Powieści kryminalne Katarzyny Puzyńskiej znane są przede wszystkim z rozbudowanego tła społeczno-obyczajowego, pogłębionych psychologicznie portretów bohaterów i inteligentnie skonstruowanej intrygi. „Dom czwarty” również zawiera powyżej wskazane elementy. Wątki społeczne i niejednowymiarowe postacie nie sprawiają jednak, że to, co jest esencją kryminału – poszukiwanie winnego – schodzi na dalszy plan. Śledztwo odgrywa w książkach Puzyńskiej rolę podstawową, autorka nie pozwala swoim kryminałom na przemianę w powieści obyczajowe czy psychologiczne.

W „Domu czwartym” każdy z bohaterów ma w sobie coś przyciągającego uwagę. Autorka buduje interesujące charaktery dzięki swojemu psychologicznemu wykształceniu, a także dzięki (zapewne wrodzonej) empatii. Pokazuje różne rodzaje ludzkich emocji i lęków pojawiających się w relacjach. W siódmej części sagi jest akurat tyle postaci, że nie czujemy się przytłoczeni ich ilością, a zarazem niełatwo nam odgadnąć, kto jest poszukiwanym zabójcą. Podejrzenia padają na kolejne osoby – odkrywamy przeszłość, tajemnice i traumy podejrzanych. Jednak gdy już jesteśmy pewni, że znamy prawdę, okazuje się, że tak naprawdę… wcale jej nie znamy.

Myślę, że siódmy tom cyklu jest lepiej skonstruowany niż poprzedzający go „Łaskun” – w „Domu czwartym” nie znajdziemy lekko przeciążonej i chaotycznej fabuły. Tempo zdarzeń jest idealne – nie ma maksymalnego przyspieszania, a następnie spowalniania akcji.

Ważnym wątkiem w powieści Puzyńskiej jest wątek historyczny związany z II wojną światową i egzekucją dokonaną nad jeziorem Bachotek w 1939 roku. Zdarzenia z czasów II wojny światowej autorka umiejętnie wplata w treść książki; są one odpowiednio umotywowane i stanowią istotną część kryminalnej historii.

Tym, co może się nie spodobać czytelnikom, jest przemiana jednego z głównych bohaterów, Daniela Podgórskiego. Policjant w specyficzny i niewzbudzający współczucia sposób przeżywa żałobę. Postać sympatyczna i lubiana ewoluuje w postać odpychającą. Myślę jednak, że negatywna metamorfoza, jaką przechodzi Podgórski, jest psychologicznie uzasadniona.

„Dom czwarty” to powieść idealna dla tych, którzy mają ochotę oderwać się na chwilę od rzeczywistości, poprzebywać w innym świecie i poczuć emocje związane z kryminalnym śledztwem. Szczerze polecam i czekam na kolejną część.

Magdalena Paździor