Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka, ktora pokazuje jak niejdnoznaczne są ludzkie charaktery, czym może byc miłość dla człowieka i jaką rolę może odegrać w jego życiu. Jest to też opowieść o woli przetrwania w piekle,gdzie czlowiek musiał nie czuć,aby przeżyć, a jednocześnie dzięki temu,że czuł - pozostawał człowiekiem.

Książka, ktora pokazuje jak niejdnoznaczne są ludzkie charaktery, czym może byc miłość dla człowieka i jaką rolę może odegrać w jego życiu. Jest to też opowieść o woli przetrwania w piekle,gdzie czlowiek musiał nie czuć,aby przeżyć, a jednocześnie dzięki temu,że czuł - pozostawał człowiekiem.

Joanna Bator to pisarka niezwykła, która niczym pająk tka sieć swojej powieści cierpliwie i dokładnie, po czym pozwala czytelnikowi złapać się w jej sieć i zniewolić.
O książce "Gorzko, gorzko" można powiedzieć, że jest to powieść nostalgiczna. Autorka przenosi nas do przedwojennej wsi, gdzie czas odmierza pora dnia, roku i przyroda, następnie ukazuje szarości komunistycznych miast i czasy niedostatku, który tylko dla niektórych był okresem prosperity. Przypomina nam o latach nadziei w Polsce natchnionej transformacją, by po chwili zajrzeć do współcześnie anonimowej stolicy. Lecz to wszystko jest tylko delikatnym tłem powieści. Bohaterki Bator są nietuzinkowe, ich losy niejednokrotnie nieprawdopodobne w sposób, w jaki tylko prawda potrafi zadziwić. W ich losach, decyzjach, charakterach i ułomnościach każdy z nas może się przejrzeć. Myślę, że jest to możliwe dzięki głębokiej psychologicznej analizie postaci, ukazaniu motywów postępowania, przy jednoczesnym nakreśleniu szeregu wad. Głównym, powtarzającym się wzorcem w życiu każdej z kobiet jest brak matki, przy jednoczesnym wręcz marginalnym zarysowaniu postaci ojca. Na każdą z bohaterek wpływa to inaczej, choć w każdej wyczuwamy tę niezaspokojona potrzebę miłości i akceptacji. Losy praktycznej Berty, której fantazje o miłości konfrontują się z niespodziewanym romansem, Barbary - chowającej się przed życiem, wręcz barykadującej się przed kolejnymi ciosami losu, pokonanej ostatecznie przez miłość do ukochanej wnuczki, Violetty - niezaspokojonej, niestałej, bohaterce grającej w swoim własnym dramacie (myślę, że najmniej lubianej, choć budzącej najgłębsze współczucie), czy wreszcie Kaliny, będącej wypadkową losów i charakterów swoich przodkiń, przedstawiającej nam losy kilku pokoleń kobiet, wciągają czytelnika jak rzeka. Płyniemy więc w meandrach czasu i postaci, rozbijając się o kolejne wydarzenia z życia postaci, rozumiejąc je coraz lepiej, utożsamiając się z nimi, zaprzyjaźniając, niespodziewanie dobijając do brzegu. Pozostajemy przepełnieni jeszcze żywymi obrazami, malującymi się w naszej wyobraźni długo po zakończeniu lektury, powtarzając czasem "szajse, szajse" czy nucąc "Jeszcze zdążymy w dżungli ludzkości siebie odnaleźć"", czy deklamując "Um elfe kommen die Wolfe, Um zwolfe bricht das Gewolbe".

Joanna Bator to pisarka niezwykła, która niczym pająk tka sieć swojej powieści cierpliwie i dokładnie, po czym pozwala czytelnikowi złapać się w jej sieć i zniewolić.
O książce "Gorzko, gorzko" można powiedzieć, że jest to powieść nostalgiczna. Autorka przenosi nas do przedwojennej wsi, gdzie czas odmierza pora dnia, roku i przyroda, następnie ukazuje szarości...

Książka wydawała mi się początkowo chaotyczna, nie bardzo mogłam "poczuć jej klimat". Natomiast już później było dużo lepiej.
Pierwsza tak dobrze skonstruowana postać kobiety-policjantki, mam nadzieję, że powstaną dalsze części i zostanie to ciekawie rozwinięte. Plusem jest niecodzienne podejście do tematu przemocy. I nowe aspekty z nią związane. Lektura pozostawia też pewien niedosyt.
Debiut literacki całkiem udany.

Książka wydawała mi się początkowo chaotyczna, nie bardzo mogłam "poczuć jej klimat". Natomiast już później było dużo lepiej.
Pierwsza tak dobrze skonstruowana postać kobiety-policjantki, mam nadzieję, że powstaną dalsze części i zostanie to ciekawie rozwinięte. Plusem jest niecodzienne podejście do tematu przemocy. I nowe aspekty z nią związane. Lektura pozostawia też...