Ten człowiek nigdy niczego nie osiągnie. Oto myśli już o końcu pracy, zanim w ogóle ją zaczął – tymi słowami papież Leon X opisał Leonarda da Vinci, który wśród współczesnych słynął z niechlujstwa i słomianego zapału. Zresztą należy nadmienić, że ten sam niecierpliwy artysta ukończył tylko cztery [sic!] obrazy, w tym „Ostatnią wieczerzę” i „Monę Lizę”. Całkiem nowatorskie spojrzenie na wybitną i ponadprzeciętną jednostkę, która naprawdę zyskała sławę dopiero po śmierci. W książce amerykańskich autorów więcej jest tego typu przykładów. Chociażby postać Giordano Bruno, który zapewne uniknąłby śmierci na stosie, gdyby nie jego porywczy charakter i niewyparzony język. Czy osoba Aldo Manucjusza, weneckiego drukarza, który zrewolucjonizował i upowszechnił czytelnictwo, wprowadzając m.in. kieszonkowy format książki oraz kursywę tj. italikę, tym samym eksportując książkę poza elitarne grono odbiorców. Albo postać Pawła IV jednego z najbardziej znienawidzonych papieży, który „zasłużył się” współczesnym, tworząc w 1599 roku „Indeks ksiąg zakazanych” i rzymską inkwizycję. Dalej Rafael Santi, równie przystojny co uzdolniony, Giuseppe Arcimboldo – wizjoner obdarzony niezwykłym talentem, którego obrazami inspirował się chociażby Salvador Dali. Książka „Ludzie renesansu” to wyjątkowa i bogata galeria postaci. Zachwyca kunsztem wydania, urzeka ilością reprodukcji. Dla każdego czytelnika to niezwykła intelektualna gratka i niebanalna rozrywka.

Monika Długa

Cytat za: Robert C. Davis, Beth Lindsmith, „Ludzie renesansu. Umysły, które ukształtowały erę nowożytną”, Dom Wydawniczy Rebis, Poznań 2012.