Aaron Falk wraca po dwudziestu latach do rodzinnej Kiewarry. Powodem pierwszej od lat wizyty w miasteczku jest pogrzeb Luke’a Hadlera, niegdyś najlepszego przyjaciela Aarona, i jego rodziny. Kiedy dwie dekady wcześniej Aaron został oskarżony o zabójstwo swojej dziewczyny Ellie, Luke zapewnił mu alibi. Dziś wszystko wskazuje na to, że sam z zimną krwią zamordował swoją żonę i synka, a następnie popełnił samobójstwo. Tylko czemu miałby to robić? I czy śmierć Luke’a może mieć jakiś związek z niewyjaśnionym zabójstwem sprzed lat? Na te pytania próbuje odpowiedzieć Aaron, który postanawia zostać w Kiewarze, by prowadzić śledztwo wraz z miejscowym policjantem. W trakcie dochodzenia na jaw wychodzą fakty, o których Aaron wcześniej nie wiedział, tuszowane przez lata sekrety i kłamstwa. Uznawany przez mieszkańców Kiewarry za oprawcę Ellie, Aaron chce nie tylko oczyścić swój wizerunek i wymierzyć sprawiedliwość, ale przede wszystkim poznać prawdę i w końcu zaznać spokoju.

Mamy tu tak naprawdę dwie zagadki: tę z przeszłości i tę z teraźniejszości. Pytanie, co wydarzyło się na farmie Hadlerów to jedno, a pytanie, kto zabił Ellie Deacon to drugie. Autorka zgrabnie łączy ze sobą obydwa wątki i obydwa dobrze prowadzi. Gdy w jednym wszystko powoli zdaje się wyjaśniać, w drugim nic nie jest jeszcze pewne. Dla czytelnika to sama przyjemność, bo do końca może trwać w niepewności, co do zakończenia historii, nawet jeśli po cichu domyśla się jej rozwiązania. Trzeba jednak szczerze przyznać, że „Susza” nie wciąga od samego początku. Tempo opowieści jednak wzrasta z każdym kolejnym rozdziałem, a autorka umiejętnie buduje napięcie. Pomagają w tym przede wszystkim retrospekcje, z których poznajemy przeszłość Aarona i jego relację z Lukiem oraz Ellie. Retrospekcje, przeplatające się z bieżącą akcją, ukazują również ostatnie godziny życia rodziny Hadlerów. To dzięki nim emocje i ciekawość w czytelniku narastają. Trudno jednak żeby było inaczej, kiedy mamy do czynienia z taką historią – najpierw ginie młoda dziewczyna, a po latach jeden z jej przyjaciół dokonuje okrutnego morderstwa. Fabuła, na którą postawiła Harper przeraża i jednocześnie pobudza wyobraźnię, zwłaszcza, że o takich zdarzeniach co jakiś czas możemy usłyszeć w telewizyjnych wiadomościach.

„Susza” nie jest stricte kryminałem, na pewno nie takim do jakich przyzwyczaili nas Skandynawowie czy nawet nasi rodzimi autorzy. Tu trup nie ściele się gęsto, gęsta jest za to atmosfera w powieściowym miasteczku. „Susza” to bardziej thriller niż kryminał, z wyraźnie zarysowanym tłem społeczno-obyczajowym. Okazuje się, że pogodna Australia nadaje się na miejsce akcji takiej historii nie mniej niż jakaś bardziej mroźna kraina. Skwar, spiekota, susza tylko jeszcze dodatkowo podkręcają i tak już nerwową atmosferę strachu, nieufności, wzajemnych podejrzeń. Jest to szczególnie widoczne w tak małym miasteczku jak farmerska Kiewarra, gdzie wszyscy się znają i wszystko o sobie wiedzą, ale niekoniecznie się lubią i gdzie w dodatku pogoda ma istotny wpływ na życie mieszkańców, decydując o ich być albo nie być.

Lekkie pióro i dojrzałość godna autora kilku książek – to cechy debiutu Jane Harper, z którego powinna być ona niezwykle zadowolona. Udało jej się stworzyć powieść, która jest zarówno wciągającą zagadką z cyklu: „kto zabił?”, jak i obyczajową, skłaniającą do refleksji opowieścią o ludziach i ich słabościach. Mając do tego w tle spalony słońcem kraj na końcu świata, trudno się dziwić, że prawa do sfilmowania „Suszy” zostały już sprzedane. Jeśli do ekranizacji dojdzie, będzie hit. A póki co warto czekać na kolejną powieść Harper z Aaronem Falkiem w roli głównej, która ma mieć premierę jeszcze w tym roku. Oby i tym razem się udało.

Malwina Sławińska