Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Z sekundy na sekundę tracę siłę. Tracę ją do tego stopnia, że ledwie stoję. Gdy mnie puszcza, upadam na kolana i zatapiam twarz w dłoniach. Miało już nie boleć. (…) mówił, że czas leczy rany. Minęły pieprzone dwa miesiące… i dalej nic. Czas niczego nie leczy.”

I pomyśleć, że ja kiedyś nie sięgałam po książki rodzimych autorów. 😳 @agnieszka.karecka swoimi powieściami otworzyła mi drzwi do świata, który karmi moją wyobraźnię. Otworzyła mi drzwi do świata, który tuli moją duszę i serce.

Historia Anny, Tomka i Ksawerego jest bolesna. Wzrusza. Skłania do refleksji. Momentami bawi, ale czytając ich opowieść emocje ściskały mi gardło i coś w moim wnętrzu wierciło się pod wpływem doznań dostarczonych przez bohaterów.

Uwielbiam Agnieszkę za to, że o miłości pisze subtelnie, ale niech was to nie zmyli. Motyle w moim brzuchu co chwilę zrywały się do lotu.

Przeżywałam każdą wątpliwość, każdą radość, które odczuwała Anna. Kibicowałam jej od samego początku. I moje serce pomimo, że polubiło Tomka, to odkąd poznało Ksawerego zgubiło dla niego rytm.

Ta historia opowiada o dwóch rodzajach miłości: tej pierwszej i tej, która jest dojrzałym uczuciem. Oprócz tego, na przykładzie Anny i Tomka dowiadujemy się czym jest rutyna, odmienne oczekiwania i brak wyrażania własnych myśli.

Aga zdecydowała się na przedstawienie nam NBZTHE w dwóch czasach. Doceniam bardzo ten zabieg, ponieważ dzięki temu, dużo łatwiej było mi zrozumieć bohaterów i utożsamić się z nimi.

Chciałabym jeszcze docenić postaci drugoplanowe. Jak zwykle nie zawiodły i sprawiły, że całość nabrała smaku.

Jeżeli kiedykolwiek zastanawialiście się czy stara miłość nie rdzewieje? Jeśli kiedykolwiek zastanawialiście się czy przeszłość ma wpływ na teraźniejszość to „Nie będzie z tego happy endu” was zachwyci.

Moje 10/10 ✨

Z tego miejsca dziękuję @agnieszka.karecka i @empikgo za możliwość współpracy przy tej pięknej powieści. Czekam na kolejne, które mnie zachwycą.

„Z sekundy na sekundę tracę siłę. Tracę ją do tego stopnia, że ledwie stoję. Gdy mnie puszcza, upadam na kolana i zatapiam twarz w dłoniach. Miało już nie boleć. (…) mówił, że czas leczy rany. Minęły pieprzone dwa miesiące… i dalej nic. Czas niczego nie leczy.”

I pomyśleć, że ja kiedyś ni...

Rozwiń Zwiń