Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moja pierwsza książka z uniwersum Star Wars i chyba trafiłem na odpowiednik „Batman: the Killing Joke”.

Historii Revana wcześniej nie znałem ale autor umiejętnie przedstawia wszystkie ważniejsze wydarzenia z jego przeszłości. Ani razu nie czułem się zdezorientowany ze względu na niedobór lub nadmiar informacji (może z wyjątkiem wprowadzenia). Postaci też nie zawodzą. Obaj główni bohaterowie mają wiarygodne motywacje a i drugoplanowi nie są tylko tłem ale mają faktyczny wpływ na fabułę. Miło też, że Jedi i Sithowie mają tutaj dosyć wyraźne ograniczenia. Miecz świetlny nie przetnie wszystkiego, a moc nie zawsze ocali nam życie. Zupełnie inaczej niż w filmach.

Jedyne co trochę rozczarowuje to zakończenie, które pozostawia lekki niedosyt. Prawie tak, jakby historia wcale się nie skończyła, ale równocześnie brak jakiejkolwiek obietnicy jej kontynuacji.

Książka idealna dla osób, które tak jak ja chcą zacząć poznawać lepiej świat Gwiezdnych Wojen ale nie wiedzą od czego zacząć.

Moja pierwsza książka z uniwersum Star Wars i chyba trafiłem na odpowiednik „Batman: the Killing Joke”.

Historii Revana wcześniej nie znałem ale autor umiejętnie przedstawia wszystkie ważniejsze wydarzenia z jego przeszłości. Ani razu nie czułem się zdezorientowany ze względu na niedobór lub nadmiar informacji (może z wyjątkiem wprowadzenia). Postaci też nie zawodzą. Obaj...

W przypadku zbiorów opowiadań różnych autorstwa Andrzeja Pilipiuka kolejność czytania nie ma większego znaczenia. Kierując się tą zasadą, po Czerwoną Gorączkę sięgnąłem dosyć późno, już po lekturze pięciu innych pozycji z tego cyklu (włączając w to również te najnowsze). I nie żałuję.

Ze znanych bohaterów Pilipiuka pojawia się tutaj tylko doktor Skórzewski i tylko w jednym opowiadaniu. Jest to niewątpliwie plus bo po przeczytaniu najnowszych zbiorów opowiadań tego autora czułem przesyt zarówno doktora jak i młodego historyka.

W Czerwonej Gorączce spotykamy kolejne duchy, demony i wizje przyszłości bardziej dla nas optymistyczne. Całość prezentuje się świetnie i aż szkoda, że w swoich nowszych książkach Andrzej Pilipiuk tak kurczowo trzyma się dwójki swoich ulubionych bohaterów. Gdy ich nie ma całość jest bardziej różnorodna a przez to ciekawsza. Już w trakcie czytania jednego opowiadania myślami krążyłem wokół następnych zastanawiając się, co też autor wymyślił tym razem. Całość czyta się przez to bardzo szybko.

Mam nadzieję, że Andrzej Pilipiuk przypomni sobie jak tworzy się nowych bohaterów i w kolejnych zbiorach opowiadań spotkamy ich tyle samo co w Czerwonej Gorączce.

W przypadku zbiorów opowiadań różnych autorstwa Andrzeja Pilipiuka kolejność czytania nie ma większego znaczenia. Kierując się tą zasadą, po Czerwoną Gorączkę sięgnąłem dosyć późno, już po lekturze pięciu innych pozycji z tego cyklu (włączając w to również te najnowsze). I nie żałuję.

Ze znanych bohaterów Pilipiuka pojawia się tutaj tylko doktor Skórzewski i tylko w jednym...

Nie będę ukrywał, tematy kibicowskie są mi równie bliskie co loty w kosmos. Ktoś tam lata, ktoś inny o tym mówi ale ja nie robię ani jednego, ani drugiego. Mimo to, sam się sobie dziwiąc, sięgnąłem po tę książkę. I następnym krokiem będzie chyba lot na Księżyc. Bo książka wciągnęła nawet takiego sportowego laika jak ja.

W książce poznajemy Roberta, młodego kibica, który coraz bardziej wsiąka w świat stadionowych chuliganów. Zaczyna brać coraz aktywniejszy udział w dopingowaniu swojej drużyny, jeździ na wyjazdy, w końcu zaczyna brać udział w stadionowych bójkach. Pikanterii dodaje fakt, że akcja dzieje się w latach 90-tych, a wtedy zarówno kibice jak i policja pozwalali sobie na dużo więcej. To największa zaleta tej książki. Mięsko w postaci kibicowskich historii, w których udział biorą kibice drużyn z całej Polski, i w których nikt się nie patyczkuje. Idzie na ostro albo nie idzie wcale. Są nawet próby spalenia pociągu z kibicami drużyny przeciwnej! Mięsko, mięsko i jeszcze raz mięsko. Zamarynowane w lejącym się strumieniami alkoholu i przyprawione narkotykami.

Właśnie te pikantne kibicowskie historie sprawiają, że książka jest niesamowicie wciągająca. Wielokrotnie łapałem się na przerzucaniu stron w poszukiwaniu kolejnych akcji z udziałem naszego bohatera. Dodatkowo całość jest napisana lekkim językiem co sprawia, że czyta się ją wyjątkowo szybko. I tutaj wychodzi jedyny problem książki. 200 stron to przy takim tempie akcji zdecydowanie za mało. Pozostaje mi życzyć sobie i innym czytelnikom więcej książek, których jedyną wadą jest to, że się kończą.

Czekam na więcej.

Nie będę ukrywał, tematy kibicowskie są mi równie bliskie co loty w kosmos. Ktoś tam lata, ktoś inny o tym mówi ale ja nie robię ani jednego, ani drugiego. Mimo to, sam się sobie dziwiąc, sięgnąłem po tę książkę. I następnym krokiem będzie chyba lot na Księżyc. Bo książka wciągnęła nawet takiego sportowego laika jak ja.

W książce poznajemy Roberta, młodego kibica, który...