Hope Jahren poświęciła swoje życie badaniu życia roślin; z tym, że przeniosła swoje dociekania na zupełnie nowy poziom. Niezrażona porażkami w pewnym momencie dochodzi do następujących wniosków: „nauczę się spoglądać na świat oczyma roślin, będę w stanie postawić się na ich miejscu i rozgryzę ich sposób funkcjonowania”. Rezultaty tych wysiłków można znaleźć po części właśnie w „Lab Girl”, gdzie najbardziej przyziemne formy ekosystemu w ujęciu Jahren stają się przyrodniczymi fenomenami. Nasiona i drzewa nigdy nie są dla niej tylko nasionami i drzewami, ale nośnikami niezwykłych historii. Tym samym jest bardzo prawdopodobne, że nigdy już nie spojrzymy na to, co nas otacza w ten sam obojętny sposób – wnet, o każdym nasionku będziemy myśleć z czułością, a o takim kaktusie z podziwem.

„Lab Girl” to jednak nadal znacznie więcej niż książka przyrodnicza. To autobiografia nietuzinkowej kobiety, która dzięki determinacji i sile charakteru osiągnęła sukces w dziedzinie zdominowanej przez mężczyzn. Za sprawą książki mamy przywilej towarzyszyć jej w tej drodze. Razem z autorką przekonamy się o urokach pracy w terenie („babranie się” w ziemi i śniegu to dla niej norma), poznamy kaprysy tak natury jak losu. Zrozumiemy, co jest prawdziwą zmorą naukowców i jak niepewny jest ich los, w gruncie rzeczy cały czas uzależniony od pozyskiwania funduszy na badania. Poznamy wreszcie Billa, tajemniczego asystenta Hope, których przez lata połączyła nie tylko praca, ale przede wszystkim prawdziwa przyjaźń. Na koniec będziemy zdumieni szczerością i wylewnością naszej bohaterki, ale nie będziemy zdumieni sukcesem jej książki.

Cały sekret prozy Hope Jahren sprowadza się do faktu, że łączy ona rozległą wiedzę naukową z naprawdę osobistymi wątkami. W żadnym miejscu Jahren nie pisze jak naukowiec, ale jak dojrzała i zdolna pisarka. Na końcu dowiemy się, że literatura faktycznie zawsze odgrywała w jej życiu szczególną rolę, a „Lab Girl” była poprzedzona latami prób i wprawek. Jednak jeszcze lepsze jest to, że wcale nie musimy poprzestawać na czytaniu książki, bo jedno z jej przesłań brzmi: „zasadźcie w tym roku jedno drzewo(...) Na koniec tego ćwiczenia będziecie mieli drzewo i ono będzie miało was. Pamiętajcie, że jesteście jego jedynymi przyjaciółmi w tym wrogim świecie”. Tak inspirująca potrafi być Hope Jahren, że niewykluczone, że zaczniemy od książki, a skończymy na drzewie.

Cytaty za autorką.

Anna Aniszczenko