Autobiografie mają tę przewagę nad biografiami, że utkane są ze wspomnień i wypełnione osobistymi emocjami. Sophia Loren swoją historię snuje pochylona nad pamiątkami wyciąganymi z sekretnej szkatułki. Każde zdjęcie czy list przywołuje w jej pamięci konkretne osoby i zdarzenia. Aktorka cofa się do dzieciństwa i zabiera nas w podróż przez swoje życie, wypełnione tak różnorodnymi przeżyciami jak głód, nędza, zwycięstwa w konkursach piękności, sława, wyjazd do Hollywood, przyjaźń wielkich gwiazd, prawdziwa miłość, macierzyństwo, pobyt w więzieniu, żałoba po stracie najbliższych, otrzymanie dwóch Oscarów…A i to jeszcze przecież nie wszystko. Życie Sophii Loren to iście amerykański sen. Od niezbyt atrakcyjnej dziewczynki przezywanej Wykałaczką do jednej z najpiękniejszych kobiet świata. Od życia w biedzie do luksusowych posiadłości w różnych zakątkach świata. Nic jednak nie przyszło samo. Włoska aktorka uporem i determinacją zapracowała sobie na swoją dzisiejszą pozycję. Konsekwentnie torowała sobie drogę do Hollywood, odkąd w wieku czternastu lat wzięła udział w swoim pierwszym konkursie piękności. Potem zaczęło się statystowanie, a następnie epizody w filmach i pozowanie w tak zwanych „fotoromansach” (połączenie romansu z komiksem). Być może jednak z wielkiej kariery nic by nie wyszło, gdyby nie zauważył jej Carlo Ponti, producent filmowy, jej mentor i późniejszy mąż, największa miłość jej życia. Kontrowersyjny związek (Ponti był dwadzieścia dwa lata starszy od Sophii i miał żonę) zajmuje dużo miejsca we wspomnieniach Loren. Aktorka opisuje przede wszystkim wyboistą drogę, którą para musiała przejść, by zostać małżeństwem. Równie problematyczne było dla Loren zostanie matką – dwukrotnie poroniła. Do swoich najgorszych chwil życiu może też zaliczyć siedemnastodniowy pobyt w więzieniu, na który została skazana za rzekome oszustwa podatkowe.

Kinematografia włoska to pewnie nie tylko dla mnie temat dosyć odległy. Autobiografia Loren pozwala go nieco zgłębić – na jej kartach pojawiają się czołowi włoscy reżyserzy i aktorzy: Vittorio De Sica, którego Loren była muzą, Marcello Mastroianni, z którym się przyjaźniła czy nawet Federico Fellini, u którego nigdy nie zagrała. Pojawiają się też inne wielkie nazwiska – Cary Grant, z którym miała swego rodzaju romans, Audrey Hepburn, która była kiedyś jej sąsiadką i gościła ją na pamiętnej kolacji czy Charlie Chaplin, u którego zagrała w „Hrabinie z Hongkongu”. A nawet Michael Jackson, w którego bajkowej posiadłości miała przyjemność gościć już razem swoimi synami. Jednak to nie wielkie gwiazdy są w opowieści Loren najważniejsze. To rodzina zajmowała i zajmuje najważniejsze miejsce w sercu aktorki. Rodzina, którą z takim trudem zbudowała – mąż, synowie, a także wnuki, które jej potem dali. Ale Loren zawsze też pamiętała o matce i siostrze, kobietach, które były z nią zawsze w najważniejszych momentach jej życia. „Wczoraj, dziś, jutro” to piękny hołd złożony właśnie matce, samotnie wychowującej swoje córki i stanowiącej dla Sophii inspirację do zagrania wielu ról, a zwłaszcza tej nagrodzonej Oscarem w „Matce i córce”.

Loren swoją historię spisała szczerze i otwarcie, nie omijając tematów bolesnych czy wstydliwych. To wielka zaleta jej książki, bo nie sztuką jest pisać o sukcesach, ale o porażkach. Jej książka tchnie optymizmem, a Sophia jak na typową Włoszkę przystało jawi się w niej jako pełna pasji kobieta, która mimo upływu lat wciąż czerpie radość z życia, odnajdując ją w drobiazgach. Tę pozytywną energię czuć, przedostała się ona na karty tej książki, w której gwiazda wyraźnie mówi: „Niczego nie żałuję” i przekonuje, że warto dążyć do realizacji swoich marzeń.

Sophię Loren znają wszyscy, nawet ci, którzy nie widzieli jej w żadnym filmie. W swojej autobiografii aktorka rozbudza apetyt nie tylko na prawdziwe włoskie spaghetti, którego mistrzynią prawdopodobnie jest (wydała w końcu także książkę kucharską), lecz przede wszystkim na swoje filmy. Warto więc sięgnąć po „Wczoraj, dziś, jutro. Moje życie”, jeśli dopiero macie zamiar poznać jej filmografię, a o samej aktorce nie wiecie wiele. Loren ma dar opowiadania, jest wyśmienitą gawędziarką, potrafi wciągnąć w swoją opowieść i zainteresować swoją historią. A może to po prostu dlatego, że miała ciekawe życie?

Malwina Sławińska