, jest ona mniej interesująca, jednak nie należy zapominać, że autor nie mógł za mocno wyjść poza fabułę oryginalnego dramatu. Zrobił i tak dużo, by była ona bardziej przejmująca, ale nie mógł jej całkowicie przebudować, stąd zostało w niej trochę oczywistych i - dla współczesnego czytelnika - naiwnych motywów (,,Makbet" powstał w XVII wieku, od tego czasu literatura się zmieniła).

Dla mnie jednak była to kolejna porcja dobrej powieści kryminalnej, dzięki której mogłem zanurzyć się w surowy świat wykreowany przez Nosbo oraz samego Szekspira.
Trzeba się po prostu inaczej do niej nastawić. Polecam!

Autor podjął się bardzo trudnego zadania - zaadaptowania dramatu klasyka do realiów współczesnego świata. Uważam, że Nesbo wywiązał się z niego celująco.
Bardzo mnie ucieszyło, że zminimalizował elementy fantastyczne do minimum. To, co w oryginalnym ,,Makbecie" było magią, tutaj zostało racjonalnie wytłumaczone. Oczywiście autorowi nie udało się zrobić tak ze wszystkimi...