Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kisiel ma jedną, dość poważną wadę. Stanowczo za szybko się kończy. Nawet wtedy, gdy człowiek usilnie próbuje sobie dawkować, żeby na dłużej starczyło. Uwielbiam ten humor i zaciesz jaki zawsze funduje mi lektura twórczości ałtorki. Polecam nie tylko jako przednią rozrywkę, ale też bardzo dobre ćwiczenie mięśni mimicznych twarzy i brzucha zaangażowanych w srogi chichot niosący się znad książki :)

Kisiel ma jedną, dość poważną wadę. Stanowczo za szybko się kończy. Nawet wtedy, gdy człowiek usilnie próbuje sobie dawkować, żeby na dłużej starczyło. Uwielbiam ten humor i zaciesz jaki zawsze funduje mi lektura twórczości ałtorki. Polecam nie tylko jako przednią rozrywkę, ale też bardzo dobre ćwiczenie mięśni mimicznych twarzy i brzucha zaangażowanych w srogi chichot...

Ta część podobała mi się dużo bardziej niż poprzednia. Może dlatego, że do końca nie zgadłam kto jest mordercą, w przeciwieństwie do "Wołania kukułki" gdzie już po kilkudziesięciu stronach wiedziałam kto zabił.

Ta część podobała mi się dużo bardziej niż poprzednia. Może dlatego, że do końca nie zgadłam kto jest mordercą, w przeciwieństwie do "Wołania kukułki" gdzie już po kilkudziesięciu stronach wiedziałam kto zabił.

Czyta się dobrze, historia wciąga, tylko końcówka mnie zawiodła. Pierwszy raz w przypadku kryminału okazało się, że już od około 50 strony dobrze wytypowałam, kto jest winny. Jednak, gdy pojawią się kolejne losy Cormorana na pewno po nie sięgnę, bo polubiłam tę postać literacką.

Czyta się dobrze, historia wciąga, tylko końcówka mnie zawiodła. Pierwszy raz w przypadku kryminału okazało się, że już od około 50 strony dobrze wytypowałam, kto jest winny. Jednak, gdy pojawią się kolejne losy Cormorana na pewno po nie sięgnę, bo polubiłam tę postać literacką.