Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie do końca siadły mi przygody Usagiego w kosmosie. Mam wrażenie, że ciągła akcja i międzygwiezdne walki pozbawiły czytelnika wielu smaczków, dotyczących kultury japońskiej, które ozdabiały regularną serię. Brak również poetyckich miniatur, które tak zachwycały w pierwszych tomach. To oczywiście nadal świetne czytadło, ale proponowałbym od tego tomu nie zaczynać

Nie do końca siadły mi przygody Usagiego w kosmosie. Mam wrażenie, że ciągła akcja i międzygwiezdne walki pozbawiły czytelnika wielu smaczków, dotyczących kultury japońskiej, które ozdabiały regularną serię. Brak również poetyckich miniatur, które tak zachwycały w pierwszych tomach. To ocz...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo czekałem i nie powiem, że się rozczarowałem, a jednak oczekiwania w zderzeniu z samą lekturą nieco się rozjechały. "Zamek śpiący" korzysta z tradycyjnych baśni i tworzy ciepłą opowieść o tolerancji, szukaniu swojej drogi i godzeniu się na odmienność. Linda Medley wybrała kompletnie bezkonfliktową formę, w której nawet najbardziej kontrowersyjne tematy podjęto w szlafroku i ciepłych kapciach. Troszkę to wszystko zbyt naiwne i grzeczne, a w efekcie nie bardzo wiem, kto miał być grupą docelową. Sam pomysł szkatułkowej kompozycji był bardzo doby, jednak w drugiej części historia staje się mocno przegadana i wyraźnie traci rytm, który wpływał na moją początkową ekscytację. Summa Summarum ujęły mnie wykreowane światy, zachwyciła kreska i nieco wymęczyła treść, ale z pewnością jest to tytuł wart uwagi

Bardzo czekałem i nie powiem, że się rozczarowałem, a jednak oczekiwania w zderzeniu z samą lekturą nieco się rozjechały. "Zamek śpiący" korzysta z tradycyjnych baśni i tworzy ciepłą opowieść o tolerancji, szukaniu swojej drogi i godzeniu się na odmienność. Linda Medley wybrała k...

Rozwiń

Zwiń

Wielopoziomowość „Moniki” może wywołać konsternację. Pierwsza lektura jest zaledwie zapowiedzią kolejnych. Intertekstualność dzieła Clowesa objawia się w zaczepkach w kierunku horrorów spod znaku „EC Comics”, opowiadań wojennych czy powieści gotyckich. Z kolei trop interpretacyjny każący szukać nawiązań do biografii autora, podąża w kierunku jego relacji z rodzicami. Całość można postrzegać jako próbę podsumowania pokolenia lat 60, które po zachłyśnięciu się wolnością, próbowało odnaleźć się w kompletnych chaosie, w jakim ostatecznie wylądowało. To paniczne szukanie oparcia w kolejnych związkach czy społecznościach o charakterze sekty, jest wynikiem szukania czegoś stałego w czasach ciągłej i nieograniczonej zmiany.

Strasznie podoba mi się kompozycja tego komiksu. Elementy, które tylko pozornie nie mają nic wspólnego z fabułą, z czasem trzeba poskładać w większą całość. Przyznam, że przy pierwszym podejściu byłem pewny, że mam do czynienia ze zbiorem opowiadań, dopiero po chwili zorientowałem się, że poruszam się ciągle w ramach tej samej historii. Tu nie ma przypadku -„Monica” wydaje się dziełem dopracowanym w każdym aspekcie (łącznie z kolorystyką papieru poszczególnych rozdziałów). Mam wrażenie, że dostaliśmy właśnie jeden z najważniejszych komiksów ostatnich lat

Wielopoziomowość „Moniki” może wywołać konsternację. Pierwsza lektura jest zaledwie zapowiedzią kolejnych. Intertekstualność dzieła Clowesa objawia się w zaczepkach w kierunku horrorów spod znaku „EC Comics”, opowiadań wojennych czy powieści gotyckich. Z kolei trop interpretacyjny każący s...

