I jak tu nie zgłodnieć podczas lektury? Fort wprost czaruje opisem (tu o caponacie):

Ta wersja była wspaniała, ciemna, kleista i długo duszona, o rewelacyjnej konsystencji i głębokim, mocnym smaku. Jadłem też inne odmiany, które tańczyły na języku delikatnie jak bajkowe wróżki, potykając się o kubeczki smakowe.

Książka opisuje podróż autora przez Sycylię na Vespie o uroczym imieniu Monica. Wraz z Fortem poznajemy różne rodziny, ich zwyczaje i tradycje kulinarne. Miłość do kulinariów pisarza jest zaraźliwa, a jego przemyślenia na temat prostych zwyczajów związanych z jedzeniem są zaskakująco trafne:

Jak to jest, że w supermarkecie można spędzić dwadzieścia minut, wydać tam siedemdziesiąt pięć funtów i wyjść przygnębionym? Ana targu traci się dwa razy więcej czasu i pieniędzy, czuje się, że ramiona wypadają ze stawów, a palce obrywają się pod ciężarem niesionych toreb – a i tak kończy się zakupy w pogodnym i radosnym nastroju? W każdym razie ze mną tak jest zawsze.

Podczas podróży zatrzymujemy się w kilku miejscach, gdzie tworzy i celebruje się jedzenie – rodzinne masarnie, gdzie powstają kiełbasy, cukiernie, gdzie wytwarza się pyszne słodkości, potrawy charakterystyczne dla sycylijskiej kuchni. Autor odwiedza nawet… konkurs miodów.

Ta książka stanowi bardzo ciekawy wstęp do poznania Sycylii od strony kuchni. Czy dowiemy się jednak jaka jest Sycylia?

Sycylia jest przede wszystkim paradoksem. Stanowi wprost encyklopedię paradoksów przedstawianych reszcie świata z enigmatyczną teatralnością.

Pisarstwo Forta jest bogate nie tylko w jego podróżnicze przygody i obserwacje – w książce pieczołowicie umieszcza kontekst historyczny, czerpie z obserwacji innych autorów i popkultury. No i przede wszystkim – te przepisy! To jedna z tych książek, gdzie historia ilustrowana jest przepisami.

Być może pogłębienie lektury książki samodzielnym realizowaniem przepisów jest kluczem do poznania Sycylii. Być może dlatego autor napisał, że Sycylia to miejsce, które trzeba czuć, a nie rozumieć.

Anna Kaczmarczyk