Łączenie rzeczy na zasadzie kontrastu, tudzież odrębnych i na pierwszy rzut oka zupełnie nie pasujących do siebie właściwości, nie zawsze wychodzi na dobre. Jest to odważny zabieg, który może popłacić wyeksponowaniem czegoś wyjątkowego i zjawiskowego, lecz niesie również ze sobą ryzyko odrzucenia. Połączenie kawy z czosnkiem nie uważam za rozsądny wybór i ów pomysł jest jednym z tych, które nie powinny w ogóle zostać wynalezione (a zostały!). Z kolei truskawki z pieprzem są odkryciem, które zmieniło moje spostrzeżenia na temat bratania rzeczy, które nigdy nie powinny zostać ze sobą złączone. Choleryk z flegmatykiem raczej się nie dogada, a pies nie będzie żył w zgodzie z kotem.

Dlaczego o tym piszę? Gdyż podobna sytuacja wystąpiła podczas tworzenia recenzowanej przeze mnie pozycji. Z jednej strony mamy Åsę Larsson - autorkę kryminałów, a z drugiej bajkopisarkę - Ingelę Korsell. Jeśli dodamy do tego jeszcze Henrika Jonssona, który jest ilustratorem komiksów powstanie niecodzienna i bardzo oryginalna mieszkanka przeciwieństw, gdyż bajki i kryminały kroczną własnymi, oddzielnymi ścieżkami. Ilustrowana kryminalna powieść młodzieżowa to chyba najlepsze określenie książki „Pal przekleństwa”. Kto by się spodziewał, że z takiej gatunkowej integracji powstanie naprawdę świetna publikacja, która zaciekawia czytelnika już od pierwszych jej stron.

Bohaterami książki są bracia, którzy pomimo swojego młodziutkiego wieku, zdążyli zasmakować podłości i brutalności świata. Przerzucani od jednej rodziny zastępczej do drugiej, w końcu trafiają do pozornie spokojnego miasteczka, w którym „normalność” wcale nie gra pierwszych skrzypiec. W Mariefred zaczynają dziać się niebezpieczne rzeczy, a bracia Viggo i Alrik muszą stawić im czoła. To właśnie te wydarzenia zapoczątkowały całą przygodową machinę, która będzie funkcjonowała jeszcze przez dziesięć tomów (gdyż tyle części ma liczyć seria o odważnych młodzieńcach). Nie mogę ukryć ekscytacji, gdyż w tym przypadku powiedzenie „im więcej tym lepiej” jak najbardziej ma rację bytu.

Autorki bardzo starannie dobrały osobowości postaci. Bohaterowie uczą się na swoich błędach, poszerzają swoje życiowe doświadczenia na swój własny, młodzieńczy sposób i patrzą na świat inaczej niż dorośli. Autorkom udało się odzwierciedlić sposób myślenia nastolatków z zadziwiającą realnością, gdyż rozmyślania głównych bohaterów przypominały moje własne, gdy byłem w ich wieku. Fabularnie, książka może i nie wyróżnia się znacząco na tle innych tworów literatury młodzieżowej, gdyż jest to połączenie znanych i lubianych pomysłów z podobnych dzieł, lecz w książce czuć magiczny i enigmatyczny klimat, który aż paruje ze stron publikacji. Pikanterii dodaje fakt, że ilustracje, które zostały umieszczone w środku potęgują uczucie brania udziału w czymś wyjątkowym, w jakimś mistycznym wydarzeniu, które zostało uwiecznione ołówkiem przez ilustratora. Ponadto, „Pal przekleństwa” obfituje w bardzo dużą ilość sytuacji dwuznacznych oraz słów powszechnie uważanych za wulgarne, co nie przystoi powieści młodzieżowym, lecz jak już wspominałem wcześniej, jest to efektem połączenia kryminalnej natury jeden autorki z infantylnością drugiej (i nie jest to coś złego).

„Pal przekleństwa” to bardzo dobre otwarcie dziesięciotomowego cyklu o młodziutkich braciach. W książce zakochają się nie tylko wielbiciele literatury młodzieżowej, lecz również adoratorzy dobrej i wciągającej lektury z solidnie wykreowanym światem i porywającymi osobowościami. Polecam.

Damian Hejmanowski