Rozwiń

Zwiń

Komiks do rozpatrywania na dwóch płaszczyznach. Z jednej strony historia o tym "jak zostałem rysownikiem", a z drugiej kontekst trudnych przemian społecznych i politycznych w Turcji na przestrzeni dekad, aż do ostatecznego dojścia do władzy Erdogana. Nie muszę chyba wspominać, że obie sfery są nierozerwalnie złączone. Nie jest to rzecz tak monumentalna jak choćby "Charlie Chan Hock Chye" i muszę przyznać, że momentami miałem głód większej ilości szczegółów tworzących tło dojrzewania bohatera, ale z drugiej strony zyskuje na tym komunikatywność, bo czyta się naprawdę dobrze. Myślę, że wszyscy, którzy ubolewają, że Riad Sattouf zakończył już cykl "Arab Przyszłości", mogą spokojnie przenieść swoją uwagę na "Kroniki ze Stambułu"

Komiks do rozpatrywania na dwóch płaszczyznach. Z jednej strony historia o tym "jak zostałem rysownikiem", a z drugiej kontekst trudnych przemian społecznych i politycznych w Turcji na przestrzeni dekad, aż do ostatecznego dojścia do władzy Erdogana. Nie muszę chyba wspominać, że...

Rozwiń

Zwiń

W zamieszczonym na końcu „The Push Man And Other Stories” wywiadzie Tatsumi bardzo mocno podkreśla, że ten zbiór opowiadań nie jest jeszcze reprezentatywny dla jego twórczości i żeby go w pełni zrozumieć należy zapoznać się z późniejszymi pracami jednego z największych klasyków mangi dla dorosłych czytelników. Bardzo zależy mu również, by nie utożsamiano cech samego autora z jego bohaterami – trudno się dziwić, bo te depresyjne 8-stronicowe miniatury to prawdziwy festiwal dysfunkcji i patologii pojawiających się w społeczeństwie, w którym normą jest poniżająca praca, frustracje, depresja, skłonności do okrucieństwa wobec kobiet czy prostytucja.

Z dzisiejszej pespektywy autor z pewnością byłby posądzony o mizoginię – przeciętna kobieta jest tu strojnisią żerującą na otępiałych i zacharowujących się partnerach. Skłonna do zdrady, interesowna, oderwana od realiów i pozbawiona empatii, choć bywa także ofiarą - szczególnie biedne nieletnie dziewczyny wykorzystywane przez dojrzałych zamożniejszych mężczyzn. Faceci są zazwyczaj apatyczni, choć skłonni do okrucieństw. Parają się poniżającymi zawodami (jeden z bohaterów chodzi w walizką po imprezach i wyświetla wysoko postawionej klienteli filmy porno, inny jest upychaczem - jego rolą jest wpychanie tłumów do pociągów, by wszyscy się zmieścili). Japonia tamtych czasów to okrutne miejsce na ziemi, w którym martwe płody spuszczane są do ścieków, pracownicy fabryki trwale okaleczają się, by zyskać odszkodowanie, a życie ludzkie jest warte tyle co egzystencja szczura w kanale.

Tatsumi wspomina, że inspirację czerpał z prasy, policyjnych raportów i obserwacji życia klasy pracującej. Jego wczesne dokonania to nie tylko znak czasów, ale też fascynujący obraz rodzącej się sztuki komiksowej dla dorosłego czytelnika. Po lekturze jestem zszokowany treścią, dojrzałością i umiejętności zwięzłego opowiadania, jaką reprezentują te historie. Ta naturalistyczna poetyka jakoś nie bardzo koresponduje z wizją mozolnego przekształcania medium z infantylnego w bardziej poważne. Wydaje się, że klasycy dorosłej mangi byli pod koniec lat 60-tych na takim etapie rozwoju sztuki komiksowej, jakiego na zachodzie jeszcze mało kto się spodziewał.

W zamieszczonym na końcu „The Push Man And Other Stories” wywiadzie Tatsumi bardzo mocno podkreśla, że ten zbiór opowiadań nie jest jeszcze reprezentatywny dla jego twórczości i żeby go w pełni zrozumieć należy zapoznać się z późniejszymi pracami jednego z największych klasyków mangi dla d...

Rozwiń

Zwiń

Trzecia część cyklu to z jednej strony nadal historie o samotności w społeczeństwie, które dźwiga powojenne traumy, a z drugiej silniejszy nacisk na konkretne wydarzenia polityczne (ataki nuklearne, stancjonowanie żołnierzy amerykańskich w Japonii). W tym wszystkim autor widzi bardzo duży wpływ na seksualność Japończyków, która bywa formą ucieczki i zatracenia, dającą niestety jedynie chwilowe wytchnienie. Mocne, sugstywne i pomysłowe opowiadania o nieszczęśliwych ludziach.

Trzecia część cyklu to z jednej strony nadal historie o samotności w społeczeństwie, które dźwiga powojenne traumy, a z drugiej silniejszy nacisk na konkretne wydarzenia polityczne (ataki nuklearne, stancjonowanie żołnierzy amerykańskich w Japonii). W tym wszystkim autor widzi bardzo duży ...

