Hiszpania i Włochy. Właśnie te dwa kraje są szansą na wyzwolenie się z szarej, rumuńskiej beznadziei. Kraju starającego się żyć po nowemu, ale wciąż dźwigającego ciężar komunistycznych rządów Ceaușescu. Perspektywy są nikłe, a wiązanie końca z końcem staje się trudne, by nie rzec niemożliwe. W takim potrzasku znajduje się Letycja. Mieszka z córkami i mężem u rodziców. Pracuje sama, zarabia niewiele. Marzy o powrocie do wynajmowanego lokum, ale w obecnej sytuacji może o tym tylko pomarzyć.

I tutaj na scenę wraca wspomniany Półwysep Apeniński. Wyjazd na parę miesięcy, żeby odłożyć trochę pieniędzy. Potem wrócić i zacząć od nowa. Nic trudnego, przynajmniej w teorii. W praktyce śledzimy sytuację z dwóch perspektyw. Letycji, która powoli poznaje świat zupełnie nowych możliwości. Obcy, inny, ale z każdym dniem łatwiejszy do okiełznania. Druga strona medalu to spojrzenie kilkuletniej córki Radusi tęskniącej za mamą i odliczającej dni do jej powrotu.

Rozstrzał obu rzeczywistości jest wyraźny. Nie tylko w wymiarze zarobkowym, ale także mentalnym. Świat widziany oczyma Radusi wydaje się bardzo spłycony, gdy przystawi się do niego zagraniczne luksusy. Łączy je tęsknota matki i dziecka. Samotność z którą walczą i odczuwają każdego dnia. Jako jedyne zachowują tę więź, którą inni zamienili na lepszy standard życia zbudowany z przysyłanych funduszy.

Dan Lungu nie sili się na wymyślne metafory czy poetyckie opisy. Wystarczy mu trudna i żmudna proza codziennego życia. Przybliżenie opuszczenia za granicami kraju, jak i wśród najbliższej rodziny. Pisze powściągliwie, z chłodnym dystansem. Dziewczynka, która bawiła się w Boga to pozycja przemyślana i dopracowana, mówiąca wiele o dzisiejszych dylematach i kompromisach. Trudnych wyborach, których nie sposób uniknąć, nawet jeśli w głowie szerzy się obraz ich nieodwracalnych konsekwencji.

Patryk Rzemyszkiewicz