Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy ja mogę napisać, że się zakochałam? Tak, naprawdę zakochałam się w tej historii!

Klamka czy inaczej Patrycja Klamkowska to moja postać, to moja bohaterka, którą czuję całą sobą i całym sercem. To jest historia, której właśnie w tej chwili bardzo potrzebowałam. Ciepła, dobra, pełna emocji, humoru i poruszająca nie tylko te zwykłe przyziemne tematy nastolatek, przemyca także te trudniejsze.

Co ma jeszcze "Dziewczyna w różowym"? Żużel, dużo żużlu. I jak sama nigdy nie byłam fanką tego sportu, bo się kompletnie nie znam, sama chciałabym teraz zostać kibicem jak Klamka. Cudownie było czytać o tej dyscyplinie i przypominać sobie opowiadania z "Czarnej książki. Zostań mistrzem" tej samej autorki. Kojarzę uniwersum, niektórych bohaterów i fajne to było.

Podczas czytania śmiałam się, płakałam, wzruszałam, emocjonowałam, ba, wręcz wyłam jak bóbr. Napisana jest rewelacyjnie, do tego uważam, że nie jest tylko dla młodzieży, a także dla dorosłych. wszyscy bohaterowie są ciekawi, i drugoplanowi i ci w tle. Każdy ma jakieś zadanie do wypełnienia i czytelnik ich widzi. Trochę żałuję, że jak sama byłam nastolatką nie było takich książek. Może byłoby mi łatwiej odnaleźć się wśród rówieśników. Ważne, że w ogóle takie się pojawiają i będę podpowiadać je swoim dzieciom i innym nastolatkom (tak jak serię "Wszyscy mamy źle w głowach" Martyny Pawłowskiej-Dymek).

I tak zupełnie, całkowicie szczerze ogromnie polecam ją młodszym i starszym. Kocham "Dziewczynę w różowym"!

Opinia powstała w ramach współpracy z Wydawnictwem Mięta. Dziękuję za egzemplarz do recenzji.

Czy ja mogę napisać, że się zakochałam? Tak, naprawdę zakochałam się w tej historii!

Klamka czy inaczej Patrycja Klamkowska to moja postać, to moja bohaterka, którą czuję całą sobą i całym sercem. To jest historia, której właśnie w tej chwili bardzo potrzebowałam. Ciepła, dobra, pełna emo...

Rozwiń Zwiń

Pierwszy raz dodaję opinię bez konkretnej oceny, jednakże gdybym wzięła pod uwagę mój subiektywny odbiór to ocena byłaby niższa i mocno krzywdząca. A tego nie chcę.

"Świerszcze w soli" to zbiór opowiadań, który dzieje się w jednym uniwersum. Każde opowiadanie to odrębna historia, ale mają właśnie wspólne elementy i ten sam wykreowany świat. Są anioły, demony i inni, jedni pracują dla Góry inni dla Dołu, ale prawdę mówiąc nic nie jest takie oczywiste.

Uwielbiam warsztat Agnieszki Hałas, jej styl, sposób budowania i przedstawiania świata, ten mrok, uczucie lekkiego przytłoczenia. Pomysł i fabuły opowiadań naprawdę mi się podobały, a autorka świetnie sobie radzi, nawet z niedopowiedzeniami i zostawieniem czytelnikowi sporego pola do popisu wyobraźni.

Podczas czytania czuje się ten dreszcz niepokoju i tym razem to było trochę dla mnie za dużo. Nie byłam w stanie mocno wejść w świat, wciągnąć się na tyle, by czytać bez odrywania się długie godziny. Lekturę musiałam regularnie przerywać innymi, lżejszymi książkami i dzięki temu udało mi się skończyć czytać. Ale właśnie czytanie tego niezbyt długiego zbioru zajęło mi ponad miesiąc. Za dużo tu było mroku i za bardzo mnie to przytłaczało, pochłaniało.

Myślę, że nie trafiłam z terminem i za lekturę powinnam się wziąć wtedy, kiedy sama poszukuję cięższych tematów i wtedy ten mrok aż tak mi nie przeszkadza.

Podsumowując:
Moja prywatna, bardzo subiektywna ocena to 5/10.
Natomiast biorąc pod uwagę kwestię warsztatową. literacką, światotworzenia, konstrukcji bohaterów to dałabym 8/10.
Ocena średnia byłaby wtedy 6,5/10, ale uważam, że jest krzywdząca dla książki, bo zasługuje na wyższy wynik, którego nie mogę przyznać, pamiętając jak ciężko mi się czytało.

Niemniej, polecam "Świerszcze w soli" tym, którzy lubią takie klimaty, bo mogą się spodobać.

Pierwszy raz dodaję opinię bez konkretnej oceny, jednakże gdybym wzięła pod uwagę mój subiektywny odbiór to ocena byłaby niższa i mocno krzywdząca. A tego nie chcę.

"Świerszcze w soli" to zbiór opowiadań, który dzieje się w jednym uniwersum. Każde opowiadanie to odrębna historia...

Rozwiń Zwiń

"Świeże blizny" to drugi tom historii o Annie Prus. To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Aleksandry Mantorskiej i uważam je za bardzo, bardzo udane.

Powieść jest z gatunku sensacji pomieszanej z thrillerem i rzeczywiście mocno trzyma w napięciu. Nie mogłam oderwać się od lektury i przeczytałam książkę naprawdę szybko (jak na mnie). Bohaterowie są ciekawi, wzbudzają sporo emocji, choć nie do końca polubiłam się z główną bohaterką - Anną. To nie jest tak, że została źle skonstruowana jako postać, wręcz odwrotnie. Jednak jej traumy, przeżycia i sposób wycofywania się źle na mnie działały. Nie potrafię tego wyjaśnić. Są też inne postaci, których kompletnie nie lubię, ale właśnie przez to jak zostały przedstawione czytelnikowi. Niektórych nie da się lubić.

Autorka wprowadza dużo wątków pobocznych, ale podoba mi się to jak między nimi meandruje i potem je łączy. Nie wszystkie, nie jest idealnie, ale to spokojnie da się wypracować. Końcówka mocno mnie zszokowała i mam tylko nadzieję, że w kolejnym tomie więcej się wyjaśni i bardzo chcę go przeczytać. Liczę też, że wszystkie wątki będą posklejane i nie będzie chaosu.

"Świeże blizny" można czytać nie znając tomu pierwszego, ale dla pełnego zobrazowania na pewno warto go poznać. Sama zamierzam przeczytać "Skowyt wilka", mam swój egzemplarz, w ramach retrospekcji i poznania całej historii dokładniej. Bardzo lubię ten dreszcz jaki przebiega po plecach podczas czytania, nie pochłania on mocno, ale jest wyczuwalny.

Jeśli lubicie tego rodzaju książki (sensacje, thrillery) to serdecznie polecam. I czekam na trzeci tom!

"Świeże blizny" to drugi tom historii o Annie Prus. To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Aleksandry Mantorskiej i uważam je za bardzo, bardzo udane.

Powieść jest z gatunku sensacji pomieszanej z thrillerem i rzeczywiście mocno trzyma w napięciu. Nie mogłam oderwać się ...

Rozwiń Zwiń