Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po tę książkę sięgnąłem w ciemno - wystarczył mi sam tytuł, bowiem gdy przypadkiem wysłuchałem reportażu radiowego o Stanisławie Leszczyńskiej wiedziałem, że muszę zgłębić temat jej niezwykłych przeżyć. Fakt, że jest to powieść, nieco osłabił mój entuzjazm, niemniej oczekiwania wciąż miałem wysokie. Niestety, książka ich nie spełniła.
Nie przypadła mi do gustu fabularyzowana forma, chaotyczny styl narracji, nad wyraz wysublimowane słownictwo we fragmentach poza-obozowych (które w ogóle były dla mnie najsłabszymi elementami całości), irytowało zbyt częste określanie Stanisławy Leszczyńskiej Mamą.
Największe wrażenie zrobił na mnie pierwszy rozdział, mocnych momentów w nim nie brakowało (nawet bardzo mocnych) i to właśnie na nie liczyłem najbardziej. Wówczas książkę czytało mi się zdecydowanie najlepiej. Im dalej, było jednak z tym gorzej. W sumie - tylko przeciętnie.

Po tę książkę sięgnąłem w ciemno - wystarczył mi sam tytuł, bowiem gdy przypadkiem wysłuchałem reportażu radiowego o Stanisławie Leszczyńskiej wiedziałem, że muszę zgłębić temat jej niezwykłych przeżyć. Fakt, że jest to powieść, nieco osłabił mój entuzjazm, niemniej oczekiwania wciąż miałe...

Rozwiń Zwiń

Książka, którą czytałem z uciskiem w klatce piersiowej. Choć lektura pochłaniała, musiałem ją sobie dawkować, gdyż ładunek emocjonalny, jakie niosły ze sobą historie ocalałych kobiet, był ogromny.
Pięknie wydana, bogato ilustrowana, dzięki czemu bohaterki i ich rodziny stają się czytelnikowi bliższe. Przytaczane fragmenty obozowej poezji - przepięknie smutne. Zdjęcia krematoriów - przerażające. Niby to wszystko się zna, ale w zestawieniu z tymi opowieściami zyskuje jeszcze większą siłę rażenia. Oceniam na 10 za emocje, które ta lektura ze sobą niesie. Oraz za przypomnienie, jakie szczęście mamy żyjąc w obecnych czasach, a o czym zdarza nam się w naszym codziennym pędzie zapominać.

Książka, którą czytałem z uciskiem w klatce piersiowej. Choć lektura pochłaniała, musiałem ją sobie dawkować, gdyż ładunek emocjonalny, jakie niosły ze sobą historie ocalałych kobiet, był ogromny.
Pięknie wydana, bogato ilustrowana, dzięki czemu bohaterki i ich rodziny stają się czytelniko...

Rozwiń Zwiń

To moja pierwsza książka o rzezi wołyńskiej. Dotychczas moja wiedza o niej była bardzo płytka, a i jej postrzeganie zbyt zero-jedynkowe. Książka Szabłowskiego to zmieniła, o czym dalej.
"Opowieści z Wołynia" przeczytałem w czterech podejściach. Niektóre fragmenty połykałem jednym tchem, inne mnie nużyły. Nastawiałem się na szczegółowy opis haniebnych wydarzeń z 1943 oraz udział w nich tych dobrych Ukraińców (czy raczej ludzi, co kilkukrotnie podkreślane jest w książce) i to właśnie te fragmenty czytało mi się najlepiej. Zdecydowanie gorzej było przy zbyt szczegółowych i rozwlekłych opisach miejsc i tła historycznego niektórych wydarzeń czy osób (zanim dochodziliśmy do konkretów zastanawiałem się, po co aż tak jest to opisywane).
Liczyłem na formę typowego reportażu, z czym jednak jest różnie. Tam, gdzie autor relacjonuje, jest świetnie (np. znakomity epilog), ale gdy oddaje narrację innym bywa gorzej. Wolałbym także, aby każdy z rozdziałów zaczynał się od krótkiej notki o przedstawianej osobie, w stylu: imię i nazwisko, w 1943 uratował(a) X Polaków/Żydów. Wówczas czytelnik zdecydowanie szybciej i łatwiej odnalazłby się w narracji, tym bardziej, że nazwisk jest bardzo dużo, często jedynie wzmiankowanych. Momentami więc było dla mnie zbyt chaotycznie.
Pewnie ciężko pisać o rzezi wołyńskiej bez epatowania brutalnością. U Szabłowskiego są fragmenty ciężkie i mocne, ale nie dominują one reszty. Są i fragmenty wzruszające, jak świetna historia ojca i syna spotykających się po 60 latach. Przede wszystkim jednak po lekturze coś w czytelniku zostaje, w szczególności kilkukrotnie przywoływane stwierdzenie, że nie morduje nacja, lecz człowiek. Tak samo, jak człowiek pomaga. Przyznam, że wcześniej przez pryzmat Wołynia wszystkich Ukraińców klasyfikowałem jednoznacznie. Książka Szabłowskiego to zmieniła. I pomogła mi zrozumieć, dlaczego tak wielu ludzi od 24 lutego 2022 pomaga innym ludziom.

To moja pierwsza książka o rzezi wołyńskiej. Dotychczas moja wiedza o niej była bardzo płytka, a i jej postrzeganie zbyt zero-jedynkowe. Książka Szabłowskiego to zmieniła, o czym dalej.
"Opowieści z Wołynia" przeczytałem w czterech podejściach. Niektóre fragmenty połykałem jednym...

Rozwiń Zwiń

Mam problem z oceną tej książki. Czytało mi się ją bardzo szybko, całość zajęła kilka sobotnich godzin, przedzielonych jedną konieczną przerwą na zakupy. To z jednej strony plus, a z drugiej sądziłem, że lektura potrwa o wiele dłużej, gdyż ładunek emocjonalny będzie powodował potrzebę wzięcia kilku głębszych oddechów i powrotu do beztroskiej (w moim przypadku) codzienności. I o ile początek na coś takiego wskazywał, tak z czasem przekonałem się, że wcale ciężko mi się tej powieści nie czyta.
Biorąc pod uwagę miejsce osadzenia akcji i historyczne okoliczności, czytając "Kołysankę z Auschwitz" momentami cisnęło mi się na myśl (i bardzo siebie za to nie lubię), że nie było tam aż tak źle, jak wiemy, że było. Skąd taki mój odbiór? Otóż autor ustami bohaterki często wspomina o śmierci, barbarzyństwie nazistów, gehennie więźniów, ale to są przeważnie ogólniki, bardziej tło niż szczegóły. Wiedząc, że jedną z głównych postaci będzie tu doktor Mengele, spodziewałem się wstrząsających fragmentów, a w gruncie rzeczy poza jednym, takich nie doświadczyłem.
Byłem przekonany, że książka mną sponiewiera, zwłaszcza że koncentrowała się na losie dzieci. Tak się nie stało, niemniej cieszę się, że ją przeczytałem, przede wszystkim dlatego, że o funkcjonowaniu przedszkola w Auschwitz nie miałem wcześniej pojęcia.

Mam problem z oceną tej książki. Czytało mi się ją bardzo szybko, całość zajęła kilka sobotnich godzin, przedzielonych jedną konieczną przerwą na zakupy. To z jednej strony plus, a z drugiej sądziłem, że lektura potrwa o wiele dłużej, gdyż ładunek emocjonalny będzie powodował potrzebę wzię...

Rozwiń Zwiń