Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Dziś, Wirginio, jest ostatni dzień roku. Moglibyśmy go spędzić razem. Naprawdę chcesz już iść? - Muszę, kochany. Pożegnanie nie powinno się przeciągnąć, zanadto by było bolesne. - Widząc, że gotów jest towarzyszyć jej przez aleję, zatrzymała go: - Zostań tu, dokładnie gdzie jesteś. W połowie drogi odwrócę się, aby ciebie zobaczyć stojącego w tych ostatnich promieniach słońca. Chcę to zabrać ze sobą. Rozumiesz? W ten sposób będę wiedziała, że jeszcze trwa dzień.

- Dziś, Wirginio, jest ostatni dzień roku. Moglibyśmy go spędzić razem. Naprawdę chcesz już iść? - Muszę, kochany. Pożegnanie nie powinno się przeciągnąć, zanadto by było bolesne. - Widząc, że gotów jest towarzyszyć jej przez aleję, zatrzymała go: - Zostań tu, dokładnie gdzie jesteś. W połowie drogi odwrócę się, aby ciebie zobaczyć stojącego w tych ostatnich promieniach słońca....

Wróciłam do domu bardziej rozczarowana niż demony, które na pustyni kuszą świętych.

Wróciłam do domu bardziej rozczarowana niż demony, które na pustyni kuszą świętych.

- Ależ ja ciebie lubię, Letycjo. - A ja Ciebie kocham. Dostrzegasz teraz różnicę.(...) Ale nie musisz mnie żałować, wymażę ciebie z mojej pamięci, zupełnie zwyczajnie...- powiedziała po cichu, patrząc na bluzę i zdejmując z niej końcami palców coś niewidocznego. Strzepnęła palcami w powietrzu: - Ot tak, dobrze widzisz?

- Ależ ja ciebie lubię, Letycjo. - A ja Ciebie kocham. Dostrzegasz teraz różnicę.(...) Ale nie musisz mnie żałować, wymażę ciebie z mojej pamięci, zupełnie zwyczajnie...- powiedziała po cichu, patrząc na bluzę i zdejmując z niej końcami palców coś niewidocznego. Strzepnęła palcami w powietrzu: - Ot tak, dobrze widzisz?

Pewnego razu, kiedy byłem młodszy niż ty dzisiaj, siedziałem przed moim domem na brzegu studni i bawiłem się lusterkiem. Studnia była wyschnięta i takie ładne było odbicie lusterka przebiegające jak światło latarki po ciemnych ścianach, wiesz, jak to jest, prawda? Ale nagle lusterko mi wypadło i rozbiło się tam, w głębi. Byłem zrozpaczony, miałem ochotę rzucić się do środka, aby zebrać kawałki mojego lusterka. I wtedy ktoś - myślę, że to był mój ojciec - zabrał mnie stamtąd za rękę i pocieszył mówiąc, że na nic to się nie zda, bo nawet gdybym złożył jeden kawałek z drugim, nigdy więcej lusterko nie byłoby takie jak przedtem. Widzisz, Wirginio, ja patrzę na Laurę jak na rozbite lusterko: człowiek może spaść na samo dno i sklejać kawałki, ale wtedy wszystko to, co ono odbije, niebo, drzewa, ludzi, wszystko będzie takie, jak ono samo, rozbite na tysiące fragmentów. Słuchaj uważnie, smutne jest nie to, co może nadjeść...na przykład śmierć. Smutne jest to, co się dzieje w tej chwili. Ona ma chorą głowę, chore serce... I nie ma na to lekarstwa. Tylko to tchnienie, tam w środku, nadal ma doskonałe, jak lusterko, zanim upadnie na ziemię.

Pewnego razu, kiedy byłem młodszy niż ty dzisiaj, siedziałem przed moim domem na brzegu studni i bawiłem się lusterkiem. Studnia była wyschnięta i takie ładne było odbicie lusterka przebiegające jak światło latarki po ciemnych ścianach, wiesz, jak to jest, prawda? Ale nagle lusterko mi wypadło i rozbiło się tam, w głębi. Byłem zrozpaczony, miałem ochotę rzucić się do środka, ab...

Ja nie chciałam niczego, ani pieniędzy, ani mebli, ani strojów, niczego. Chciałam tylko jednego słowa, całe lata czekałam na to słowo...

Ja nie chciałam niczego, ani pieniędzy, ani mebli, ani strojów, niczego. Chciałam tylko jednego słowa, całe lata czekałam na to słowo...