Rozwiń

Zwiń

Druga z trzech części serii wydanej przez D&Q, przedstawiającej dorobek Tatsumiego z lat 60/70. Komiksy tworzone dla "Garo", ale także (o dziwo) dla dziecięcych magazynów komiksowych. Sam autor przyznaje, że tematykę rzadko czerpał z własnej biografii, a częściej z podrzędnych magazynów dla dorosłych czy kryminalnych kartotek. W stosunku do części pierwszej więcej tu niuansów zarówno w treści i rysunkach. To nadal przygnębiająca, okrutna czy wręcz szokująca sztuka, a jednak pozostaje wrażenie, że coraz więcej tu głębi.

Głowni bohaterowie to zawsze przeiciętniacy (zresztą wyglądający tak samo w prawie każdej historii), którzy nawet jeśli robią rzeczy obrzydliwe, nigdy sami do końca źli nie są. To powojenna rzeczywistość i społeczeństwo stanowią kontekst dla wszystkich depresyjnych sytuacji, w jakie zostali uwikłani. Everyman u Tatsumiego jest przede wszystkim zdesperowany i samotny. Jeden z kadrów, przedstawiających człowieka w ogromnym tłumie podpisano sentencją: "The more people flock together, the more alienated they become" - wydaje mi się, że to najlepsze podsumowanie tego kapitalnego zbioru.

Druga z trzech części serii wydanej przez D&Q, przedstawiającej dorobek Tatsumiego z lat 60/70. Komiksy tworzone dla "Garo", ale także (o dziwo) dla dziecięcych magazynów komiksowych. Sam autor przyznaje, że tematykę rzadko czerpał z własnej biografii, a częściej z podrzędnyc...

Rozwiń

Zwiń

już samo zakończenie faktycznie zaskoczyło. Całość w dobrze znanej i na śmierć zajechanej konwencji, między thrillerem, a horrorem, który i tak już nikogo nie wystraszy, a szczególnie w komiksie. Niezobowiązujące i dobrze zrealizowane. Typowy Dylan Dog

już samo zakończenie faktycznie zaskoczyło. Całość w dobrze znanej i na śmierć zajechanej konwencji, między thrillerem, a horrorem, który i tak już nikogo nie wystraszy, a szczególnie w komiksie. Niezobowiązujące i dobrze zrealizowane. Typowy Dylan Dog

Wracamy do trochę mniej skomplikowanej fabuły niż w poprzednim tomie, ale z grubsza patrząc, jest tu wszystko, za co te komiksy kocham do tego stopnia, że zostawiam na półce, mimo że generalnie serii się pozbywam. Kreska MacLeana i te wszystkie zabiegi graficzne żywcem wyjęte z jakiejś konsolowej sieczki, plus postacie (z Agathą na czele) - miłość

Wracamy do trochę mniej skomplikowanej fabuły niż w poprzednim tomie, ale z grubsza patrząc, jest tu wszystko, za co te komiksy kocham do tego stopnia, że zostawiam na półce, mimo że generalnie serii się pozbywam. Kreska MacLeana i te wszystkie zabiegi graficzne żywcem wyjęte z jakiejś kon...

Rozwiń

Zwiń

O tym jak czytać Sieńczyka mogłyby pewnie prace magisterskie powstawać. Trochę jak byś na strychu wygrzebał starą książkę z poprzedniej epoki i próbował czytać bez kontekstu. Jedni powiedzą, że nonsens jest tu istotą, inni, że nagromadzenie absurdów z czasem czytelnika na nie uodparnia. Prawda chyba leży po środku. Faktycznie "Spotkanie po latach" działa lepiej, gdy nie jest czytane ciągiem, a odpowiednio dawkowane ujawnia swój magnetyzm, za którym tak naprawdę nie wiadomo co stoi. Mnie dodatkowo urzeka w tym wszystkim jakaś bliżej nieokreślona "polskość". Coś co sprawia, że ta twórczość staje się nieprzetłumaczalna, a nawet jeśli ktoś się podejmie to - mam wrażenie - dzieło na tym straci

O tym jak czytać Sieńczyka mogłyby pewnie prace magisterskie powstawać. Trochę jak byś na strychu wygrzebał starą książkę z poprzedniej epoki i próbował czytać bez kontekstu. Jedni powiedzą, że nonsens jest tu istotą, inni, że nagromadzenie absurdów z czasem czytelnika na nie uodparnia. Pr...

Rozwiń

Zwiń